♡ANNE♡ (Düzenleniyor)

-FİNAL-

Artık düşünmeyecektim. Kalbimle hareket edecektim. Kalbimi dinleyecek, onun sözüne uyacaktım.

Kalbim 'Artık onunla yaşa. İkiniz de yeterince acı çektiniz' diyordu.

Hani bazen beyninizi kullanmak istemezsiniz ya. İşte tam o zamandaydım. Duygularımla hareket etmek istiyordum.

Bunları düşünerek telefonumu elime aldım. Acaba hazır mıydım? Biraz daha zaman geçsin diye üstümü değiştirdim.

Giyinince tedirgin bir şekilde telefonumu elime aldım. Annemin numarası kayıtlıydı. 'Annem♡' yazan kişiye tıklayarak annemi aradım. İlk arayışımda açması şaşırtıcıydı. Anmem ise sanki aylardır benim onu aramamı bekliyordu.

--Anne?

--Efendim kızım.

--Şey... bizim yetimhanenin oradaki çay evinde buluşalım mı?

--Olur. Yarım saate oradayım, diyerek telefonu kapattı. Görüşürüz bile demeden kappatı. Ama belliydi heyecanlanmıştı.

Çay evine gittiğimde birkaç dakika bekledim. Annemi gördüğümde ise yanıma geliyordu. Hızlı adımlarla...

Gelince ikimiz de bir süre sessiz kaldık. Sonrasında sözü ben başlatmaya karar verdim.

--Anne. Sormayacak mısın?

--Neyi?

--Cevabımı.

--Evet?

O sırada gözümdeki yaşın akmaması için bir savaş açmıştım. Tabii savaşı kazanan ben oldum.

--Şey... yani ben... seninle kalmak istiyorum, dediğimde annem kollarını bana sardı. Tabii ben de onu karşılıksız bırakmadım. Bu sefer gözümdeki yaş kendisini özgür bıraktı. Yanağımdan yavaşça süzüldü. Sonrasında anneme bakarak:

--Peki arkadaşlarım arada bize kalmaya gelebilirler mi?

--Tabii ki. Sen yeter ki benim yanımda kal.

--Teşekkür ederim, diyerek annemle birlikte adımlarımızı yetimhaneye yönelttik. Annem işlemleri yapmaya ben de eşyalarımı toplamaya...

Odaya geldiğimde Aylin:

--Nereye? Diye sorduğund ben de :

--Eve, diye cevap verdiğimde ikisi de bana baktı. Sonrasında da:

--Gelin bugün bizde kalalım, dedim ve ikisinin de yüzlerinde güller açtı.

Eve geldiğimizde etrafa değişik değişik baktığımdan emindim. Annem de bana odamı göstererek:

--Rahatınıza bakın, dedi. Kızlarla üstlerimize rahat bir şeyler geçirerek evi dolaşmaya başladık. Güzel bir evdi.

Annemin bizi yemeğe çağırmasıyla hayal dünyamdan çıkrak adımlarımı mutfağa yönelttim. Tabii kızlar da peşimden geldi.

Herkes odalarına çekildiğinde annem hepimizin alnına minik birer öpücük kondurarak:

--İyi geceler. Tatlı tatlı uyuyun, dedi.

Artık hepimiz çok mutluyduk. Ben annemin yanındaydım, istediğim zaman kızlarla görüşebiliyordum. Kısacası annemi iyi ki kabul etmişim.

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

EVET SEVGİLİ OKURLAR BU HİKAYE DE SON BULDU. YENİ HİKAYELER DE GELECEK ANCAK BAŞKA HESAPTAN.

GÖRÜŞMEK ÜZERE♡♡♡