Felidi 3: de vijf moorden van Felidi

Reisje naar Venus

Een wit licht scheen door haar oogleden heen. Lieze knipperde zachtjes en ze merkte dat ze onder een grote operatielamp lag. Overal stonden machines en naast haar wat operatiemesjes en veel dingen die ze niet herkende. Een man in een witte jas wandelde op haar af. Hij keek haar gewoon aan, alsof hij dit wel dagelijks meemaakte.

'Je was flauwgevallen tijdens de inwijding. Waarschijnlijk was de druk te zwaar en zeker met de dood van je beste vriend en vriendin.', glimlachte hij plots.

'Is Thijs al begraven? En is Sophia nog in coma of...'

'Nee, het is nog maar zes uur in de ochtend en ze wilden wachten op jou voor de begrafenis. En wees gerust, met Sophia gebeurd niets zolang jij of je moeder toestemming geven om de stekker er uit te trekken. Even terzijde, er is iemand die je wil bezoeken.', knikte de dokter vriendelijk. Hij wandelde naar de deur van de operatiezaal en achter de deur verscheen het blonde haar van Lucas. De dokter wandelde de gang op en liet hun alleen. Meteen sprong Lucas op het bed en nam haar hand zachtjes vast. Een tintelend gevoel door haar vinger maakte dat ze al weer wat wakkerder werd.

'Is alles in orde?', vroeg hij bezorgd.

'Ik weet het niet. Ik moet je iets vertellen.'

'Ik moet je eigenlijk ook iets vertellen.'

'Wat dan?'

'Jij zei het eerst', glimlachte hij terwijl hij een lok achter haar oor stak.

'Nou...in de doolhof kreeg ik bezoek van de geest van Thijs. Hij zei me dat ik hem moest komen redden uit Venus omdat Thomas hem vasthield.', antwoordde ze verbitterd. Ze zocht bevestiging. Alsof het nooit gebeurd was. Ze wilde hem gewoon horen zeggen dat ze moest kalmeren omdat het een droom was.

'Nou dat is toevallig.. Ik heb de inwijding overgeslagen om een bezoek te brengen aan Smaragd om een reisje naar Venus te regelen. Maar ik wil dat je hier blijft. Er mag je niets overkomen en met je zwakke toestand wil ik dit zeker niet.', zei hij ernstig. Soms vergat ze dat hij ook een uitverkorene was.

'Nee, je gaat niet zonder mij. Ik ken je te goed. Je zou je leven nog opgeven om de wereld te redden.'

'Ik wil dat je hier blijft. Je moet ook de begrafenis van Thijs tegenhouden.'

Ze wilde hem nog tegenspreken maar besefte dat het toch niet de moeite was. Als hij iets in zijn hoofd had gestoken moest hij het wel uitvoeren. Het enige wat ze nog deed was glimlachen en dat deed hij automatisch terug. De glans was weer terug in zijn ogen en voor het eerst zag ze weer wat hoop bij hem. Misschien moest ze hem wel laten gaan. Ergens wist ze dat hij het wel kon.

'Wanneer vertrek je?'

'Deze avond rond zes uur.'

'Zo snel al?'

'Ga je me dan zo hard missen?', glimlachte hij.

'Natuurlijk', antwoordde ze terwijl hij een kus op haar voorhoofd plantte. Ze wreef met haar hand langs zijn wang en liet daarna haar hand terug op het bed rusten. Ze voelde zich nog slap en hoopte dat het snel over zou zijn. Ze sloot haar ogen zachtjes en voelde hoe de dromenwereld haar probeerde mee te sleuren. Het enige wat ze nog hoorde was de deur van de operariekamer.

Een zacht gebrabbel wekte haar uit haar slaap en wanneer ze haar ogen opende, besefte ze dat ze in de ziekenhal lag. Thijs lag een paar bedden verder naast Sophia. Ze knipperde nog een paar keer met haar ogen en nu herkende ze van waar het gebrabbel vandaan kwam. Haar moeder praatte wat met de verpleegster. Ze legde haar hoofd terug in het kussen en hoopte de slaap terug te vinden maar het lukte niet. Ze opende haar ogen terug en ze zag hoe haar moeder op de stoel naast het bed kwam zitten. Ze keek triest en verbitterd. Alsof iemand haar hart met een hamer had stukgeslagen.

'Is alles terug in orde?', vroeg haar moeder.

'Ja, mam, mag ik iets vragen?'

'Vraag maar wat je wilt.'

'Ik zou de troon willen opvolgen. Ik wil de inwijding overslaan en het rijk dienen.'

'Weet je het zeker? Het is een grote verantwoordelijkheid.', antwoordde haar moeder die plots overliep van vrolijkheid.

'Heel zeker.', antwoordde ze. Ze wist inderdaad dat het een grote verantwoordelijkheid meebracht. Maar het zou ook handiger zijn. Ze zou de inwijding mogen overslagen en een eigen leerling hebben moest niet meer. Ze had nu ook de macht om ervoor te zorgen dat Lucas de inwijding mocht overslaan als hij dat zou willen. Lucas. Ze herinnerde zich wat hij deze morgen had gezegd. Hij zou naar Venus vertrekken. In paniek zocht ze naar de eerste beste klok in de zaal maar ze kon geen vinden.

'Wat is er?', vroeg haar moeder verward.

'Hoe laat is het? Zeg me alsjeblief dat het nog middag is.'

'Het is vijf uur.'

'Mam, ik moet naar huis.'

'Dat gaat niet. Je bent nog te zwak lieverd.', zei ze terwijl ze opstond. Ze wreef met haar hand over haar haar en wandelde de ziekenzaal uit. Ze had waarschijnlijk geen tijd met al die vergaderingen. Maar ze wilde Lucas per se nog een keer zien voor hij vertrok. Ze wilde in zijn armen liggen en het gevoel krijgen dat alles in orde zou komen. Ze moest hem vertellen dat ze de troon ging opvolgen. Vluchtig keek ze rond of er niemand te zien was, maar de verpleegster hield haar nauw in het oog. Ze voelde zich ook te zwak om recht te staan. Daar ging haar laatste ontmoeting voor zijn reis. Haar gevoel zei dat ze zich erbij moest neerleggen en dat alles in orde zou komen. Maar toch was ze niet volledig zeker. Ze sloot haar ogen en dreef weg met haar gedachten.