Felidi 3: de vijf moorden van Felidi

Nachtelijk bezoek

De nacht duurde lang en de cijfers op de digitale klok gingen niet voorruit. Tussen het gordijn door zag Lieze de maan schijnen. Overmorgen zou haar inwijding zijn en de uitwisseling waarschijnlijk morgenavond. Ze had nooit verwacht dat Thomas zich kandidaat zou stellen. Ze kende hem als onschuldige lafaard die naast de zijde van Thijs zijn angsten overwon. Maar alleen naar Venus gaan was niets voor hem. Wilde hij iets bewijzen? Voor Tina? Nee, dat zou vreemd zijn want ze was niet aanwezig op de vergadering. Lieze draaide zich om met haar gezicht naar de boekenkast gericht. Ze was eigenlijk haar grootste zorg nog vergeten. Waar was het rode boek naar toe? Ze hoopte dat Tigré het had, maar ze vreesde dat het in de handen van Theodor was gevallen. Maar dat zou niet zo een grote impact hebben want hij kon het rode bok niet aanraken. Bovendien is er geen uitverkorene op Venus dus kon hij niemand dwingen om het voor te lezen. Ze sloot zachtjes haar ogen en probeerde in slaap te vallen. Maar een zacht gekraak hield haar wakker. Ze keek even over haar schouder, maar er was niets te bespeuren. Weer kroop ze in haar deken. Plots was het akelig stil. Stel je voor dat ze een lijk zou vinden in haar kamer? Ze kroop nog verder onder haar deken. Achter haar hoorde ze haar raam open gaan. Ze sloot haar ogen en hoopte dat ze droomde, maar ze werd niet wakker. 'Lieze?', hoorde ze iemand zeggen. Ze draaide zich bibberend om. Een zwarte schaduw zat op haar vensterbank. Ze knipperde nog een keer en zijn gezicht werd helder.

'Lucas?', vroeg ze verward.

'Ik heb nieuws.', zei hij terwijl hij een kus plantte op haar voorhoofd.

'Moet je me daarom bijna laten gillen midden in de nacht? Je kon ook een sms sturen.', zei ze chagrijnig.

'Is mijn prinsesje een beetje chagrijnig?', zei hij plagend terwijl hij bij haar op bed sprong, 'maar wat ik dus wilde vertellen. Er is iets vreemd aan de hand met de lijken. Wanneer de onderzoekers ze met blote handen vastnemen, verschijnen er zwarte vlekken op hun huid. De lijken zijn behekst met een magie die onbekend is. Er zou meer informatie in het rode boek moeten staan. Dus daarom ben ik hier.'

Twijfelend keek Lieze naar het plafond. Zou ze een leugen verzinnen of de waarheid vertellen? Ze wist het niet. Het zou beter zijn dat ze niet om de pot zou draaien. Ze keek recht in zijn ogen en zuchtte diep.

'Lucas, ik ben het boek kwijt.', zei ze terwijl ze op haar lip beet.

'Hoezo kwijt?'

'In Neptunus heeft iemand hem gestolen.'

'Wat? Weet je wel...', zei Lucas maar hij stopte. Lieze draaide zich automatisch om en zag licht onder de deur schijnen. Haar moeder zou waarschijnlijk wakker geworden zijn van het lawaai. Ze hoorde haar pantoffels slenteren over de gang.

'Lucas, je moet...', zei ze terwijl ze zich omdraaide, maar het enige wat ze zag was waaiende gordijnen. De deur van haar kamer ging open en haar moeder keek verward rond.

'Ik hoorde iets? Jij ook?', vroeg ze terwijl ze in haar ogen wreef.

'Sorry, ik had het raam open gedaan, het was nogal warm in mijn kamer.'

Haar moeder bleef nog even staan en wandelde dan terug weg. Ze plofte terug op het bed. Een lichte bries deed haar rillen. Ze moest Lucas morgen vinden, kostte wat het kost. Deze situatie was erger dan ze ingeschat had. Wat als Theodor op een andere manier het boek kon lezen? Ze wist het niet en ze kon het ook niet aan Tigré vragen. Misschien aan Robijn of Smaragd? Maar ze had geen idee hoe ze hen moest bereiken. De enige manier hoe ze hen ooit was tegengekomen was toen ze stierf in Neptunus of toen Tigré hen had voorgesteld. Ze zuchtte opnieuw. Dit nieuwe avontuur werd vreemder met de moment...

Thijs hing de slinger op terwijl Sophia de ballonnen opblies. Iedereen was druk in de weer voor de voorbereiding op de uitwisseling van vanavond. Thijs leek niet te begrijpen dat Thomas zonder hem zou weggaan. Helemaal alleen naar Venus. Maar dat was niet het enige vreemde dat hem was opgevallen aan hem. Hij was zo afwezig, nog erger dan normaal. Thomas was nu eenmaal asociaal maar niet op deze manier. Deze Thomas sloot zich op in zijn kamer, kwam alleen naar buiten om te eten en liep de hele dag depressief rond. Toch was dit nog niet het vreemdste. Gisterenavond was hij aan het oefenen in zijn kamer op zijn boksbal, toen Thomas uit het niets kwam binnen trippelen. Hij stond daar gewoon in de deuropening. Toen hij stopte met boksen en op hem af wandelde, herkende hij en vreemde rode schijn in zijn ogen. Maar toen hij terug keek, was het verdwenen. Thomas leek plots niet te begrijpen waar hij was en wandelde gewoon terug de gang op. 'Is er iets schatje? Je droomt tegenwoordig zo veel?', vroeg Sophia. Thijs had niet gemerkt dat hij vijf minuten lang had stilgestaan met een stukje plakband aan zijn vingers.

'Heb jij iets vreemds gemerkt aan Thomas tegenwoordig?'

'Nee, niet dat ik weet. Maar ik ken hem natuurlijk niet zo goed als jij.'

Maar Thijs had zijn mond nog niet geopend of zijn beste vriend kwam het centrum al binnengewandeld. Alleen herkende hij zijn echte vriend niet meer. Zijn haar was donker geverfd, zijn kledij bestond alleen uit een spijkerbroek, een gescheurd hemd en een jeansvestje. Maar dat was nog niet het vreemdste. Hij had een piercing in zijn wenkbrauw laten zetten en een tattoo liep over zijn arm. Hopelijk was die niet echt, maar Thijs vreesde dat het daar al te laat voor was. Meteen sprong hij van de ladder af en rende af op Thomas.

'Thomas? Ben jij dat?', vroeg hij verbaasd.

'Ja? Wat vind je van mijn nieuwe tattoo? Het is een tijger die op het punt staat op aan te vallen. Stoer of niet?'

Thijs keek verbaasd naar zijn arm. Hij herkende het ergens van, maar hij kon zijn vinger er niet op leggen. Weer keek hij naar Thomas. De rode schijn was terug in zijn ogen. Thijs deinsde terug. Wat was er aan de hand met hem. Het was alleszins geen identiteitscrisis. Daar was het iets te extreem voor. Hij moest aan Lieze vragen wat er aan de hand was met hem. Dringend.