Als je het anders bekijkt, heb je volgens andere mensen meestal geen gelijk. Toch? Althans, ik vind van wel. "Als je maar een klein beetje van het verleden weet, weet je al een deel van de toekomst" was me ooit verteld. Eigenlijk kan dit ook best wel kloppen. Ik bedoel, mensen zullen nooit veranderen. Het enige wat kan is zelf veranderen. Jezelf veranderen kan best moeilijk zijn. Ik bedoel, als jezelf al bent geweest. Maar waarom noemen we het veranderen? Als het veel beter ontwikkelen kan heten? Alleen mag je ontwikkelen alleen gebruiken als het de goede richting is uitgegaan. Tenminste, waarvan jij denk de juist richt...
Wanneer ik denk aan later, zie ik een zwart gat... Iets onbeslist... Iets... donkers zonder einde. Of is dat het einde al? Een zwart gat. Net als de ruimte. Zwart en duister, waar ik zo van hou. Ik ben niet bang voor het einde. Het zal ooit gebeuren, of ik doe het zelf of het gebeurd door een ander. Ik voel het gewoon. Het zal toch nooit meer goed komen. Als ik heel mijn leven hier overheen zou moeten stappen... Kan ik er net zo goed meteen een einde van maken... Maar voor mij, komen hun.
Soms denk ik eens na, over al de levens die er elke dag worden gesneuveld door mensen. Zoals moordenaars. En dan denk ik soms... Ik snap het. Ik kan de pijn in iemand zo goed voelen. Ik kan zo meeleven met de wraak dat diegene voelt. De adrenaline om er eindelijk een eind aan te maken. De duistere wind die door je nek ruist. "Het is eindelijk de tijd om degene er voor te laten boeten" zou je denken. Degene zou je smeken om zijn leven te behouden. Maar je hebt geen enkele emotie meer. Je bent verdoofd. Door al die keren dat jij je zo voelde. Je hebt je emoties uitgeschakeld, er zal geen weg meer terug zijn. Het enige wat je nog voelt is de haat. De vreselijke haat! Dat is het enige waar je aan kan denken. Boeten zal diegene. Je zou het wapen in je rechterhand hebben. Of het nou een mes, een geweer of een touw is. Je zou er iets mee doen. En je was er niet bang voor. Je kan de vernedering nog zo goed voelen...
JE LEEST
GEBROKEN
أدب المراهقين"Help!" was het enige wat ik kon roepen. Maar niemand kijkt om. Net als altijd... Wanneer heel je leven is verscheurd. Al je verdriet in haat is omgezet. En een nieuwe start maakt op een nieuwe school. Eindelijk. Maar het zal je nooit laten gaan...
