GEBROKEN

3 jaren terug

Alle ellende lijkt op me af te komen. Alsof ik een magneet ben. Een magneet dat alle positieve dingen afweert. En alleen de ellende nog aantrekt. 

Morgen moet ik naar een nieuwe school. Aangezien we 2 weken terug verhuist zijn van Dordrecht naar Tilburg. Ik kijk er enorm tegen op.
Tranen prikken in mijn ogen. Ik denk eens terug. Ik had niet eens de kans om echt afscheid te nemen. Het gebeurde plots in de vakantie.
Ik kan de medelevende groene ogen van Tom nog zo goed herinneren. Toen ik het vertelde was het lang stil. De stilte kon het verdriet versterken en duidelijk maken. 
Mijn ouders hadden me het de dag daarvoor verteld. Zonder enig medeleven. Zonder enige intonatie. Zonder enige emotie. Alles wat er vroeger was, is er nu niet meer.  

Tom was een vriend die er altijd voor me was. Hij begreep me echt. Voor hem hoefde ik me niet groot te houden. Ik kon altijd tegen hem aan zeiken. Het idee om zonder hem school te overleven is onmogelijk. Dit jaar zouden we samen naar de middelbare school gaan. 

Te veel toekomstige plannen die ineens in een handomdraai zijn veranderd...

Ik fiets naar school. Angst stroomt door heel mijn lichaam. De mensen die me aankijken bevallen me niet. Alles bevalt me niet op dit moment. Ik haal diep adem, sluit even mijn ogen en doe ze dan weer open. Een schok gaat door mijn lichaam als ik ineens word ingehaald. Hoe kunnen die mensen zo snel fietsen? 

Ik sta voor het gebouw en kijk omhoog. Met een laatste check op mijn rooster loop ik naar het lokaal. De gangen zijn vol met leerlingen. Veel verschillen. Veel hetzelfde. En dan zag je mij. De brugsmurf. Ik loop mijn lokaal binnen. Er zijn pas een paar mensen. Ik ga zonder naar hun te kijken in de hoek van het klas lokaal zitten. Ik check mijn telefoon of Tom iets had gestuurd. Maar nee. Ik kijk naar de luidruchtige kinderen aan de andere kant van de klas. Iedereen kende elkaar dus al... 

De docent komt de klas inlopen. Het is een vrouw, op hoge hakken met een zwarte jurk. De klas is ondertussen al redelijk vol. Iedereen gaat langzaam zitten. 
De docent begint te vertellen. Eigenlijk boeit het me niet echt meer... 
Mijn mijn oren spitsen meteen als ik de woorden 'voorstellen' en 'alleen' hoor. 
Iedereen wordt om de beurt naar voren geroepen. Als allerlaatste wordt mijn naar genoemd. Ik loop naar voren. 

Ik heb nog nooit zoveel ogen om me gericht gehad. Ik begin met vertellen. Of beter gezegd mezelf voor lul zetten.

"M-mijn na-am is A-lex..." begin ik mijn woord. "Ik ben 12 jaa-r oud en b-en pas ver-huist naar Tilburggg" Ineens begint iedereen te lachen. Ik voel mijn gezicht helemaal rood worden. Wat blijkbaar ook geweldig grappig blijk te zijn. Ik snap het niet... Wat was er zo grappig? Met gebogen hoofd ga ik terug op mijn stoel zitten. Goede eerste indruk deze klas.......