En ik trek terug. Ik zie en verward gezicht voor me. Ik snap hem ook, maar je moet mij ook geloven als ik had toe gelaten, dan was het wel heel erg snel gegaan. Ik vind hem niet leuk leuk, maar leuk als een extra vriend. Het zou ook volgens mij ook heel erg gek worden als ik iets met hem zou krijgen. Dan zouden mijn vriendinnen erachter komen en heb ik nog meer gezeik. 'Mila, sorry. Ik bedoelde het niet zo. Het was voor mij ook een ding.' Zegt Marcus. Een ding ja. Een ding die je niet kon beheersen zeker. 'Sorry?' hoor ik Marcus zeggen. 'Wat?' zeg ik onbegrijpend. 'Dat ik het niet kon beheersen?' zegt hij en kijkt me met een raar gezicht aan.
Gefronste wenkbrauwen, met een gekke ooglook.
'Zei ik dat echt hardop?' zeg ik en ik zie hem knikken. 'Ik.. bedoelde het.... Ni...et zo.' Zeg ik stotterend en kijk hem niet aan.
Na zo'n ongemakkelijke stilte te hebben gehad is de auto tot stilte gekomen. 'Jullie kunnen uitstappen. We zijn bij de bestemming.' Zegt de chauffeur. Marcus doet de deur open en wacht tot dat ik ben uitgestapt. Ik weet niet wat ik kan verwachten, maar stap dan alsnog uit. Ik kijk om me heen en zie een groot gebouw voor me staan.
Er staan allemaal mensen voor de deur en ze zijn aan het gillen. 'Mila kom mee! We moeten via een andere ingang naar binnen.' Zegt Marcus snel en stapt de auto weer in. Ik volg zijn voorbeeld en doe wat hij zegt en wacht tot dat we weer uit kunnen stappen. 'De andere deur is nog vrij, maar jullie moeten snel zijn!' zegt de chauffeur. We knikken en stappen uit.
We lopen snel naar de deur toe, open hem en stappen net op tijd naar binnen, want we horen allemaal gebonk op de deur en gegil. 'Marcus, waarom zijn we hier?' zeg ik niet snappend. 'Je zei toch dat je ons toch niet hebt horen zingen?' zegt Marcus en ik knik. 'Nee dat heb ik niet nee. Oh god, heb je mij hier heen gebracht om horen hoe jullie zingen?' zeg ik zenuwachtig en hij knikt.
'Hé je hoeft niet zenuwachtig te zijn. We doen je niks aan en we gaan ook niets zoveel aan je vragen. We vragen alleen of je het wilt horen.' Zegt Marcus en wuift naar me om hem te volgen. Ik loop naast hem en kijk hem aan. Hij kijkt mij ook aan en glimlacht. Ik glimlach terug. Zo lopen we de gang nog door en stoppen voor een deur. Marcus klopt erop en hij wordt geopend met een groot welkom.
'Hei Marcus en...' zegt een oudere man. 'Mila, ze is een vriendin van me en heeft ons nooit horen zingen, dus heb ik haar hier naar toe genomen.' Zegt hij normaal en de man knikt en loopt weer terug de kamer in en gaat op een grote stoel zitten.
Er zitten nog meer mensen in de kamer. Ik word van alle kanten aangekeken. Marcus slaat een arm om me heen en loopt de kamer binnen. 'Jongens, dit is Mila en ik heb haar leren kennen. Ze is hier om mij en Martinus te horen zingen.' Zegt Marcus vol trots en de mannen knikken. Er komt een man naar ons toe gelopen en steekt zijn hand uit.
