Memories (completed)

Part 6

ကလင္...ကလင္...ကလင္

အြန္း...သခ်ာၤခ်ိန္ေရာက္ၿပီေလ...

ကြၽန္ေတာ္႐ုတ္တရက္ ဆြံ့အသြားခဲ့တယ္။

သခ်ာၤအိမ္စာမ်ားေပးလိုက္သည္မွာ ေတာင္လိုယာလိုပံုေန၏။

ဒုကၡပါပဲဗ်ာ။

စာသင္ေနတုန္း အိပ္ငိုက္လိုက္တာ ဘာမွကို နားမလည္ေတာ့ဘူး။

ကြၽန္ေတာ္ Mike ကို အကူအညီေတာင္းဖို႔စဥ္းစားခဲ့တယ္...

ဒါေပမဲ့ သူက သူ႔အဖြားရဲ႕ ေမြးေန႔ dinner ပြဲကိုသြားရမယ္ဆိုေတာ့...

သူမ်ားကို အေႏွာင့္အယွက္ မေပးေတာ့ပါဘူးေလ...

ကြၽန္ေတာ့္ အၾကည့္မ်ား Windy ေပၚသက္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။

အၾကည့္ခ်င္းဆံုမိသြားေသာအခါတြင္ကား...

"Have something to tell me?"

ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းရင္းနဲ႔ ေမးလိုက္ေသာသူမ...

"Ye...ah...Can you help me with my maths homework this evening?"

"Of course. I was going to ask you about this. Doing homework alone is boring."

ေတာ္ပါေသးတယ္။ ကယ္တင္႐ွင္မေလးေပၚလာေပလို႔...

"Come..."

က်ြန္ေတာ္ Windy နဲ႔ဲအတူျပန္ခဲ့တယ္...

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပန္းျခံေ႐ွ႕ကို ျဖတ္လာခဲ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္အျမဲ ျပတင္းေပါက္ကေနၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ပန္းျခံေလးေပါ့။

"We still have time, right? Let's go to this park."

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အသက္ဝင္လႈပ္႐ွားမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ပန္းျခံထဲကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ဝင္ရမဲ့ အခြင့္အေရးျဖစ္တဲ့အတြက္...တံု႔ဆိုင္းမႈမ႐ွိပဲ သေဘာတုူလိုက္၏။

တိုက္ခတ္ေနေသာ ေဆာင္းေလေျပေလးက သစ္ရြက္စိမ္းေလးမ်ားကို ယိမ္းခါေစေနတယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚကိုလည္း တျဖဴးျဖဴး႐ိုက္ခတ္ေနတယ္...

ငွက္ကေလးမ်ားက တီးလံုးအတက္အက်နဲ႔ သံစဥ္ညီစြာ ေတးကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ကို သီဆိုေနၾကတယ္။

ကေလးေတြကလည္းေပ်ာ္ရြင္စြာ ကစားေနၾကတယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ မွတ္ဥာဏ္ေတြထဲက ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြ...