Felidi 3: de vijf moorden van Felidi

Een tragisch terrasje

De wind blies zachtjes in Lieze haar gezicht. Hoe verder ze fietste, hoe dichter de huizen naast elkaar kwamen te staan. In het einde van de straat herkende ze de bloempot die naast de kleurrijke voordeur stond. Ze plaatste haar fiets tegen de gevel en piepte door het raam. Maar er leek niemand thuis te zijn. Ze wandelde het trapje op en probeerde aan te bellen maar haar vinger hield haar tegen. Wat als ze niet meer wilde praten met haar? Ze wiste de gedachte en drukte zachtjes de knop in. Achter de deur hoorde ze de bel door de gang galmen. Ze legde haar oor tegen de deur maar tevergeefs want ze hoorde niemand. Uit nieuwsgierigheid trok ze het klepje open waar de postbode brieven door gooide. Maar dat deed ze meteen weer dicht omdat ze merkte dat een oude vrouw in het huis ernaast vies naar haar zat te kijken. Ze besloot zich om te draaien en haar fiets te nemen. Maar in de verte herkende ze de bekende bos krullen waar ze al een lange tijd naar verlangd had. Ze wilde zo graag naar haar toe rennen en haar omhelzen, maar ze was bang voor haar reactie.

'Tina?', riep ze.

'Lieze? Wat brengt jou naar hier?', vroeg Tina verward.

'Ik denk dat we eens moeten bijpraten.'

Tina knikte en plaatste de zakken met groenten op de grond. Ze plaatste de sleutel in het slot en klikte de deur open. Lieze herkende de oude gang uit duizenden. Overal hingen familie foto's op de muur. Ergens herkende ze het kleine zusje van Tina. Ze wist niet zeker of ze tegen haar iets verteld had over Felidi. Want in haar gezin bestonden geen geheimen. Ze had het altijd vreselijk gevonden om te liegen over haar nieuwe 'opleiding' in het genootschap. Maar omdat het overeenkwam met de uren van een echte school, was het makkelijk te verbergen. Alleen waren oudercontacten niet altijd makkelijk te verdoezelen. Tina leidde gaat naar de woonkamer waar Lieze zich zachtjes in de zetel plofte. Tegenover haar besloot Tina zich op een krukje bij de open haard te zetten. Spijtig genoeg stond deze niet aan.

'Waar wilde je over praten?', vroeg Tina.

'Kijk, ik wil gewoon zeggen dat het me spijt.'

'Waarvan?'

'Ik heb je in de steek gelaten wanneer je me het hardst nodig had. Ik had nooit verwacht dat die breuk met Thomas je zo gekwetst zou hebben.'

'Het ligt niet aan jou en spreek die naam alsjeblieft nooit meer uit.'

'Dus je vergeeft me?', vroeg Lieze verbaasd.

'Natuurlijk. In het begin vond ik het erg, maar ik begrijp dat het leven van een uitverkorene zwaar is. Hoe is het trouwens met hem?'

'Met Thomas?', vroeg Lieze verward. (Dit betekende dat ze nog wel interesse in hem had).

'Ik had gezegd dat je zijn naam niet mocht uit spreken.', grapte Tina.

'Niet zo goed vrees ik. Hij schijnt het erg te vinden dat je het uitgemaakt had. Hij smeekte me bijna om hem te helpen je terug te krijgen.'

'Sorry Lieze, maar Ward is gewoon degene waar mijn hart toebehoort. Thomas heeft mij in de steek gelaten.'

Lieze knikte. Ze wist dat wanneer Tina iets niet wilde, dat het ook niet ging gebeuren. Of het moest vanzelf gebeuren. Maar ze zou dringend met hem moeten praten over hun 'geheimpje'. Want de relatie van Tina en Thomas mocht dan wel niet meer bestaan, ze wilde dat die van haar en Lucas dat nog wel was.

'Zeg, je komt toch haar de inwijding hé?', vroeg Lieze om het gesprek terug op gang te krijgen.

'Ja, natuurlijk! Maar ik moet nog een smoes verzinnen waarom mijn 'school' langer duurt.', grinnikte ze. Lieze begon automatisch mee te lachen. Deze momenten had ze zo gemist. Zo vergat ze soms het vreemde leven dat ze leidde, maar het gaf haar ook heimwee naar haar oude leven. In het leven waar ze zich niets moest aantrekken van het redden van de wereld, of het spelen van een belangrijke uitverkorene.

