" မိုးစက္ပုံျပင္ "

ဇာတ္​သိမ္းပိုင္​း

“ မိုးစက္ပုံျပင္ ”  .. အပုိင္း(၃၀/ဇာတ္​သိမ္း) ..

••••••••••••°••••••••••••••••••••°••••••••••••



           “မိုး.. မိုးစက္.. မိုးစက္.. မိုးစက္……………………….”

            “……………………………………………..”

            “မိုးစက္ေရ……ငါ႔ကိုကယ္ပါဦး…………..”

            ထိုနာမည္ကိုရြတ္လိုက္သည္႔အခ်ိန္တြင္ သူ႔ရင္ထဲ ၾကည္ႏူးသလိုလို၊ နာက်ည္းသလိုလိုႏွင္႔ မသဲကြဲေသာ ခံစားခ်က္ကို ရရွိလိုက္မိသည္။
သီခ်င္းသံတစ္ခု လြင္႔ပ်ံ႕လာသည္။
မိုးစက္ဆိုေနက် သီခ်င္းသံျဖစ္သည္….

            “I knew I loved you before I met you….
I think I dreamed you into life….
I knew I loved you before I met you….
I have been waiting all my life…. ”

မင္းနဲ႔ မေတြ႔ခင္ထဲက ငါမင္းကို ခ်စ္ေနတာကို သိေနခဲ႔တယ္တဲ႔ေလ။ အိုး…….ဘာသီခ်င္းႀကီးလည္း။ ဘာသီခ်င္းႀကီးလည္း။ ရပ္ျပစ္လုိက္စမ္းပါ…..။
မိုးစက္.. မိုးစက္ေရ….. မိုးစက္..။ မိုးစက္ဘယ္ေရာက္ေနလည္း မိုးစက္ရယ္…………….

“ငါ႔ကို မထားခဲ႔ပါနဲ႔…………………..”

ငါ႔.. ငါ႔ကို……….မ.. ထား……ခဲ႔………ပါ……………..နဲ႔………………………….

…………………………………………………………………………………………………

သူေျခာက္ျခားစြာေအာ္ဟစ္ေနမိသည္။
ထိုစဥ္မွာပင္ သူကိုယ္တိုင္ ၾကည္ႏူးစြာ ေရရြတ္ေနေသာ စာပုိဒ္တစ္ပိုဒ္၏ အသံကို ၾကားရေလသည္….

“ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္စည္သူႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္မွိဳင္းညိဳ႕မိုးစက္တို႔သည္ ႏွလံုးသား၏ အလိုဆႏၵႏွင္႔ အခ်စ္နတ္ဘုရား၏ အမိန္႔ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္စြာ ကိုယ္ပိုင္ရင္ခုန္ျခင္းနန္းေတာ္တစ္ခုတြင္ လက္ထပ္ၾကမည္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ျခင္းကို မိုးရာသီကို သက္ေသထား၍ တိုင္တည္မည္။ လက္ထပ္လက္စြပ္အျဖစ္ ရင္ခုန္သံကို အတူဝတ္ဆင္ၾကမည္။ ထိုလက္စြပ္ကို အသည္းႏွလံုးေပၚတြင္ ထာဝရ မခၽြတ္စတမ္းဝတ္ဆင္ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္အနမ္းမ်ားျဖင္႔ တစ္ဦးကို တစ္ဦးခ်ည္ေႏွာင္မည္။ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ထာဝရ ၾကင္နာယုယရင္း ဘဝကို ေတးသြားတစ္စင္းကဲ႔သို႔ ခ်ိဳၿမိန္သာယာစြာ လြင္႔ေျမာစီးဆင္းေစမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဝန္ခံကတိျပဳအပ္ပါသည္..”