" မိုးစက္ပုံျပင္ "

အပုိင္း(၂၉)

“ မိုးစက္ပုံျပင္ ”                .. အပုိင္း(၂၉) ...

••••••••••••••••••••°••••••••••••••••••••°•••••



          စည္သူ အိမ္တြင္းပုန္းေနသည္မွာ တစ္ပါတ္ရွိၿပီ။ အေမ႔ကို ေနမေကာင္းဘူးဟု ေျပာထားၿပီး ေက်ာင္းကိုလည္းသြားမတက္ေပ။ ၿဖိဳးႏွင္႔မင္းထက္ကိုလည္း လံုးဝမဆက္သြယ္ပါ။ ဖုန္းလာလွ်င္ေတာင္ မကိုင္ေတာ႔….။ အခန္းကို အလံုပိတ္ထားရင္​း အခန္းေထာင္႔တစ္ေနရာတြင္ အဓိပၸာယ္မဲ႔စြာ ထိုင္ေနေလသည္။ သူ႔ဘဝထဲတြင္ မိုးစက္မရွိေတာ႔တာ ေသခ်ာလာတာနဲ႔အမွ် သူဘာကိုမွ အေလးနက္ထားမစဥ္းစားခ်င္ေတာ႔ေပ။
စိတ္ထဲဟာတာတာျဖစ္ကာ ဘဝႀကီးတစ္ခုလံုး အဓိပၸာယ္မရွိေတာ႔သလိုပင္….။ အရာအားလံုးကို သူေမ႔ထားခ်င္ေနသည္။
          အာ.. မဟုတ္တာပဲစည္သူရယ္။ ယတကယ္ေတာ႔ မင္း…မိုးစက္ကိုပဲေမ႔ထားရမွာပါ။ သူက မင္းကို ရက္စက္စြာ.. မင္းဘဝကိုအဓိပၸာယ္မဲ႔သြားမယ္ဆုိတာ သိရက္နဲ႔ ရက္စက္စြာ.. ထားခဲ႔တဲ႔သူေလ။ မင္းနာက်ည္းလိုက္ပါ။ အစြမ္းကုန္နားက်ည္းလိုက္ပါကြာ………..
          ေတြးရင္း စည္သူမ်က္ရည္မ်ားက်ဆင္းလာပါသည္။ မ်က္ရည္တို႔ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္လိုက္သည္။ မ်က္ရည္ကို သူမက်ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ေတာ႔မည္။ သူေမ႔ႏုိင္လာပါလိမ္႔မည္….

          ထိုစဥ္ အခန္းတံခါးေခါက္သံၾကားသျဖင္႔ မ်က္ရည္စတို႔ကို အကုန္သုတ္၍ ထဖြင္႔ေပးလိုက္သည္။ ၿဖိဳး…..။
သူၿဖိဳးကို တစ္ခ်က္မွ်သာ ၾကည္႔ၿပီး အခန္းထဲျပန္ဝင္သြားကာ ခုနကထိုင္ေနေသာ ေထာင္႔ေလးတြင္ပင္ သြားျပန္ထိုင္ေနလိုက္သည္။ ၿဖိဳးက ေနာက္မွ ခပ္ျဖည္းျဖည္းလိုက္လာလွ်က္ သူ႔ေရွ႕တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

          “မိုးစက္အေၾကာင္းလာေျပာတာဆို ျပန္ပါေတာ႔ ၿဖိဳး.. ငါမင္းကို မႏွင္ထုတ္ခ်င္ဘူး”

          “စည္သူ………….”

          “မေျပာပါနဲ႔ ၿဖိဳးရယ္.. ငါသူ႔ကို ေမ႔ဖို႔ႀကိဳးစားေနၿပီ..။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ႔ကို မေျပာပါနဲ႔..။ ဘာမွ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔…………….။ မိုးစက္အေၾကာင္း မသိခ်င္ေတာ႔ဘူး”

          “မိုးစက္ရဲ႕ပါးေပၚက ဒါဏ္ရာအေၾကာင္းဆိုရင္ေရာ မသိခ်င္ဘူးလား…………”