Workshopဂိုေရာက္ေတာ့ ကားေပၚကေနအေျပးဆင္းၿပီး မနက္ကလိုပဲကားတံခါးဂိုလာဖြင့္ေပးတယ္။က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုစ်ာန္႔ဂိုအံျသၿပီးၾကည့္ေနတာေပါ့။အရင္ကက်ေနာ့္ဂိုေသမတတ္အလုပ္ေတြခိုင္းခဲ့တဲ့သူက ခုဘယ္လိုေတြျဖစ္သြားလဲဆိုတာစဥ္းစားလိူ႔ဂိုမရဘူး။
"ဆင္းေလ ခေလး ကိုယ္ကအရမ္းေခ်ာေနလို႔လားၾကည့္ေနတာ"
"အမ္ မဟုတ္ပါဘူး ဆင္းမယ္"
"ဂြီ ......"
ဟုတ္သား ငါမနက္ကဘာမွမစားရေသးတာပဲ။အမေလး ဗိုက္ကလည္းဒီအခ်ိန္မွထဂြီေနရတယ္လို႔။ကိုစ်ာန္ကေတာ့ရယ္ေနတယ္ေလသူမ်ားဂို။
"ဘာရယ္တာလဲ"
"မရယ္ပါဘူး ေလွာင္တာ"
"ဘာရယ္😬"
"ဆာေနၿပီမလား လာ ဒီနားကစားေသာကိဆိုင္တစ္ခုခုဂိုသြားရေအာင္"
"လက္ဂိုလႊတ္အံုးေလ workshopကလူေတြျမင္သြားမွျဖင့္"
"ကိုယ္ ခေလးဂိုခ်စ္တာ silentထားဖို႔မဟုတ္ဘူး တစ္ဘဝစာအတြက္ရည္ရြယ္ထားတာ သူတိူ႔ဘာသာျမင္ပေလ့ေစ ဘာျဖစ္လဲ လာပါ တဂြီဂြီနဲ႔ထပ္ေအာ္ေနအံုးမယ္"
တမင္သက္သက္မ်ားရြဲ႔သလားပဲက်ေနာ္ေျပာလိုက္မွလက္ဂိုပိုတင္းေအာင္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေခၚသြားတယ္။လူေတြကေတာ့က်ေနာ္တိူ႔ႏွစ္ေယာက္ဂိုကြက္က်ိကြက္က်ိနဲ႔ေပါ့။
"ခေလး ဘာစားမလဲ "
မုန္႔မွာဖို႔ေကာင္တာေ႐ွ႕မွာရပ္ေနတာေတာင္လက္တြဲမျဖဳတ္္တဲ့ကိုစ်ာန္လင္းေသာ္😏။ဆုပ္ကိုင္ထားေသာလက္ႏွစ္ဖက္ဂိုေတာင္ menuကဒ္ေပၚတင္ၿပီးေသခ်ာေရြးေနေလရဲ႕။
"ကိုစ်ာန္ ဒါႂကြားစရာမဟုတ္ဘူးေနာ္"
"ဟင္! ဘာဂိုလဲ "
"ဘာလို႔က်ေနာ့္လက္ဂိုအတင္းကိုင္ထားႁပီး ႂကြားေနသလိုမ််ိဳးလုပ္ေနရတာလဲ"
"မုန္႔မွာဖိူ႔ေရြးေနတာဂို"
Arr...ေနာကိဆံုးေတာ့အေျဖေတြ႔ၿပီေလ။ေကာင္တာကက်ေနာ့္ေ႐ွ႕မာရပ္ေနတဲ့ အစ္မႀကီး..က်ေနာ့္ဂိုမ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ပဲ။
