POV Marcus
Ze weet mijn naam weer!! Ik ben zo blij, alleen ik kan het niet uiten. Het is zo lastig om dat niet te kunnen, want net een half uur geleden wist ze niet wie ik was en mocht ze alles vertellen, en daarna wist het in eens. Deed ze dit voor een spelletje? Nee Marcus natuurlijk niet. Dat zou ze nooit doen.
'Uhh ja sorry. Mijn naam is Marcus ja. Ik was eventjes in gedachten aan het nadenken.' zeg ik en zet mijn fake glimlach op. Mila knikt en kijkt dan weer om zich heen. Is het dan weer haar geheugen kwijt? Dan wordt de deur met een grote duw open gedaan.
POV Willemijn
De moeder van Mila had mij gebeld en heeft gezegd dat Mila in het ziekenhuis lag met geheugenverlies. Dus vroeg ze aan mij of ik er langs wou gaan om te kijken of ze mij nog herkende. Natuurlijk zie ik ja en ik wou ook kijken hoe het was met Mila. Ze is een van mijn best beste vriendinnen. Ik kan gewoon niet zonder haar.
Ik heb mijn moeder gesmeekt om mij af te zetten bij het ziekenhuis. Ze vroeg natuurlijk waarom en heb het ook gezegd waarom ik er naar toe wou. Dus me moeder heeft alles laten vallen in der handen en is naar de auto geracet.
Als ik ben aangekomen loop ik naar de balie toe om te weten waar Mila ligt. Het duurt uren, want ze wouden alles van me weten. Het ging dus niet echt snel en ik stond op hete kolen. Ik wou zo graag naar haar toe gaan.
Eindelijk na wel zo'n 10 minuten daar te hebben gestaan, mocht ik eindelijk naar Mila toe. Ik liep zo snel mogelijk naar haar kamer toe. Mijn benen werden er moe van het zo snel lopen. Maar ja ik doe het voor Mila om daar zo snel mogelijk te zijn.
Als ik dan eindelijk bij de deur ben, geef ik de deur een zwaai en stap naar binnen. Mila kijkt me met grote ogen aan. Heb ik iets verkeerd gedaan ofzo? Dan kijk ik goed ik de kamer. Ik zie Mmm...aaarrr....cuuu....sss.. zitteenn van DE MARCUSANDMARTINUS!!! Wat doet hij hier??
Oké Willemijn, ga niet flippen dat je nu je grootste idool ziet. Misschien is het wel een droom dat je ze ziet zitten.
'Willemijn kom maar hoor.' zegt Mila en wuift me naar haar toe te komen. Ik kan niet zo snel mogelijk naar haar toe komen om te zien of het de echte echte is. Als ik de deur dicht heb gedaan en naar Mila ben gelopen. Sta ik in oog en oog met DE MARCUS.
'Millaaa, hoe, hoe, hoe heb je hem... leren kennnen...' zeg ik en wijs naar Mila en Marcus. Ze lachen allebei. Ik sla mijn armen om elkaar en kijk hoe die twee aan het lachen zijn. Na een tijdje is het stil en kijk ik ze nog steeds aan.
'Het is best wel een grappig verhaal.' zegt Marcus en kijkt Mila aan. Ze knikt en Marcus kijkt mij dan aan. 'Ik wou een keertje koffie halen en toen kwam Mila de deur uitlopen, maar ik was op mijn telefoon aan het kijken naar fanaccounts en liep dus tegen haar aan. En sindsdien hebben we de contact niet verbroken.' zegt Marcus tegen mij en ik kijk Mila aan. En zij knikt.
Ik blijf nog even praten waarom Mila het niet tegen mij heeft gezegd en nog veel meer andere dingen.
'Maar Mila, als je het niet wou zeggen. Waarom was je dan bang?' zeg ik en ik zie dat ze een grote brok in der keel weg slikt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jaja, net een deel op gezet op een ander verhaal en nu ook eentje op dit verhaal. Ik ben goed bezig hoor. Maar kijk voor de rede waarom er niks is geplaatst naar het andere verhaal.
xx
