Ik kijk naar Anne, die net als de rest met grote ogen naar me kijkt. Ik haal met een hap mijn zuurstof binnen. Ik begin te vertellen. Ik tril. Maar dan denk ik aan mijn wraak. En wat boeit me. Het kan nooit zo erg worden als toen...
"Ik ben Alex, en zit hier omdat ik een niveau ben gezakt." zeg ik zelfverzekerd en non-galant . Ik loop weer naar mijn plek. Het bleef stil. Iedereen draait zijn hoofd mijn beweging. Dit is een reactie die ik niet had verwacht.
"Oke, dankjewel." zegt meneer Hop.
Vervolgens gaan we verder met een andere opdracht.
In de pauze loop ik zonder om te kijken de klas uit. Ik ben niet anders gewent namelijk. Ik loop richting de wc's. Dan stop ik ineens. Wacht eens even. Dit is anders. Niemand kent me hier. Het is de kans voor een nieuwe reputatie. Een veel betere. Ik voel een hand op mijn schouder. Ik kijk om en zie dat het Anne is.
"Hé, niet zo snel. Jij gaat gewoon bij ons zitten." Ik zie nu pas dat onze klas een hele tafel heeft geclaimd. Sommige mensen staan. Sommige zitten. Een jongen steekt zijn wijsvinger op als begroeting. Ik doe hetzelfde. Ik kijk naar de andere mensen aan de kamer. Het ziet er niet verkeerd uit. Ik ga erbij staan. Het was zolang geleden. Het was zo lang geleden dat ik ergens bij mocht zijn. Tranen springen meteen in mijn ogen als ik daar aan denk. Gelukkig ziet niemand het. Het is lang geleden dat ik tranen in mijn ogen kreeg van geluk.
"Hey Alex! Op welke school zat je eigenlijk eerst?" vraagt een random jongen die naast me stond. Hij was me niet eens opgevallen.
"Ik zat eerst op het Theresia." antwoord ik cool.
"Was het leuk daar?" vraagt iemand anders.
"Niet bepaald, de leraren waren daar echt k*t kan ik je zeggen." antwoord ik met handen in mijn zakken en een relaxte houding.
Iedereen lijk me aan te kijken. Eng!
"Hier is het niet bepaald beter moet je weten." zegt een andere persoon aan de tafel.
Dan gaat de bel. Vlak daarna. Ik loop meteen naar het volgende lokaal.
Ik kijk even achterom. En zie dat iedereen achter me aanloop. Ik word een beetje bang. Wat is er in hemelsnaam aan de hand?
JE LEEST
GEBROKEN
Teen Fiction"Help!" was het enige wat ik kon roepen. Maar niemand kijkt om. Net als altijd... Wanneer heel je leven is verscheurd. Al je verdriet in haat is omgezet. En een nieuwe start maakt op een nieuwe school. Eindelijk. Maar het zal je nooit laten gaan...
