Pranga

BİRİNCİ BÖLÜM

PRANGA

Kimileri günahlarıyla yükselir, kimiyse günahlarıyla yerin dibine batar.Bileklerimdeki prangalarla yerin kat ve kat dibine battım, öyle ki gün ışığı bile benim için görünmez hale geldi.

Beni ancak tanrı isterse kurtarabilirdi bu esaretten ama tanrı bile bu günahkara sırt çevirmişti.

O bile benden vazgeçmişti.

Boynumdaki keskin acıyla çığlığım deponun içinde tiz bir şekilde yankılandı.

Yanaklarımdan aşağı süzülen gözyaşlarım yavaşça onun ellerinin arasına karışıyor, siyah gözlerini bir saniye bile olsun üzerimden ayırmıyordu.

Şeytanın vücut bulmuş haliydi adeta, cehennemi ayaklarımın altına getirirken.

"Sana defalarca söyledim değil mi? Kayel. "

Ellerini saçlarımın arasına daldırıp yavaşça ve bir o kadarda sertçe okşamaya başladı.

"Benden kaçamazsın ya da saklanamazsın.Hangi deliğe girersen gir seni oradan çıkartırım. "

Saçımı okşayan elleri bu sefer tehdit edercesine saçımı kökünden kavrayıp beni kendine yaklaştırdığında acıyla dişlerimi dudağıma geçirdim. Diğer eliyle daha demin kesilmiş olan boynuma dokundu ve sakince üzerinde gezdirmeye devam etti.

"Unutmaman için Kayel, bu yara senin gerçekte kim olduğunu hatırlamanı sağlayacak. Aynaya her baktığında, kendine her dokunduğunda beni sana hatırlatacak. "

Bakışları her zamankinden daha korkutucu ve daha acımasızdı, o an kusmak istedim.Beynimde bir işkence gibi sırayla beliren hatıralarla tüm gücümü yitirmişim gibi hissettim.

Boynumdan aşağı süzülen kanla beraber gözlerim kendiliğinden kapanmaya başladığında en son hatırladığım şey onun beynimden asla silinmeyecek bir yaratığa ait olabilecek siyah gözleriydi.

Küçükken gökyüzündeki kuşları gördüğümde onlara imrenirdim, hep aklımdan geçirirdim 'istedikleri her yere uçabilirler'.O zaman bu cümlenin ne anlama geldiğini bile bilmiyordum, istediğim şeyin özgürlük olduğunu bile bilmeden bir kukla gibi yaşamaya devam ediyordum çünkü kimse bana öğretmemişti.İnsanlarında kuş olmadan özgürleşebileceğini kimse söylememişti.

Herkesin benim gibi olduğunu düşündüm özgürlüğün sadece kuşlara özgü bir şey olduğunu zannettim.

O yüzden her doğum günümde kuş olmayı diledim.

Kuş olup gökyüzünde, kanatlarımı çırpa çırpa gönlümce uçabilmek istedim.Böylece istediğim her şeyi yapabilirdim.

Belki bir gün tanrı dileğimi duyar diye de her zaman aynı şeyi dilemiştim, yılmadan sıkılmadan ısrarla sonu gelmeksizin bunu dilemiştim.Sabah olduğunda yataktan heyecanla kalkar belki kanatlarım çıkmıştır diye aynaya bakardım.

Onların yokluğunu gördüğümde üzülürdüm ama asla ümitsizliğe kapılmazdım çünkü bilirdim tanrının beni dinleyen tek kişi olduğunu ve beni hiçbir zaman yalnız bırakmayacağını.