ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ကာေလးလံစြာထြက္ခြာသြားတဲ့ကိုစ်ာန္႔ကိုေငးၾကည့္ၿပီး အခန္းထဲျပန္ဝင္လာေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာအသည္းအသန္ငိုေကြၽးေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီး။ငိုရင္းငိုရင္းနဲ႔ နံရံကိုလက္သီးေတြနဲ႔လည္းထုေနေသးတာ။အနားကိုသြားၿပီး တသိမ့္သိမ့္တုန္ေနတဲ့ေက်ာျပင္ကိုအသာအယာပြတ္ေပးမိေတာ့....
"ငါမွားသြားတယ္ငသန္႔ရာ ခနေလးေတာင္မခြဲႏိုင္ဘဲနဲ႔သူ႔ကိုသြားခြင့္ျပဳလိုက္တာငါမွားတယ္ ခုနကသူ႔ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး ငါ ငါ.."
"စိတ္ထိန္းပါသူငယ္ခ်င္းရာ မင္းခံစားခ်က္ကိုငါနားလည္ပါတယ္ ကိုစ်ာန္ကအၿပီးထြက္သြားမွာမွမဟုတ္တာ သူလုပ္စရာ႐ွိတာလုပ္ၿပီးရင္ျပန္လာမွာေပါ့"
"မသိဘူး အခုေတာင္ေသမတတ္ခံစားေနရတာ အၿပီးထြက္သြားမယ္သာဆို ငါသက္ဆိုး႐ွည္မယ္မထင္ဘူး"
:ဘဝက
တစ္ခါတစ္ရံမွာ
ေမ်ွာ္လင့္တာေတြျဖစ္မလာေအာင္
မေမ်ွာ္လင့္တာေတြျဖစ္လာေအာင္
လုပ္ျပတတ္တဲ့ အေတာ္ဆံုးမ်က္လွည့္ဆရာတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္:
~~~~~~~~~~~~~အမိန္႔ေတာ္~~~~~~~~~~~
{ i am so lonely broken angel
i am so lonely listen to my heart ⏰⏰}
"ေဂ်ာက္"
ႏိႈးစက္ကိုပင္ဒီလိုသီခ်င္းသံေတြထားထားမိတာ။သာယာလွပေသာမနက္ခင္းကိုပင္အံတုရင္းသက္ျပင္းတခ်က္ခ်မိသည္။
Make-upဘူးတြင္ပါေသာ ဘဲဥပံုမွန္ဝို္င္းေလးအားထုတ္ၾကည့္ၿပီးကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားေပးရသည္။
'နင္ဒီလိုစိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့ညံ့ေနလို႔မျဖစ္ဘူးသ်ွားယြန္းေမ နင့္ဘဝမွာထိုက္ကိုေဇဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ႐ွိေတာ့ဘူး ခုကစၿပီးသူ႔ကိုရန္သူလိုသေဘာထားရမယ္ ဟုတ္တယ္ အခုပဲလွပတဲ့အစီအစဥ္ေတြကိုအသက္သြင္းလိုက္ၾကရေအာင္'
နဂိုတည္းကၾကည့္ေကာင္းၿပီးေသာမ်က္ႏွာထက္တြင္ေရာင္စံုျခယ္သလိုက္ကာ အလွပဆံုးဝတ္ဆင္ၿပီး စ်ာန္လင္းေသာ္႐ွိရာအခန္းဆီသို့္ထြက္လာခဲ့သည္။
