Tangled/Rapunzel 2 NL

-hoofdstuk 9-

'Ik kan het nog steeds niet begrijpen' zegt Daan. We zitten Samen in de vensterbank en eten brood. 'Ik snap er ook niets van.' mompel ik.

Mijn moeder heeft me verteld dat ze lang haar had enzo, en dat ze gekidnapt was vanwege haar gave. Maar ze heeft me niet verteld dat ik dit ook kon ! Ik vraag me af of ze dit wist, of dat mijn ouders hier gewoon niets van gezegd hebben.

Voor mijn gevoel hebben Daan en ik echt minstens een uur in de vensterbank gezeten zonder iets te zeggen. Maar het is niet vervelend, soms is het ook wel fijn als je allebij je gedachten even kan laten gaan.  Zonder dat de stilte ongemakkelijk wordt.

Na een tijde verbrak ik de stilte.

'Daan, waarom werk je eigenlijk in mijn paleis ?'

Daan denkt eventjes na en wendt dan zijn hoofd naar mij toe.

'Ik woonde met mijn ouders en tweelingzus op een boerderij. We kregen veel schulden en er moest aan de belasting betaald worden. Op een gegeven moment probeerden twee mannen mijn zus mee te nemen zodat ze als werkster aan de slag kon, om bij te verdienen. Mijn zus en ik waren toen net 14 geworden. Ze gilde en probeerde weg te rennen maar de man hield haar tegen. Ik heb toen gezegd dat ik zou gaan werken zodra ik klaar was met mijn schooljaar. Ik heb daarna een jaar bij hem gewerkt, maar daarna werd ik gevraagd om bij jullie paleis te gaan werken. Al het geld dat ik daar verdien gaat naar mijn familie.'

Ik staar Daan met open mond aan en probeer alle bet verkregen informatie te verwerken.

'Waren dat belastingsinners van Corona ?' vraag ik uiteindelijk.

Daan schudt zijn hoofd.

'Nee, mijn ouders hadden niet veel geld daarom kochten ze een stuk grond over van die man. Mijn vader werd alleen ziek en overleed, hierdoor kon mijn moeder de schuld niet afbetalen. Ze wilde dat wij naar school bleven gaan dus de schuld stapelde zich op..'

'Wat verschrikkelijk.'  fluister ik.

'En het ergste is dat die enge man die jou wilde meenemen ook de oplichter is die onze belasting ophaalt.'

Ik weet niet meer wat ik moet zeggen. Ik pak de grote handen van Daan stevig vast en zeg 'Ik beloof je dat mijn ouders het stuk grond zullen afbetalen, ze schenken vaker donaties aan arme families zodat ook hun een kans maken op de arbijdsmarkt.'

Daan kijkt mij nu aan in mijn ogen en glimlacht. Hij buigt zich naar mij toe, en net op het moment dat ik ook naar hem buig vallen we allebij van schrik achterover van de vensterbank doordat de koekoeksklok op 7 uur springt.

'Dit ligt niet heel fijn' zegt Daan.

Ik viel boven op hem en mijn haar ligt in zijn gezicht. Ik ga gauw staan en trek hem omhoog.

'Sorry' zeg ik met een lach.

Dan zegt hij dat hij even naar de paarden gaat.

Ik laat hem gaan en ga weer verder met de vallei tekening.

Die avond lig ik op het oude bed van mij moeder. Haar tekening lijkt me aan te staren.

Dan begin ik me schuldig te voelen over wat ik heb gedaan, ik ben gewoon van huis weggelopen.

'Kun je niet slapen ?' zegt Daan die op een matras op de grond ligt.

'Ik dacht aan mijn ouders.' zeg ik schouderophalend.

'Denk je ook niet dat we morgen eens aan de terugreis moeten beginnen ?' vraagt Daan dan.

Even twijffel ik maar ik besluit dan dat ik wel moet gaan.

'Ja is goed' antwoord ik uiteindelijk.

Maar Daan geeft al geen reactie meer, hij slaapt al.

Met een glimlach val ik daarna zelf in slaap.