Felidi 3: de vijf moorden van Felidi

De uitwisselingsceremonie

Thijs wandelde met hangende schouders naar binnen. Zonder iets te zeggen, ging hij op een stoel in de eetkamer zitten. Met zijn handen op zijn ogen.

'Is alles in orde?', vroeg Lucas die naast hem plaatsnam.

'Thomas heeft Sophia bewusteloos geslagen en ik word beschuldigd van deze daad.', zei hij snikkend. Zijn hart was in miljoenen kleine stukjes uiteen gevallen.

'Oh, en wie heeft je dan beschuldigd?'

'Zowat iedereen in Felidi. Ik was aan het boksen tegen mijn boksbal op mijn kamer in het genootschap. Zoals gewoonlijk. Op een bepaald moment kwam Sophia binnen wandelen en omhelsde mij. Maar het bleek dat Thomas haar gevolgd was en uit het niets vloog hij op haar af en ranselde haar in elkaar. Ik kon niets doen, want hij had mijn zweep vast. Ik heb geprobeerd Sophia nog weg te trekken bij hem, maar het was te laat. Ze was bewusteloos en bloedde in haar gezicht. Toen ik Thomas nog geprobeerd heb tegen te houden, is hij weggelopen. Na vijf minuten verzamelde iedereen in mijn kamer omdat ze Sophia hebben horen schreeuwen. Maar nu denken ze dat ik het gedaan heb.'

'Man, wat erg. Maar geloof me, ik vertrouw je en ik weet dat je het niet gedaan hebt.', probeerde Lucas hem nog op te beuren (niet dat hij daar zo goed in is). Maar het enige wat hij deed was snikken. Lucas was dan ook niet echt iemand die goed was in het opvrolijken van mensen.

'Is het goed dat wij door gaan naar Felidi? Blijf hier en rust wat uit of lees een boek om je gedachten te verzetten. Het komt allemaal in orde.', probeerde Lieze nog te zeggen. Maar Thijs reageerde niet. Lucas klopte nog even op zijn schouder en stond op. Lieze volgde hem automatisch naar buiten. Zijn motor stond al klaar. Maar toch voelde dit niet goed. Ze draaide zich nog een keer om en wandelde dan het paadje af.

Lucas zette zijn motor tussen de fietsen op slot en begeleidde Lieze naar binnen. Alles was nog steeds zoals ze het had achtergelaten. Mensen namen rustig plaats in het centrum aan de tafeltjes met hun gezicht naar het podium gericht. Ook Lieze en Lucas namen plaats, ergens vanachter in de zaal. Nu pas viel haar het geroezemoes van de leden op, maar ze kon geen woorden herkennen. Ze zat met haar hoofd nog steeds bij Thomas en Thijs en haar concentratie was dan ook erg zwak. In haar ooghoeken zag ze hoe Lucas schichtig rond keek, alsof hij naar iets zocht maar het niet kon vinden. Waarschijnlijk zocht hij Thomas of hoopte hij dat Thijs misschien nog kwam opdagen. Het scherpe geluid van de micro deed meteen het geroezemoes verdwijnen en alle ogen waren op het podium gericht. Stiekem hoopte ze dat Thomas deze reis had afgezegd maar iets zei haar van niet. Een man in een chique pak wandelde het podium op en kuchte. Hij verschoof de microfoon wat hoger zodat hij zich niet hoefde te bukken.

'Geachte leden van Felidi.', begon hij terwijl hij weer kuchte, 'ik stel jullie met trots voor, ons eigen lid Thomas die vrijwillig naar Venus zal vertrekken!'

Het gordijn achter het podium verschoof lichtjes. De hoop zakte in Lieze haar schoenen, maar toch niet helemaal. Ze herkende de oude Thomas uit de duizenden. Zijn blonde haar, zijn typische kledij en die felle onzekerheid. Trillend wandelde hij op het podium en onzeker nam hij de microfoon van zijn houder.

'Hallo iedereen, bedankt voor het komen. Ik hoop dat ik jullie zo goed mogelijk kan vertegenwoordigen in Venus. Wanneer ik terug kom, zal ik zeker en vast alles tot in detail vertellen.', zei Thomas terwijl hij vlug de microfoon doorgaf aan de man in het pak.

Zodra hij van het podium stapte, keek Lucas in Lieze haar richting. Had hij dit nu goed gezien? Was dit de Thomas die Thijs zijn vriendin bewusteloos had geslagen? Maar de grote vraag was of hij zelf wel besefte dat hij dit ooit gedaan had? Maar voor hij die vragen aan haar kon stellen, verscheen er een andere man op het podium. Ook in pak, maar volledig van zijde en hier en daar een rood accent. De man in het zwarte pak overhandigde de microfoon en de rode man nam hem gretig aan.

'Dag iedereen, ik ben een van de leraren van Venus en ik mag jullie met volle eer onze uitwisseling student van onze planeet voorstellen. Hij is wel een pak jonger dan jullie, maar laat je niet vangen. Zijn IQ is gelijk aan dat van jullie, of misschien zelfs een pak hoger. Ik stel jullie graag voor aan Manu!', zei de rode man vol trots.

Een klein jongetje verscheen achter de gordijnen. Lieze schatte hem rond de twaalf jaar. Zijn haar was blond en zijn ogen grijs. Zijn wangen zaten vol sproeten. Tot haar verbazing leek hij als twee druppels water op Lucas. Ook Lucas keek met open mond naar de kleine jongen. Ze wisten allebei dat dit onmogelijk zou zijn, maar kon dit dan zo toevallig zijn?

'Denk jij nu ook wat ik denk?', vroeg hij verward, 'zou dit mogelijk zijn?'

'Ik weet het niet Lucas, maar het zou me niet verbazen met de dingen die hier tegenwoordig gebeuren.', fluisterde Lieze.

En ze had inderdaad gelijk. Elke seconde die verder tikte, werd alles vreemder. Maar een ding wist ze zeker, al deze dingen hadden een link. Welke wist ze niet, maar daar zou ze zeker en vast achter komen. Ook al betekende dit haar dood...