'Waarom staren jullie zo?' zeg ik en probeer iedereens aandacht te krijgen. 'Uhm, ik zou graag aan je vragen of je misschien een nummer voor ons wilt zingen, want we hebben nog iemand nodig voor een duet met een van de jongens.' Zegt de producer en kijk mij aan. Ik draai me om en kijk naar Marcus. Hij knikt en draai me terug naar de producer.
'Ik wil wel een nummer zingen. Maar welk nummer dan?' zeg ik en de producer zegt dat ik zelf een nummer mag kiezen. 'Moet ik het hier zingen of daar?' zeg ik en wijs naar de recordroom. 'Dat maakt niet uit, maar als je het daar moet doen, moet je wel even zeggen welk nummer dan kan je de melodie horen.' Zegt de producer en ik geef hem het nummer en loop de recordroom in.
Als ik klaar ben met zingen, kijk ik de rest aan en zie hun allemaal met open mond kijken. 'Uhm jongens, waarom kijken jullie mij zo aan.' Zeg ik en niemand doet iets. 'Het was slecht hé?' zeg ik en ze doen nog steeds niks. Ik loop de ruimte uit en ga voor hun staan. Ze volgen mij bewegingen.
'Als jullie niks zeggen, dan vermaak ik me wel op mijn telefoon.' Zeg ik en unlock mijn telefoon. Ik laat me op de bank vallen en kijk nog eens een keertje van me telefoon van of ze van blik zijn veranderd. Maar nee, ik heb het verkeerd. Ze staan nog steeds hetzelfde en kijken mij aan.
Ik vermaak me nu wel op mijn telefoon. Als mijn moeder mij belt sta ik op en loop de kamer uit zodat ik op de gang sta en me moeder goed kan verstaan en dat ik me niet ongemakkelijk voel tussen hun als ik bel.
'Heei Mam'
'Hei Mila. Hoe is het?'
'Goed hoor, maar waarom bel je?'
'Ik bel, omdat een van je vriendinnen voor aan de deur staat om af te spreken, want je reageerde niet op app.'
'Ja sorry, maar ik heb dus nu echt geen tijd. Want mam, je moet me vertrouwen dat ik in orde ben.'
'Maar hoezo heb je geen tijd dan?'
'Ik heb een jongen waar mijn vriendinnen fan van zijn ontmoet en ben nu in de studio, want hij wou wat laten horen. Maar please zeg niks tegen mijn vriendinnen dat ik samen met hem ben, want anders krijg ik problemen met hun.'
'Oké, maar ik ga je overhoren thuis als thuis bent vanavond.'
'Oké mam. Dan zie ik je straks weer.'
'Doeg Mila.'
Dat word nog moeilijk vanavond als mijn moeder mij gaat overhoren. Ik loop naar de deur toe van de kamer en maak hem open. Ze staan allemaal niet meer op dezelfde plaats. Ze stonden allemaal in een kluitje op elkaar. 'Uhm, waarom staan jullie allemaal zo dicht op elkaar?' zeg ik en kijk naar hun zo van ik snap het niet.
'Uhm Mila, zou je het leuk vinden om met ons te zingen?' zegt Marcus en ik klap in mijn handen. Ze kijken mij aan van wat doe je. 'Ik klap, omdat er eindelijk iemand wat zei.' Zeg ik om hun vraag te beantwoorden. Ze lachen en ik lach ongemakkelijk mee. 'Maar wat is je antwoord?' zegt Martinus en kijkt mij aan.
'Ik weet het niet, want me moeder weet ook niet waarom ik met jullie hier ben.' Zeg ik en kijk hun aan. Hun gezichten staan bedroeft en Marcus komt naar mij toe. Pakt mijn handen vast en kijkt in mijn ogen aan.
'Zou ik anders met je mee gaan naar je moeder en je vader, dan kan ik het allemaal uitleggen hoe het is gelopen.' Zegt hij en ik heb tranen in mijn ogen staan. 'Je hoeft daar niet om te huilen Mila, het is maar een voorstel.' Zegt Marcus en veegt ze weg van me wang. 'Nee, dat is het niet. Je zei ook mijn vad..derr?'
