GEBROKEN

Terecht?

2 jaar geleden zomer

Ik loop de kleedkamer uit en loop naar het gigantische voetbal veld, waar we vandaag voetbal hebben. De rest van de jongens staan er al. Ik zorg dat ik als laatste in de kleedkamer kom en er uit ben. Dan is iedereen namelijk al klaar. Dan kan ik zonder gestoord te worden even rustig, maar gehaast omkleden. Het is als voorzorg. Ik wil niet nog meer pijn voelen. En er zal toch niemand opstaan. Opstaan voor mij. 

Ik loop het veld op. De meeste leerlingen zijn al aan het overschieten. De docent roept ons bij elkaar. Ik ga ergens achteraan staan. 

"Vandaag gaan we zoals jullie zien aan de locatie voetballen." zegt onze docent met een afschuwelijk harde en zware stem. 

"Wie willen er teams trekken?" vraagt hij na zijn absurd lange verhaal over voetbal. 

"Blake en Lorenzo" 

Net als altijd worden de "populaire" kinderen gekozen. En net als altijd ben ik als laatste over. 

"Alex." zegt Blake met een zucht. 

Als een angstig schaapje loop ik naar de kant van Blake. 

"Lena jij gaat midden. Tom jij keep." Alsof ik niet eens in het team hoorde werd ik niet ingedeeld. Ik ging maar in de verdediging staan. 

Niemand weet het, maar ik heb 6 jaar op voetbal gezeten. Ik kan wel iets. 

Zodra ik de bal heb twijfel ik geen moment. Ik ren naar voren en ontwijk alle verdedigingen.

 Ik sta recht voor het goal nu. 

Ik focus me waar ik naar moet schieten en haal uit. 

De bal vliegt naar de hoek en beland in het net. 

Ik haal opgelucht adem. Maar achter hoor ik mensen zuchten. 

"Egoïst"

"Opschepper."

"Sukkel." 

Hoor ik van alle kanten. Ook mijn eigen team is niet enthousiast. Terwijl we voorstaan. Waarschijnlijk omdat ik het heb veroorzaakt voelt het als een verloren spel. 

De rest van de wedstrijd heb ik niet veel gedaan. Alleen een beetje staan kijken en zorgen dat ik de bal niet kreeg. 

Wanneer de docent fluit en ons bijeen roept voel ik een enorme klap tegen mijn maag. Als ik opkijk zie ik Blake met een arrogante grijns kijken.

"Goede wedstrijd kikker." ik weet niet of ik de woorden sarcastisch moet laten vallen. 

Ik kijk om me heen, natuurlijk heeft niemand het gezien... 

Aangezien de voetbalvelden een 15 minuten vanaf onze school fietsen is, moet ik fietsen. Ik loop naar de fietsen rekken en open mijn slot. Ik rijd mijn fiets naar achter.

En ja hoor, voor de 5e keer is mijn band lek gestoken. Op mijn fiets hangt een briefje. 

"Probeer maar niet stoer te zijn, dat kun je niet." mompel ik. 

Over 20 minuten begint de volgende les. Met mijn fiets aan de hand ren ik naar school. 

Omdat de band leeg is is het rijden extra zwaar. 

Op school zet ik mijn fiets in de stalling en ren meteen naar de les. Ik zie op de klok dat ik me vergist heb in de tijd. Ik neem opgelucht adem. Gelukt!

Als ik zie dat mijn plek achterin bezet is is er geen andere optie dan voorin zitten. Ik doe mijn rugzak af en kijk naar het bord. 

Een schok gaat door me heen.

Op het bord staat een foto van mij geprojecteerd met alleen mijn ondergoed aan. 

Nu pas valt het me op dat iedereen aan het lachen is. 

Ik ren naar de laptop en probeer de foto eraf te krijgen.

Net op dat moment komt de docent binnen. Ik schaam me DOOD!

"Eehhhh Alex? Is dat nodig?" zegt ze.

Heel de klas ligt stuk. 

Mijn blik valt op Blake. Hij zal het geweest zijn... 

De foto werd overal in de school opgehangen. 

Ik verscheurde ze 1 voor 1. Maar het stopte niet. 

Iedereen lachte me keihard uit. Ook de docenten deden niks, net als altijd...