Beats of Dusk (Gangster Series #1)

Chapter 10

"Woah. That was so hard!" They said in unison.

Narinig ko ang pag hiyawan ng mga kasamahan ko nang tunggain ko ang bote.

May nag silapitan ding mga kalalakihan saamin. Naramdaman ko ang pag ikot ng mga mata ko. Na pakurap-kurap ako ng ilang beses. Mariin akong pumikit nang dahil dun. This is my first time drinking an alcohol at iyong matapang pa.

"Hey? Are you alright?" Rinig kong tanong ni Amesyl.

Dumilat ako at marahang ngumiti sa kaniya.

"Yes, I am. I'll just go to the comfort room," Sabi ko pa.

Hindi ko na siya hinintay na mag salita at tumayo na ako. Medyo maaliwalas na ang paningin ko at hindi na gaanong umiikot ngunit ramdam ko ang tama non sa buong sistema ko.

Narinig ko pa ang pag tawag saakin ni Amesyl ngunit hindi ko na siya nilingon. Kesa naman umihi ako sa short. Diba? Leche!

Dumaretso ako isang pasilyo at may nakitang pintuan dun. Binuksan ko iyon sa pagaaakala kong iyong ang cr dahil iyon lang naman nag pintuan dito at ganoon nalang ang pan lalaki ng mga mata ko nang makita ko kung sino ang nandun.

Ngumiti ako nang mapait at saktong naagaw ko ang atensyon nila. Nakita ko ang pag kunot-noo ni Zenthon ngunit agad ko ring iniwas ang paningin ko.

"Oh! sorry! I thought it was a comfort room. I'm sorry for dusturbing the two of you, you may continue.." Iyon ang sabi ko bago ako tumalikod at sinara ang pintuan.

Mapait akong tumakbo palabas. Palabas ng bar na iyon. Hindi na ako nag tungo sa cr ang kaninang ihi ko sana na lalabas na ay biglang umurong.

Tumakbo ako palabas hanggang sa mapadpad ako sa isang park. Umupo ako sa swing at payapang tumingin sa kalangitan.

"Mom," I said and started crying.

Kasabay nang pag buhos ng luha ko ay ang pag buhos rin ng ulan. Bata palang ako, namulat na ako kung gaano ka unfair ang mundo. Hindi ko alam ngunit bumalik ang lahat saakin. Siguro dahil narin sa tama ng alak kaya ako naging ganito.

Maisyado na akong nahihirapan sa buhay na meron ako. Maraming katanungan ang nasa isip ko ngunit lahat ng iyon ay walang kasagotan. Pumikit ako at dinama ang buhos ng ulan, mukha akong baliw dito, pero wala akong pakealam dahil nag momoment ako. Bumuhos ang lahat ng ala-ala saakin. Lahat ng sweetness niya, iyong matatamis niyang salitang binitawan saakin, iyong mga sinabi niya. Lahat yun ay bumalik.

So after this time, lahat ng iyon ay pampalubag loob lang? Lahat ng iyon ay kasinungalingan lang o sadyang kagaya nila ay parang nalakabata lang rin lang? Hindi ko alam kung ano ang rason niya pero masakit isipin na lahat ng ginawa at sinabi niya ay pulos kasinungalingan lang o sadyang binibigyan ko lang ng ibig sabihin kahit sa kaniya ay wala lang? Mariin akong pumikit at dinama ang sakit.

Pero diba crush lang naman iyon?  Ganito ba kapag may crush na?  Natural lang ba na masaktan?

Agad rin akong napadilat nang wala na akong maramdamang ulan na tumatama saakin. At ganun nalang ang panlalaki ng mga mata ko.

"Troy?" Tanong ko

Seryoso niya akong tinignan. Hawak ang payong ay hinubad niya ang coat na dala at suot niya at inilagay sa likod ko.

"Let's go! We are all looking for you. They are already worried," Iyon ang sabi niya at hindi na nag tanong pa. Tumango lang ako at sumunod sa kaniya. I paused, and my feet glued on the floor, Troy stop walking too when I stop.

My eyes pierced to them. They are in the parking lot and I have a guess that they are waiting for me. I saw them look at us so I bow down and just continue walking.