Badboy

Part 8

Lynn
Oke ik ben drie kwartier bezig geweest met mijn koffer uitpakken en ik heb weer het gevoel alsof ik dit eerder heb meegemaakt. Net als toen ik die sexy jongen zag, als mijn kamergenoot. Ik loop naar de bank, maar blijf erachter staan. "Oke ik weet nog steeds niet hoe je heet, maar ik ga weg." "N-N-Nick is de naam, Nick Jones." Hij klinkt een beetje verdrietig. "Gaat het wel?" "Ja het gaat prima, ga jij nou maar naar je broer." Hij klinkt boos en slaat meteen een hand voor zijn mond. Hoe weet hij dat ik naar Jack zou gaan? Ik kijk hem vragend aan. Opeens staat hij boos op. Ik schrik en zet een stap achteruit. "Mee komen!" Hij loopt naar mij toe en pakt mijn pols beet. Hij slurt mij mee de kamer uit. Na een tijdje lopen zwaait hij een deur open en gooit me als een zak aardappelen neer. "Jack ik kan het niet. Ik kan het niet verzwijgen!" Ik kijk op en zie Jack en een vreemde jongen geschrokken op de bank zitten. Jack staat op en helpt me overeind. "Jack?" Hij kijkt me aan. "Wat kan hij niet verzwijgen?" Ik zie dat hij niet weet wat hij moet zeggen. Hij kijkt, niet wetend wat hij moet doen naar de jongen op de bank en dan naar Nick. "Jack..." weer kijkt hij naar me. Ik zie angst in zijn ogen. "...vertel me wat er aan de hand is, anders zul je spijt krijgen!" Ik kijk hem boos aan, tot ik besef wat ik net zei. Mijn ogen worden groot en ik sla een hand voor mijn mond. Van schrik loop ik achteruit tot ik de muur raak. Mijn ogen vullen zich met tranen. "Sorry, dat had ik nooit mogen zeggen. Het spijt me!" Jack zet een stap dichterbij, maar ik hou hem tegen. "Niet doen! Ik wil je geen pijn doen!" "Lynn je kan mij geen pijn doen!" "Nou volgens mij lag je daar wel twee jaar geleden." Ik klink boos, maar ik voel me schuldig. "En dat was allemaal mijn schuld." Ik ren weg. Weg van Jack, weg van mijn zorgen, weg van mijn pijn.

Ik zit tegen een boom aan, te staren over een meertje. Mijn lip is een beetje gezwollen, omdat ik er op bijt als ik me schuldig voel. Maar ook als ik ergens zin in heb, verdrietig of nerveus ben. Ik zit hier al drie uur. Ik hoor iemand achter me. "Ga weg! ...alsjeblieft?" Er komen twee handen op mijn schouders. Ik schrik en spring een meter naar voor. Ik draai me om en zie Nick. "Wil je me een hartaanval bezorgen? Alweer. Niet dat het door jou kwam, maar... je snapt wat ik bedoel." Ik kijk naar de grond, omdat ik me schaam. Hij tilt met twee vingers mijn kin omhoog, zodat ik hem wel aan moet kijken. Ik bedoel ik kan mijn ogen een andere richting op draaien, maar het lijkt wel of ze vast geplakt zitten aan zijn ogen. Ik kan gewoon niet weg kijken. "Lynn dat was wel mijn schuld." Mijn ogen worden groot en mijn ademhaling zwaar. Ik schud mijn hoofd. "D-d-dat kan niet!" Ik zet een stapje achteruit. "H-hoe?" Ik weet even niet wat ik moet zeggen of denken. "Ik kan het je niet vertellen. Sorry!" Ik ren weg.

Ik klop op de deur bij Jack. "Hey sis!" "Hoi Jack, mag ik hier slapen vanavond? Ik heb een soort van ruzie of iets wat daar op lijkt met Nick. Ik wil gewoon even niet daar slapen." Hij knikt en dan loop ik de kamer in.

*

Ik schrik wakker, waardoor ik meteen rechtop zit. Ik zie Cameron op de stoel naast de bank, waar ik op lig, zitten en naar me kijken. "Kan je het zien?" Hij kijkt snel weg. "Het was een grapje Cam!" Hij kijkt op. "Hoe... hoe weet je mijn naam?" Ik kijk hem raar aan en haal een hand door mijn haar. "Auw!" Ik kijk naar mijn hand. Het zit vol met sneeën. "Ja dat was niet zo slim hè?" Lacht hij. Ik lach mee, maar hij kijkt al weer snel serieus. "Lynn hoe weet jij mijn naam?" "Cameron, doe niet zo dom. Weet je dat echt niet meer. Toen je dacht dat ik een meisje was dat achter Jack aan ging en wij in de lach schoten. Daarna heeft Jack jou voor gesteld." Hij kijkt met grote ogen en open mond naar me. "Jack! Jack, kom snel!" Heb ik iets gemist. Jack komt nog helemaal nat met alleen een handdoek de badkamer uit gerent. "Wat is er? Gaat alles goed?" Ik kijk hem aan. "Zou je je niet eerst even afdrogen? Ik bedoel ik ben je zusje en zelfs voor mij is dit raar!" Hij kijkt naar Cam. "Ze kent m'n naam!" Jack krijgt een glimlach op zijn gezicht en wilt, volgens mij, iets schreeuwen, maar ik ben hem voor. "Waarom is dat zo gek?" "Lynn hoe lang zit je al hier op school?" Vraagt Jack. Echt hoor, denken ze dat ik achterlijk ben ofzo? "Ongeveer twee maanden, hoezo? Ik snap het niet meer. En ik wil dat jullie het uitleggen, nu!" Zeg ik gefrustreerd. Ze kijken naar elkaar en dan naar mij. Opeens rennen ze allebei op me af, waardoor ik achterover op de bank val. "JE HEBT JE GEHEUGEN TERUG!!!!" Roepen ze in koor. Dan realiseer ik me dat het geen droom was. Ik had gedroomd, of nou ja dat dacht ik, dat ik aan geheugen verlies leed. Maar het was geen droom. Gelukkig weet ik alles weer. De jongens gaan van me af en ik krijg het meteen koud. Misschien omdat ik nat geworden ben door Jack. Ik spring van de bank en neem, in record tijd, een douche en trek dan mijn kleren van gisteren aan. Ik had een shirt van Jack aan. Ik ren de badkamer uit en gooi het shirt naar Jack. "Bedankt voor je shirt en dat ik hier mocht slapen, moet gaan!" En ren de deur uit.