Ik kon het nog horen wat Marcus zei. Meende hij het echt wat hij zei? Nou ja, ik laat het erbij en ga gewoon weer verder. 'En Emma wat vind je van Mila?' zegt Marcus tegen zijn zusje. 'Ze is super cute en het lijkt me ook heel erg leuk als ze hier vaker is.' zegt ze en kijkt mij aan met een glimlach. Ik glimlach terug en kijk wat ze gaat doen. Ze staat op en komt op mijn schoot zitten met haar gezicht mijn kant op. 'Mila?' 'Ja Emma, wat is er?' zeg ik tegen der en kijk haar aan. 'Waarom heb ik jou nog nooit eerder gezien hier in Trofors?' zeg ze en kijkt me aan. 'Nou dat komt, omdat ik niet graag in de schijnwerpers sta. Dus je ziet me niet graag hier rond. Ik vond het al gek dat je broer met me op wou trekken.' zeg ik met een klein lachje naar der en kijk ook eventjes naar Marcus.
'Je hoeft je niet zo te schamen dat je niet zo graag in de schijnwerpers sta. Maar even wat anders, heb je die vlechtjes bij jezelf gemaakt?' zegt ze en kijkt naar me haar. 'Ja die heb ik zelf gemaakt.' 'Omg wil je die ook bij mij maken?' zegt ze en kijkt me met puppy oogjes aan. 'Emma ik weet niet of ze...' 'Ik wil het wel doen hoor. Als je een borstel en 2 elastiekjes aan me geeft ben ik zo klaar.' zeg ik terwijl ik Marcus onderbreek. Ik kijk hem aan en zie in zijn ogen dat zich niet op zijn gemak voelt. 'Marcus je hoeft hier niet te zijn hoor, je mag ook even naar Martinus toe gaan hoor.' zeg ik en kijkt Marcus aan en hij knikt en staat op en loopt weg. Nog geen minuut later komt Emma terug met een borstel en 2 elastiekjes en geeft het aan mij. 'Ga maar op de stoel zitten en zeg ook eventjes als het pijn doet.' zeg ik en Emma knikt. Ik begin kammen en begin snel met de vlechten maken.
'Omg dankje dankje Mila, het is super!' zegt Emma enthousiast en loopt de kamer uit. Ik loop de gang op en ga naar de kamer van Martinus toe. Want ik heb zo gevoel dat Marcus daar was. Ik loop de kamer binnen en ik zie ze daar allebei zitten. 'Hei hei, ben ik weer.' zeg ik en loop naar binnen. 'Heeii, is het gelukt met Emma?' vraagt Marcus. Ik knik. 'Hoe laat is het eigenlijk?' vraag ik en ik zie ze allebei op de telefoon kijken. 'Het is bijna 17.30 uur.' zegt Marcus en ik kijk geschokt. 'Ik ben nu veel te laat thuis. Sorry maar ik moet nu echt gaan.' zeg ik en loop al onderweg naar beneden.
'Mila, wacht even. Ik loop even met je mee.' hoor ik Marcus nog schreeuwen van de kamer af. 'Oké, maar laat me wel even snel de jas aan trekken.' zeg ik en trek als een sneltrein me jas aan en sta op hete kolen op Marcus te wachten. Na 3 minuten komt hij eindelijk naar beneden, roept nog iets tegen zijn moeder en loopt dan met mij naar buiten. 'Het spijt dat ik niet zoveel met je om ging net. Maar ik kon geen nee zeggen tegen je zusje met haar oogjes en ik ben daar ook snel klaar mee, maar ik hoop wel dat ik nog iets leuks met je kan doen later.' zeg ik en begin te rennen.
