Adopted by 5sos?!

15.

Pov Lee

We zijn nu al drie maanden verder en Michael is alleen maar closer geworden met Crystal. Luke is alweer over Arzaylea heen, Calum heeft heimwee naar Snicker die bij zijn familie is en Ashton mist zijn familie gewoon. En ik? Ik ben ondertussen zo ziek en zo mager geworden dat ik haast niks meer weeg, ik heb anorexia. Ik weeg nog maar 35 kilo, ik word ook niet meer ongesteld hierdoor. En nog steeds vind ik mezelf te dik. Ik heb ondertussen 'Imperfec' op mijn arm staan en de jongens weten het nog steeds niet, wat ik ook graag zo wil houden. Mijn ruzie met Michael is alweer voorbij en we zijn nu weer beste vrienden, hij is heel bezorgd over mij omdat ik zo mager ben. Ik ben nog steeds niet vergeten wat Michael zei maar heb het hem wel vergeven. Ik ben ook nog steeds verliefd op hem en ik krijg hem maar niet uit mijn hoofd, waarvan ik gek word.

'Kan ik wat voor je pakken?' Ik schud mijn hoofd en drink een klein slokje water. 'Kom je zo eten?' Ik knik voorzichtig en pak mijn krukken, aangezien ik zo zwak ben moet ik op krukken lopen. 'Hey.' De jongens glimlachen even en ik neem voorzichtig plaats aan tafel. Ik krijg een bakje yoghurt voor mijn neus gezet en ik neem een klein hapje. Nu ik zo eet, is het op zich wel lekker. Ik eet nog drie happen en zet het dan weg. 'Je boekt al vooruitgang, ik ben trots op je.' Ik glimlach even en trek mijn trui omhoog. 'Jezus Lee.' Ik voel tranen opkomen, nu pas dringt het tot mij door. Ik zie er niet uit. 'Het spijt me.' Ik barst in tranen uit en voel twee armen om mij heen. 'Het komt allemaal goed, we gaan je naar het ziekenhuis brengen als de tour is afgelopen. Misschien is het dan al geen eens meer nodig.' Ik knik en sta op om naar de bank te lopen. 'Probeer het eens zonder krukken.' Ik knik alweer en zet kleine stapjes richting de bank. Even later ben ik eindelijk bij de bank aangekomen en hoor ik applaus van de jongens waardoor ik glimlach.

Het is drie uur in de middag en ik zit in de lounge bij het concert backstage. De jongens hebben vanavond nog een concert hier in Sydney. We hebben hiervoor een maand pauze gehad dus zijn we alvast weer naar Sydney gevlogen en zijn de jongens bij hun families langs gegaan. Maar halverwege de pauze van een maand moesten ze alweer allemaal dingen voorbereiden dus hebben ze maar heel even met hun families gehad. Ik heb geen familie, dus heb ik nergens last van, maar ik snap de jongens wel. We hebben drie concerten in Sydney, daarna moeten we naar Londen. Ik vind het allemaal wel leuk en zo, maar de jetlag is gewoon heel vervelend. De jongens zijn nu aan het spelen en in mijn ooghoek zie ik een gitaar staan. Zou ik? Ik pak de gitaar van de standaard af en speel zachtjes mee. Ik loop steeds dichter naar het podium toe en zie dat de jongens geconcentreerd zitten te spelen, ze hebben mij geen eens door. Ik pak een microfoon van de rand van het podium af en zing mee, waardoor de jongens verbaasd mijn kant op kijken. Ik glimlach even en de jongens blijven doorspelen.

———

'Dat was geweldig! Sydney is altijd zo leuk om op te treden.' Ik knik, de fans van Sydney zijn altijd fanatiek bezig bij concerten. 'Jongens! Er komen straks twee meiden voor de meet&greet!' De jongens knikken en ik pak nog snel wat te drinken. Als de meisjes binnenkomen zie ik dat het van die make-up poppen van ongeveer veertien jaar zijn. De jongens omhelzen ze en daarna nemen ze plaats op de bank. 'Vertel eens wat over jullie zelf.' 'Nou, ik ben Lydia. Veertien jaar en mijn favoriet is Luke.' 'Ik ben Rosa, dertien jaar en mijn favoriet is Ashton.' 'Oké, dan weten we dat. Wat zijn jullie hobby's?' 'Shoppen!' Gillen ze tegelijk. Ik moet mij inhouden om niet te gaan kotsen. Wat een nepperds. 'En jullie favoriete spel?' 'Spel?' 'Ja, op de PlayStation.' 'Dat hebben we niet, we zijn geen jongens.' Ze maakt een blik vol afgrijzen waardoor ik onopvallend met mijn ogen rol.

'Die meiden waren verschrikkelijk.' 'Mee eens.' Iedereen knikt, ze waren echt niet leuk. 'Zullen we wat gaan eten?' Calum kijkt ons vragend aan en we knikken. 'Pizza?' Ik knik en we lopen naar de tourbus, waar we een pizza bestellen. Als die is bezorgd zetten we de televisie aan en begin ik twijfelend aan mijn pizza. 'Is het lekker?' Ik knik en zucht. 'Ik ben zo'n sukkel.' mompel ik. 'Waarom?' 'Nou, ik verhongerde mezelf omdat ik niet wilde eten en nu wil ik eten en nu kan ik het niet.' 'Geef je pizza eens.' Ik geef hem twijfelend aan Calum en hij pakt een mes. 'Wat heb je de afgelopen dagen goed gedaan?' 'Uhm, ik heb vanochtend drie happen yoghurt gegeten, ik heb die meisjes van die meet&greet niet geslagen, ik heb zonder krukken gelopen en ik heb met jullie gezongen.' Hij snijd de punt pizza in vier kleinere stukjes en geeft hem terug. 'Voor alles wat je goed hebt gedaan krijg je een stukje.' Ik knik en eet elk stukje op met het gevoel dat ik iets goeds heb gedaan, en al snel heb ik mijn punt pizza op. 'Kijk, als we dat nou doen met alles wat je eet, dan heb je het in een mum van tijd op.' Ik knik en snijd de andere punt ook in vier kleinere stukjes die ik daarna opeet. 'Nu zit ik echt vol.' 'Dat is logisch, de laatste twee maanden sloeg je het avondeten over, dit is de eerste keer dat je weer avondeten eet.' Ik knik en omhels Calum. 'Bedankt.' Hij glimlacht en ik ga weer op de bank zitten, waar ik mij focus op de televisie en al snel in slaap val.