De warme wafel deed Thijs helemaal gloeien. Hij slenterde wat samen met Sophia door de straten. De winkels waren net gesloten maar de zon leek niet onder te gaan. Toch branden de lantaarnpalen in de straten. Hier en daar zag Thijs nog wat mensen op een terras genieten van de avond. Op zijn schouder voelde hij de warmte van Sophia. Ze waren nu al een maand samen, maar het voelde aan als jaren. Hij had nooit iets van liefde begrepen en hij dacht dat hij dit ook nooit nog zou mogen meemaken. Maar zijn leven voelde nu wel compleet. De eenzaamheid was verdwenen en nu had hij buiten Thomas nog iemand waarmee hij alles kon delen. Misschien zelfs meer dan alles. Bij een meisje kon hij zijn gevoelens kwijt, terwijl hij bij Thomas altijd de stoerste van hun twee was. Dus huilen was niet bepaald toegelaten. Niet dat Thomas zich echt aan die regel hield.

'Ga je die wafel nog opeten?', vroeg Sophia. Hij was zo in zijn dromen verzonken dat hij niet doorhad dat ze al aan hun fietsen waren.

'Ik denk het niet. Maar wat vind je ervan als we nog even door het park wandelen voor we op onze fiets springen?' , stelde hij voor.

'Graag, maar ik dacht eerder aan een terrasje doen voor we naar huis gaan?'

Thijs haalde zijn schouders op en begeleidde Sophia naar het eerste beste terrasje. Het mocht dan wel avond zijn, maar dat wilde niet zeggen dat het koud was. De ober keek geïrriteerd hun kant op. Die wilde zo te zien liever naar huis gaan.

'Wat willen jullie bestellen?', vroeg hij op een arrogante manier.

'Een cola en een biertje alstublieft.', probeerde Sophia als eerste te zeggen. Thijs kennende zal zich niet inhouden over het arrogante gedrag van een ober. Zonder dank je te zeggen liep de ober naar binnen. Sophia plantte een kusje in zijn nek en leunde tegen zijn schouder. Stilletjes aan werd de lucht donker en verschenen er verschillende sterren aan de hemel. Ze had altijd gehouden van romantische avonden als deze. En Thijs gaf haar nooit ongelijk. Wanneer ze net haar ogen sloot, klonk er een schot van een pistool. Eerst leek niemand het geluid te horen en was iedereen geconcentreerd op zijn of haar drankje. Maar na het tweede schot en een pijnlijk geschreeuw sprong iedereen recht van zijn stoel. Sommigen kropen onder hun tafel en gingen automatisch bidden terwijl anderen in paniek het café binnen renden. Thijs sprong op en gebood Sophia onder de tafel te kruipen. De angst was in haar ogen af te lezen. Ze mocht dan wel een opleiding volgen, ze was nog niet afgestudeerd en had het belangrijkste deel nog niet gehad. Wanneer Thijs zich op een donkere plek kon verschuilen, trok hij zijn pistool uit zijn broek. Hij klemde het ding stevig rond zijn vingers en begon stilletjes te zweten. Hij hield niet van vechten in het donker, dat was nu eenmaal zijn zwakste punt. Hij bewoog zich voort in de richting van het schot. Maar er kwam geen derde geluid. Alleen een zacht gekreun. Hij besloot zich te verschuilen in een binnenstraatje waar hij een prachtig uitzicht had op het park. Nu hij een beter overzicht had, herkende hij een zwarte plek in het gras. Het werd verlicht door een lantaarn, maar hij kon gelukkig niemand bekend herkennen. Hij keek nog even rond maar de dader leek verdwenen. Zachtjes sloop hij naar de plek en boog zich over de persoon. Hij legde zijn vinger voor zijn neus maar hij ademde niet meer. Nu pas had Thijs door dat hij geraakt was in zijn borstkas. Ergens dicht bij zijn hart. Arme stakker. Hij probeerde de paspoort van de persoon te vinden. Hij draaide zo voorzichtig mogelijk de persoon op zijn buik en zocht in zijn jaszakken. Maar terwijl hij de jas verder naar beneden trok, zag hij een zwarte panter over zijn schouder lopen. Het teken van Micio. Uit paniek loste hij de persoon en rende de nacht in. Dit moest de raad van zes weten...