Met een snelheid rijden we door de straten heen onderweg naar het ziekenhuis. Het is best wel gek om in een ambulance te zitten. Want je weet altijd dat het niet goed is. En ook al rijden ze soms zonder zwaailichten, het is dan nog steeds eng.
Ik zie in de verte het ziekenhuis staan en de bestuurder rijd nog eventjes met een snelheid ernaar toe. We stappen met ze allen met een snelheid eruit en lopen naar binnen toe. Ik zie dat Mila snel wordt gereden naar een kamertje en ik word tegen gehouden door een assistente. 'Sorry, maar u mag niet verder naar binnen toe. U moet hier wachten in de wachtkamer. We zullen zo snel kijken wat er mis is met het meisje.' zegt de assistente en ik word begeleid naar de wachtkamer.
Ik zit hier uren te wachten tot dat ik bij Mila naar binnen mag gaan. Ik vermaak me met die uren op mijn telefoon. 'Is hier een familielid van Mila Moon?' zegt een vrouwenstem en ik sta op en loop naar de deur toe. 'U kan naar binnen toe. Ze is net wakker geweest, maar slaapt weer. Als er iets is, dan moet je op het rode knopje drukken oké?' zegt ze en ik knik en loop naar Mila toe.
Pak een stoel die in de kamer staat en zet hem naast het bed neer van Mila. Ze ligt er heel wit uit op haar gezicht. Ik pak haar hand vast en wrijf met mijn duim rondjes op de handrug van Mila. Ik kijk naar Mila toe en zie dat ze roze wangetjes heeft. Wat is er met haar? Ik heb toch niet iets ergs gedaan ofzo?
POV Mila
Ik voel iemand met een duim over mijn hand gaan. Het kietelt een beetje. Ik kan het niet houden en voel mijn wangen warm worden. Het duurt best wel lang tot dat het weg gaat. Ik heb ook geen idee wie er nu naast me zit, maar het boeit me helemaal niet.
Het is al fijn dat er iemand is die mij kent en om mij geeft. Maar wie zou het zijn? 'Mila, word je wel snel wakker, het is een beetje saai zonder je hier.' zegt een jongensstem en wrijft nog steeds rondjes op mijn handrug.
Dan hoor ik een deur open gaan. 'Hoe is het met haar?' vraagt een zware mannen stem aan iemand die naast me zit. 'Ik weet het niet, maar ze reageert wel op kleine dingetjes.' zegt de jongensstem. Ik wil weten wat er aan de hand is en probeer mijn ogen open te doen.
'Wacht!' zegt de zware mannen stem. 'Wat wacht?' zegt de jongensstem niet begrijpend. 'Ze is wat aan het proberen. Ik weet niet wat, maar haar hartslag is super hoog.' zegt de zware mannen stem en het is doodstil. Je kan een naald horen vallen. Zo stil is het.
Ik probeer alle kracht naar mijn ogen te doen en probeer ze open te maken. Het is best wel zwaar, maar probeer het wel. Maar met alle kracht dat ik in me heb, krijg ik mijn ogen open.
'MILA JE BENT WAKKER!' zegt een jongensstem en ik word omhelst. Ik probeer me uit de de grip te komen en het is me ook gelukt. 'Wie.. wie benn... jij..?' zeg ik met een stotterende stem. Ik zie aan zijn gezicht dat hij het niet leuk vind.
