Ik pak de foto terug vast. De foto die me altijd heeft achtervolgd. De foto die me zoveel shit heeft bezorgt. De foto die het alleen maar erger maakte.
Het verscheen overal op Social Media.
En wat me opvalt, is dat iedereen het zien. IEDEREEN. Iedereen lacht me keihard uit.
Terwijl ze net zo goed gewoon normaal kunnen doen. Heb je nog nooit iemand in z'n ondergoed gezien? En als iedereen zo doet, zal het alleen maar groter worden.
En als ik eerlijk mag zijn. Ik haat mensen.
IK HAAT DE MENSHEID!
Ik haat mezelf...
Ik haat het om te moeten zijn!
Ik haat het om zo te moeten zijn als de rest!
Wanneer je anders bent val je op...
Ik kan er niet tegen.
Ik vertrek naar school.
Na school zal ik mijn plan uitvoeren. Ik pak de benodigde spullen en stop ze in mijn tas.
Ik begin te fietsen en bedenk hoe ik het vandaag zou gaan. Het zal goed gaan. Ik weet het zeker. Ook al kan ik mijn plan alleen uitvoeren als er niemand zal zijn. En hij zal komen.
Ik kijk om me heen.
Mensen doen alsof ze me niet zien. Maar toch hebben ze me gezien.
Ik denk dat als wij mensen, elke keer als we iemand zien, gewoon even glimlachen.
Een glimlach van 2 kanten...
Hoe mooi zou dat zijn...
Ik kom op school.
Natuurlijk zou het hier onmogelijk zijn. Niemand weet wie hij of zij is. Het zijn bovendien alleen maar groepjes. Groepjes die elkaar kozen. Kozen om plezier te maken.
Daarin zijn dan weer standen.
Je hebt altijd iemand die altijd de beslissingen neemt en de grootste mond heeft.
Dat zijn meestal de mensen die het meest onzeker zijn.
Dat is het gene wat ze willen verbergen namelijk.
Dat zeggen tenminste alle films...
In de gangen zie je alleen maar mensen met dezelfde kleren.
Alle groepjes zien er hetzelfde uit.
Saai...
Ik haat mode shit.
Ik doe aan wat ik wil.
Wat het lekkerste zit.
Ik zal nooit als de rest zijn, dan kan ik dat maar beter zo duidelijk maken...
Ik sta in de deuropening van het lokaal wat ik het 1e uur heb.
Ik zie Anne op haar vaste plaats zitten.
Ik geef haar een kus op haar haar.
"Goedemorgen." fluister ik in haar hoor.
Er verschijnt weer een prachtige glimlach op haar gezicht als ik haar in de ogen kijkt.
Haar pupillen worden groter. Interesse.
Dan kijkt ze even naar beneden. Een goede maar nerveuze gedachte.
Onze hoofden komen iets bij elkaar.
Ik druk mijn lippen op die van haar.
Ze zijn nog even zacht als de vorige keer.
Ik voel haar warmte. Ik voel haar gevoel. Ik voel alles.
Onze zoen wordt onderbroken door de docent. We gingen beginnen met de les.
JE LEEST
GEBROKEN
Novela Juvenil"Help!" was het enige wat ik kon roepen. Maar niemand kijkt om. Net als altijd... Wanneer heel je leven is verscheurd. Al je verdriet in haat is omgezet. En een nieuwe start maakt op een nieuwe school. Eindelijk. Maar het zal je nooit laten gaan...
