Felidi 3: de vijf moorden van Felidi

Orkanen en heksenschimmen

Een deur vloog met een slag open. Alle gezichten waren naar hem gericht. Buiten die van Lucas. Zijn hartslag was verdwenen en alsook zijn levendigheid. Lieze huilde tranen met tuiten, maar er gebeurde niets. Hij bleef even levenloos als hij was. In de deuropening herkende ze Manu samen met zijn vader. Hij keek kwaad naar Thomas die niet terugkeek. Hij had zonet zijn zoon vermoord. Maar toch kon Lieze niet opmaken of hij ermee inzat of niet.

'Hoe kon je mijn leerling', was het enige wat hij zei.

'Dat was het enige wat ik kon. Hij viel me aan meester', antwoordde Thijs.

'Ik heb alles gezien jij kleine idioot!'

Het leek alsof zijn stem in brand vloog van de woede. Hij hief zijn armen en zwarte slierten verschenen in de lucht. Heel de balzaal werd beangstigend donker. Lieze wilde het op een lopen zetten, maar een onzichtbare hand hield haar pols tegen de grond gekneld. Ze zag hoe Thomas en Thijs kreunden. Hun monden gingen trillend open dn hun ogen werden volledig zwart. Ze probeerde haar ogen toe te knijpen maar haar nieuwsgierigheid weigerde haar van zich af te zetten. Ze begreep het gewoon niet. Zijn vader hield toch niet van hem? Maar toen herinnerde ze zich wat Robijn had gezegd.Wanneer een uitverkorene geen natuurlijke dood sterft, is het heelal uit evenwicht. De kamer rondom haar begon te trillen en ze wist dat het begonnen was, de planeten gingen zichzelf vernietigen. Ze keek terug naar de balkons en uit de monden van de jongens kropen rode doorzichtige schimmen die zich door de zwarte stofwolken naar Theodor toe bewogen. Ze waren bezeten door heksenschimmen. Die konden elk lichaam inpalmen die ze maar wilden. Dood of levend. Dit had ze ooit eens gelezen in het rode boek. Wacht eens even? Theodor had het rode boek. Ze probeerde zichzelf los te trekken van de grond maar ze leek wel vastgelijmd.

'Theodor!' De stofwolken hielden op en de schimmen hielden haar nou in de gaten. De jongens waren flauwgevallen en bewusteloos. Dit was niet goed.

'Theodor, ik weet dat je mij niet vertrouwd. Maar in het rode boek staat de oplossing. Ik las ooit dat sommige tijgers bepaalde krachten bezitten in hun leven, waaronder geneeskracht. Als we Lucas weer tot leven kunnen wekken, dan is het heelal weer in evenwicht'.

'Mijn lieve schoondochter, jij denkt toch niet dat ik je zomaar mijn kostbaarste bezit ga geven?'

'Alsjeblieft Theodor. Je gaat ten onder, of je het nu wilt of niet'.

Even zag ze zijn twijfelende blik, maar toen begon de orkaan van zwarte stofwolken opnieuw. Dan moest ze het maar zelf doen. Ze ademde diep in en liet haar handen over zijn gewonde borstkas kruipen. Ze concentreerde zich en voor haar verscheen het gezicht van Tigré. Ze was waarschijnlijk eerder terug van de vergaderingen.

'Tigré, help mij Lucas te genezen. Ik weet dat ik de geneeskracht bezit. Ik voel het'. Ze wist dat iedereen haar kon horen, maar het boeide niet. Haar handen gloeiden rood op en leken al het bloed op te zuigen. Eventjes zag ze hoe Lucas zijn hand bewoog maar er gebeurde niets. Ze kuste zijn voorhoofd stilletjes en een gekuch liet Lieze weten dat hij wakker was. Hij leefde en dat zou hij altijd doen. Ze draaide zich om en merkte dat de orkaan verdwenen was. Net als Theodor, Manu en zijn schimmen...