Faji

Kapitulli 34

Kaluan minuta, afer gati nje ore. Alandren nuk e zinte vendi. Leviste sa majtas- djathtas, vetem ne nji vend ulur nuk mund te rrinte dot.

Sapo pa infermjeren qe doli nga dhoma shkoi me vrap ta pyeste. Por ajo beri sikur se pa dhe e injoroi.
"Debile femer"- peshperiti me inat

Pas pak del doktori I cili I afrohet tek ajo.
"Duhet te pushoje. Humbja e femijes mund te shkaktoj probleme te tjera pervecse fizike. Do ishte mire nese personi me I afert qe ka te qendronte me te. Duhet ta mbeshtese nga ana morale qe te ndihet mire nga ana psikologjike"

Doktori me sa dukej ishte njeri I mire dhe mjaft I kuptueshem. Ishte rreth te 50- tave.

"Tani do e sjellim ne dhome. Ju jeni e afermja e saj?"- shtoi menjihere pasi vuri re ajo ishte e vetmja qe po interesoheshe per te

"Po, jam shoqja e saj e ngushte"

Kjo shkaktoi nji ngritje vetulle tek doktori edhe pse ishte I moshuar.
"Nuk ka prinder? Ku ndodhet I shoqi?"- pyeti I cuditur

"Prinderit I kane vdekur dhe sapo eshte ndare nga I shoqi"

"Me vjen shume keq. Athere e gjithe pergjegjesia bie mbi supet e tua. Duhet te kujdesesh per te qe te mos kaloje ne deshperim, mos te permend disa faza te tjera ku disa persona te tjere kane tentuar te vrasin veten"

Ajo shfyu e nervozuar dhe e pyeti me kureshtje doktorin dashamires:
"Cfare me sugjeroj te bej?"

"Duhet ta mbushesh boten e saj me dashurine qe e ka te nevojshme per momentin. Nese kjo gje nuk mjafton, te keshilloj te konsultohesh me ndonje psikologe"

"Faleminderit"- lotet iu krijuan ne sy dhe doktori e perqafoi
"Kur mund ta marr ne shtepi?"- shtoi pas pak duke u shkeputur nga perqafimi I tij

"Sot duhet te qendroj ketu. Nese nuk ka ndonji shqetesim neser mund ta nxjerrim"

Alandra pohoi me koke dhe ai I dha nji buzeqeshje si per ti dhene zemer qe te behej e forte per Xhesin.

Pas disa minutash Xhesin e nxorren me barrele per ta cuar ne dhomen ku ndodhej pak me pare.
Nuk ishte ne vete dukej, por peshperiste me vete gjate gjithe rruges per ne dhomen e saj.

"Si eshte gjendja e saj? Cfare eshte duke peshperitur?"

"Eshte jashte rrezikut, por nuk eshte ne vete. Eshte normale, nuk ka asgje per tu shqetesuar. Por..."

"Por cfare doktor?"

"Ajo qe me shqeteson eshte se mos ajo kalon ne depresion. Ajo peshperiste qe te mos ia hiqnim femijen. Duket se ka qene teper e lidhur me te. Pastaj po permendte emrin e nji vajze Ana e kishte me duket. Shpresoj ta kaloj sa me shpejte. Te shkuara"- foli qete teksa I vinte doren ne sup

Tashme qe Xhesin e kishin shtrire ne krevat, ajo u afrua prane saj. U ul ne karrigen ne ane te saj dhe I shtrengonte doren.
"Pse dreqin nuk me ke treguar me pare se cfare po ndodhte me jeten tende? Pse nuk me ke treguar se ke qene shtatzene?"

Mendimet se fajtore per gjithcka ishte vetem ajo e lodhnin, e torturonin. Shoqja e saj e ngushte e pelqente, me sakte e dashuronte Albin. Sado qe ajo ta mohonte Alandra e dinte se pavarsisht gjithckaje ajo nuk kishte shance ta urrente, kur dashuria e saj ishte e pafund.
I kujtohej momenti kur humbi prinderit, gjendja e saj e keqe dhe tentativa per vretvrasje. Ishte Albi ai qe e kishte shpetuar. Ishte ai qe I doli ne krahe, qe e mbeshteti, qe vendosi ti falte te gjithe dashurine e ta gezonte. Por ishte vete Alandra qe kishte filluar te ndjente per Albin dhe e la te shkonte te shpetonte shoqen e saj. Ta ndihmonte sepse ajo nuk ishte aspak si Alandra. Alandra ishte vajze e forte, luftarake, luftonte per gjerat qe donte dhembe per dhembe, por kur behej fjale te te dashurit e saj stopohej. Nuk mund te nxirrte as zerin e aq me pak te vepronte kunder tyre. Ajo lejoi qe pelqimin e saj ta shijonte Xhesi. Ta shihte ate te lumtur, ishte gjeja qe ajo donte me shume ne jete. Xhesi qendronte ne vendin e motres qe nuk e kishte kurre.