Felidi 3: de vijf moorden van Felidi

Het water van het park kabbelde rustig. De blaadjes dreven rond terwijl kinderen bootjes bestuurden op het meer. Lieze leunde tegen Lucas. De hitte was niet te verdragen, maar dat boeide haar niet als ze tegen Lucas lag. Ook hij leek de hitte niet meer te kunnen verdragen. Zijn voorhoofd was nat van het zweet en zijn ijsje leek hem niet te helpen. Soms wilde ze dat ze terug op Neptunus was. Ze zou haar leven geven om even in dat helder blauwe water te zwemmen. Een zucht ontsnapte uit haar mond terwijl ze recht kroop. Lucas draaide zich om en keek haar aan. Sinds het voorval op de blauwe planeet was er zoveel veranderd in Felidi. Niet alleen in Felidi, ook in hun relatie. Het vertrouwen was terug maar leek toch nog ver weg. De leugen had een scheur in hun relatie gemaakt. Toch was Lucas zijn leugen nog niet zo erg als de hare. Maar het ergste van die leugen was dat Lucas het nog niet wist. De kus van Thomas. Hij leek erg aangedaan in Neptunus na haar afwijzing. Ze wist niet of ze hem nog wel kon vertrouwen. Misschien zou hij wraak nemen en het Lucas vertellen.

'Waar denk je aan?', vroeg hij ongerust.

'Niets, ik heb het gewoon warm.', loog ze.

'Heb je al stress voor je inwijdingsritueel?', zei hij lachend.

'Nee, ik denk dat ik opgelucht zal zijn wanneer ik afgestudeerd ben. Dan kan ik tenminste keuzes maken in de raad van zes als Thomas en Thijs. Alleen twijfel ik wel over het inwijdingsritueel. Niemand wil iets vrijgeven erover en dan ben ik nog niet begonnen over het feit dat ik mijn eigen leerling krijg.'

'Je bent niet de enige. Ik voel me er ook redelijk ongemakkelijk bij. Maar wie weet krijg ik wel zo een sexy meisje als leerlinge.', grapte hij plagerig. Lieze gaf hem een tikje tegen zijn schouder en lachte. Als er toch iets zou gebeuren, zou ze hem nooit meer kwijt willen. Net als ze wilde indommelen tegen zijn schouder, klonk er een vreselijk gegil in het park. Ze schrok op en keek rond. Uit paniek liet Lucas zijn ijsje op de grond vallen. Alle hoofden in het park waren naar rechts gericht. Een hoopje mensen leek zich te verzamelen aan het meer waar de jongetjes hadden gespeeld. Lucas sprong recht en wenkte Lieze om mee te gaan. Ze volgde hem automatisch maar ze kreeg een naar gevoel telkens als ze een stap dichter bij het meer zette. Wanneer ze dichter kwam, zag ze een aantal lijkbleke gezichten staren naar het water. Voor haar stopte ook Lucas en zijn gezicht trok wit weg. Nu begreep ze waarom iedereen daar zo stond. Één van de jongens lag op het meer te drijven. Hij ademde niet meer en zag er bleek uit. Een man sleurde hem uit het water en legde hem op het gras. Maar de jongen bewoog niet. De man nam zijn pols vast en zocht naar een teken van leven maar alle hoop was te laat. Lieze voelde haar maag draaien en een vuile smaak in haar mond. Ze probeerde het weg te slikken maar het lukte niet. Lucas vlocht zijn vingers in de hare om haar te kalmeren maar ze was te geschokt. Verderop klonken er sirenes maar ze leken haar niet te bereiken. 'Lieze, ik moet je spreken.', zei Lucas ernstig. Dit was het enige dat ze nog kon horen...

De ruimte rond haar voelde kil en koud aan. Ze kreeg de gedachte van de jongen niet uit haar geheugen gewist. Ze draaide zich verder in haar deken en klikte de tv aan. Een man las de laatste nieuwsberichten voor maar het boeide haar niet. Ze had geen zin in nog meer negatieve dingen. Het enige wat ze gewoon wilde was afleiding, maar die leek ze nergens te vinden. Door het piep-geluid van de waterkoker werd ze uit haar gedachten gehaald. Achter de deur zag ze Lucas het warme water in de tassen schenken. Tussen de kopjes herkende ze haar tas die ze altijd gebruikte toen ze nog in het studentenhuis woonde. Ze draaide zich terug naar het scherm dat was veranderd in een meer en een jongen in een lijkenzak. In paniek klikte ze het scherm uit en gooide de afstandsbediening weg. Ze voelde hoe Lucas zich naast haar plofte en over haar schouder wreef. Hij bood zijn tas aan die ze gretig aannam. De warmte in haar vingers kalmeerde haar een beetje.

'Je bent geschokt, ik weet het. Maar ik wil je toch iets belangrijk zeggen. Ik denk niet dat die jongen 'gestruikeld' was in het water. Ik denk eerder gezegd geduwd.', vertelde Lucas.

'Hoe bedoel je?', vroeg ze geschokt.

'Er stond een zwarte panter op zijn schouder, het teken van Micio.'

'Bedoel je dat Theodor hier zou rondlopen?'

'Daar ben ik eigenlijk zeker van. Hij loopt nog steeds rond, weet je nog? Het voorval op Neptunus mocht dan wel een maand geleden zijn, ik denk dat hij wraak wilt nemen.', zei Lucas terwijl hij op zijn lip beet, 'maar ik wil nog even wachten met dit vrij te geven. Wacht tot er nog iets gebeurd. Zo niet, dan vertellen we het na de inwijding, goed?'

'Maar moeten we zoiets niet melden Lucas? Ik bedoel, we moeten dit wel ernstig nemen.'

'Ja...maar ik weet niet of ik het me verbeeld heb of niet. Ik wil geen valse alarmen geven en dingen vertellen die niet bestaan, begrijp je?'

Lieze knikte en nam een slokje van haar thee. Meteen voelde ze zich een stuk beter. Maar was het wel een goed idee om niets te melden? Wie weet zat Theodor erachter en stond hij klaar om opnieuw aan te vallen. Ze moest er niet aan denken. Ze wuifde de gedachte weg en dronk verder terwijl Lucas terug de tv aanzette. Hij stopte met zappen wanneer één of andere tv-show op het beeld kwam. Lieze probeerde te volgen maar het lukte niet. Of het nu lag aan het feit dat ze het niet begreep of ze zich gewoon niet kon concentreren, boeide haar niet. Ze zou zich moeten concentreren op de inwijding. Ze sloot haar ogen en droomde zachtjes verder. Het laatste wat ze hoorde was het rinkelen van Lucas zijn lepel en tas.