GEBROKEN

Ik...

Ik loop mijn huis binnen. De schoonmaker is zo te zien al weg. Fijn eigenlijk. Er is niks mis met alleen zijn. Alleen teveel is niet goed. Je moet er gewoon mee leven vind ik. Als er niemand voor jou is, ben jij er ook niet voor iemand anders. Zo werkt het.
Ik kijk in de spiegel in de gang. Mijn ogen staan emotieloos. En dat hoort ook zo. Emoties zijn zinloos. Ik ga niet meer doen of alles goed is. Het gaat gewoon super slecht me. En dat voelt heerlijk. Ongelukkig zijn is het zien van de donkere dingen. De dingen die je anders niet ziet. Omdat je er anders gewoon overheen kijkt. Alsof het niks is. Je past je mening aan. Je kunt je in andere dingen inleven.
Mijn mond staat in rechte lijn op mijn gezicht. Het ziet er donker uit. Heerlijk. Het geeft me een donkere uitstraling. Precies hoe ik me ook voel.
Mijn haar is donkerbruin en staat alle kanten uit. Het ziet er chaotisch uit. Wat ik niet meer ben. Ik kan maar aan 1 ding denken. De nachten dat ik los ga. De nachten dat ik ze een voor een pak.

Maar ik wacht. Nog 3 maanden. Dan zal mijn plan in praktijk worden uitgevoerd.
Ik zal geen enige medeleven tonen. Ik zal geen enkele emotie tonen. Ik zal ze laten lijden. En niemand zal erachter komen dat ik het was.

Ik hang mijn zwarte jas op. Ik loop de woonkamer in en open de koelkast. Er staat sushi in. Ik pak het en begin het op te eten. Het is ondertussen al 17 uur geweest.

Ik plof neer op de bank en zet een horror film op. Ik kijk vermakelijk naar het beeld.

Als ik zie hoe een persoon wordt geslagen schiet er in een keer weer een herinnering door mijn hoofd.
Ik wordt weer meegenomen naar het moment.