'Zo vertel is wat over jezelf?' Hoor ik Marcus zeggen. 'Ik heb niet iets bijzonders over me te vertellen, behalve dat ik 15 ben en Mila heet.' Ik hoor Marcus lachen en ik lach zachtjes mee. 'Wat was dat eigenlijk in het koffie tentje?' vraagt Marcus en ik kijk hem aan. 'Dat was niet echt iets bijzonders, maar mijn vriendinnen zijn dus heel erg fan van jou en je broer.' 'Broertje.' zegt hij als verbetering. 'Maar hun zijn dus fan van jullie en hun vragen nu elke keer aan mij wanneer jullie weer thuis zijn, of weer een concert geven. Sorry maar ik ben niet echt een fan van jullie. Ik heb jullie ook nooit horen zingen, en ik denk ook niet dat ik dat wil. Dus dat was er dus gebeurt in de koffietentje.' zeg schamend over wat ik heb gezegd, want het is best gênant als degene waar je het over had naast je zit. 'Het maakt mij echt niet uit als je geen fan bent van ons. Het is al helemaal fijn dat je geen fan bent, anders was het nu helemaal anders gelopen als ik tegen je aan liep.' zegt hij lachend. Ik haal opgelucht adem, want hij kan er gelukkig om lachen. 'Het is gewoon gek dat je vriendinnen fan zijn en je er zelf niet om kan praten, omdat je het niet je interesseert. Dus sorry dat ik zo ben.'
'Het maakt me helemaal niet uit dat je zo bent. Je bent gelukkig jezelf en niet dat je meteen begon te gillen toen je mij zag. Ik ben best wel blij dat het zo ging en je hoeft er niet schuldig om te voelen. Maar zullen we wat anders doen?' 'Wat wil je doen dan?' vraag ik en kijk hem aan. 'Ik kan je voorstellen aan me broertje als je wilt?' zegt hij en kijkt me aan. Ik knik en we staan op. 'Heb je nog andere broers of zussen?' 'Ja ik heb nog 1 zus en 1 zusje.' zegt Marcus. 'En jij?' 'Ik ben enigst kind.' 'Oh dat lijkt me zo naar om te zijn.' 'Ja snap ik als je al een broertje hebt en 1 zus en zusje dan snap ik dat je het naar lijkt om alleen te zijn. Maar ik ben het al heel me leven lang dus het valt mee.' zeg ik en ik zie Marcus knikken. Zo praten we nog lang onderweg naar het huis van Marcus.
'Nou dit is dus waar ik woon.' zegt hij en ik kijk voor me. 'Dit is nog best een groot huis.' 'Ja het is, maar het valt nog best mee hoor met de ruimte binnen. Het meeste is de tuin die groot is.' zegt Marcus en loopt een trappetje op en belt aan. Niet veel later word de deur open gedaan en staat daar een vrouw. 'Marcus wie is dit?' vraagt ze en kijkt eerst Marcus aan en dan mij. 'Mam dit is Mila en heb haar leren kennen bij het koffietentje.' 'Leuk je te ontmoeten Mila. Ik ben Gerd-Anne. Noem me maar Anne. Voel je vrij om alles te vragen als je iets niet weet.' zegt ze en geeft me een knuffel.
'Kom Mila, we gaan naar boven. Dan kan ik je voorstellen aan me broertje en zusje.' zegt hij en loopt de trap op. Ik volg hem en we lopen een kamer binnen. 'Martinus ik wil je aan iemand voorstellen!!' zegt Marcus schreeuwend in de kamer. 'Marcus je hoeft echt niet te schreeuwen hoor!' zegt een andere jongens stem. Even later staat er een jongen voor me die sprekend op Marcus lijkt. Maar dat wist ik al.
'Martinus dit is Mila, Mila dit is Martinus, mijn broertje.' zegt Marcus en ik sta hier ongemakkelijk voor hun beide. Ik weet niet wat ik moet doen. 'Heei Mila, leuk je te ontmoeten.' 'Hetzelfde Martinus.' En daar staan we dan weer. Het is een ongemakkelijke stilte. 'Uhm Mila, ik zou je wel eventjes aan me zusje voorstellen.' zegt Marcus en ik knik. We lopen naar een andere kamer en ik zie daar een lief klein meisje zitten op de grond met de poppen te spelen. 'Emma ik wil je aan iemand voorstellen.' zegt Marcus.
'Oehhh aan wie?' zegt ze en kijkt hem aan. 'Emma dit is Mila, Mila dit is Emma.' zegt Marcus en gaat naast Emma zitten op de grond. 'Hei Emma.' zeg ik en kijk haar aan. 'Marcus zij is best schattig, is ze jou vriendin?' zegt Emma fluisterend. 'Nee, maar ik werk eraan.' zegt Marcus fluisterend terug.
