POV Marcus
'Mila is helemaal onderkoeld. We gaan er nu wat aan doen bij een speciale afdeling. Maar daar mogen niet mensen van buiten afkomen die er niks van snappen. Dus wij verzoeken u naar huis te gaan of beneden in de kantine te zitten.' zegt de dokter en wij knikken. De dokter loopt er met een snelheid achter het bed aan van Mila.
'Het is allemaal mijn schuld. Als ik mijn moeder niet eerder had gewaarschuwd door eerder te remmen met de auto. Zaten we hier niet en zat Mila ook niet in een bed van het ziekenhuis helemaal onderkoeld.' zeg ik met een schuldige stem. Ik voel een hand over mijn rug gaan en ik kijk naar Willemijn.
'Je moet weten dat Mila dit ook niet had gewild, maar je kan niks meer terug draaien naar wat het was. Je moet hopen dat alles goed komt en dat Mila straks weer hier is als een springend grassprietje.' zegt Willemijn troostend. 'Dankjewel Willemijn, dat had ik even nodig. Maar we moeten toch wachten tot dat we bij Mila mogen komen. Wil je anders naar mijn huis komen? Kan je ook mijn familie ontmoeten.' zeg ik en Willemijn knikt.
We lopen samen naar beneden en wachten op mijn vader, want die had ik al gebeld toen we naar beneden liepen. Hij zei wel dat ik moest oppassen met zoveel meiden. Dat ik ook niet alle fans teleurstel, maar Willemijn is een fan dus ja. Ik kan er mee leven en ze doet ook heel anders dan bij andere fans. Niet gillen als je bij elkaar in de buurt bent. Maar gewoon normaal als normale mensen.
De tijd die we moesten wachten hadden we niks tegen elkaar gezegd. Ik had een berichtje gekregen van me vader dat hij buiten stond te wachten op mij. Dan word ik terug getrokken door Willemijn. 'Marcus je moet weten dat ik nog steeds een grote grote fan ben van jou en Martinus. Dus hou me een beetje gemak als ik straks je familie ga ontmoeten.' zegt Willemijn bescheiden tegen mij.
'Willemijn je hoeft je echt niet te schamen voor mijn familie. Ze zullen van je houden. Net als ik als vriend. Toen ik Mila ging voorstellen was Mila ook heel erg zenuwachtig om mijn familie te ontmoeten. Dus dat hoef jij ook niet te doen. Ze zullen je echt aardig vinden. Maar het is nu wel tijd om naar de auto te gaan, want me vader staat nu wel een tijdje te wachten.' zeg ik tegen Willemijn om haar gerust te stellen.
Ik weet zeker dat Martinus goed met haar kan opschieten net als ik. Het is een schat van een meid en zeker een goed type voor Martinus. Als Martinus voor haar valt met de eerste blik dan moet ik mijn broertje is gaan onder vragen.
We lopen naar buiten en lopen naar de auto waar me vader staat te wachten. Ik moet wel een beetje doorlopen, want ik wil niet echt herkent worden door fans ofzo, want dan gaan ze denken dat er wat aan de hand is met mij of Martinus. En dat is dan ook helemaal niet zo.
Ik stap dan ook zo snel mogelijk de auto in en stel Willemijn voor aan me vader. 'Pap dit is Willemijn, ze is fan, maar ook een goede vriendin van Mila.' zeg ik en stel Willemijn voor. Me vader stelt zich ook voor, terwijl Willemijn dat al lang wist natuurlijk. We rijden naar huis en mijn vader stelt alleen maar vragen 'Hoe heb je mijn zoon ontmoet?' 'Wat vind je van hun muziek?' 'Hoe heb je Marcus ontmoet?' enzovoorts.
Als we de hele rit hebben gehad loop ik samen met Willemijn die met haar ogen uit aan het kijken is naar de deur toe. 'Welkom bij de Gunnarsen Family!' zeg ik en geef haar een sein dat ze naar binnen mag lopen.
