POV Mila:
Ik loop een koffietentje binnen met wat vriendinnen. We zijn net klaar met school en we hadden met elkaar wat afgesproken om wat te gaan drinken. 'Mila, wat wil jij drinken?' 'Uhm doe maar iets wat ik lekker vind. Dat weet je toch wel.' Ohja sorry ik zou me even voorstellen.
Ik ben Mila, ben 15 jaar oud en woon in Noorwegen Trofors. Ik zie je wel denken. JE WOONT FUCKING IN DEZELFDE DORPJE ALS MARCUS AND MARTINUS!! Ja dat weet ik, maar ik ben dus echt geen van hun. Ze kunnen niet zingen en hebben geen style van kleding. Als ik een keer hun kleding mocht doen was het sowieso iets van de mode. Maar mijn vriendinnen zijn dus helemaal gek van hun. Ik kan het gewoon niet meer aanhoren en word er ook altijd gek van. Marcus dit, Martinus dat. Ugh! Maar we gaan maar eens snel met het verhaal.
'Mila weet jij of Marcus en Martinus binnenkort weer naar Trofors komen?' zegt Sanne. 'Hoe vaak moet ik het nog zeggen. Ik ben géén fan van hun! Maar néé dat weet ik niet en hoef ik ook niet te weten.' zeg ik woedend. Mijn vriendinnen weten dat ik geen fan ben, dus weten ze ook dat ze er niks over hoeven te praten. Alleen ze proberen me elke keer over te halen om hun muziek is te luisteren. Ik zeg dan de hele tijd dat ik dat nog ga doen. Maar dat ga toch nooit gebeuren. 'Mila je hoeft niet zo te reageren, want we weten dat geen fan bent, maar mogen wij er dan ook niet over praten als jij in de buurt bent?!' zegt Willemijn gefrustreerd. 'Nou sorry hoor dat ik ze leuk vind, ik kan daar niets aan doen. Weet je wat? Ik ga wel. Dankjewel voor de koffie trouwens. En als je ze ooit tegen kom doe ze dan de groetjes van mij!' zeg ik en loop het café weer uit. Ik loop de deur uit en loop tegen iemand op en alle koffie zit op mijn shirt. 'Sorry het spijt me zo erg. Ik zag je niet aankomen lopen. Zou ik anders weer een nieuwe koffie voor je halen?' zegt diegene en ik ben druk bezig met me shirt dan met de persoon. 'Nee hoor hoeft niet. Ik had toch niet zo zin in koffie dus dat hoeft niet.' zeg ik en kijk nu pas omhoog. Dat kan toch niet?! Voor mij staat Marcus?!
'Sorry zit er wat op mijn gezicht?' zegt Marcus lachend. 'Uhh... n.e.....e.' zeg ik stotterend. Marcus kijkt mij recht in mijn ogen aan en ik zijne. 'Laat me in iedergeval je koffie betalen die je had gehaald.' zegt hij en gaat met zijn hand naar zijn kontzak. Ik hou hem tegen. 'Nee hoef niet. Ik heb hem van me vriendin gekregen die binnen zit, maar had niet echt zin om daar te zitten dus ging weg.' zeg ik en kijk weg. 'Is het goed als we even gaan lopen of wil je alleen lopen naar het park ofzo?' zegt hij en kijkt me vragend aan. 'Ik vind het goed hoor.' zeg ik en loop samen met Marcus naar het park toe.
