Tangled/Rapunzel 2 NL

-hoofdstuk 4-

De zon schijnt tussen mijn gordijnen door precies op mijn gezicht. Vandaag heb ik een vrije dag. Geen scholing, geen orders, alleen leuk tijd doorbrengen met Rosanne. Het ontbijt is blijkbaar nog niet klaar, anders had een bediende me wel geroepen. Ik draai me om en ga op mijn rug liggen. Het plafond ziet er behoorlijk saai uit, daar ga ik nog eens wat aan doen.

*Klopklopklop*

'Binnen' roep ik met zo'n stem die je hebt als je net wakker bent. Ik klink een beetje als een iemand die al honderden jaren sigaren rookt ofzo.

'Het ontbijt is gereed prinses.'

'Ik kom eraan.'

Langzaam stap ik uit mijn bed en loop naar de eetzaal. Als ik daar eenmaal aan tafel zit is er geen jam. 'Ik zal het voor u halen' zegt een bediende.

'Nee hoeft niet, ik pak het zelf wel even.'

Ik loop de keuken in. Er hangt een heerlijke geur van versgebakken brood. Hmm wafels, die lust ik ook wel. Ik pak de jam en een wafel en loop dan richting de deur. Daar kom ik Johanna tegen.

'Zijn die wafels niet voor de logé's ?' vraagt ze met een opgetrokken wenkbrauw.

'Ehmm.. dat zou heel goed kunnen.'

'Geef maar hier' zegt ze wanneer ze haar hand uitsteekt.

'Meen je dit ?'

'Nou en of.'

Met tegenzin geef ik haar de wafel. Ze pak hem aan en breekt hem door midden.

'helftje voor jou, helftje voor mij.' zegt Johanna met een knipoog.

Na het ontbijt loop ik weer naar mijn slaapkamer. Mijn inloop kast een een zootje, maar ik heb nu geen zin om dat op te ruimen. Een oude Lichtblauwe jurk met donkereblauwe randjes is precies goed voor een buitenrit. Ik pak de bel op mijn nachtkastje en ringel er een paar keer mee.

Direct komen er een paar bediendes binnen lopen.

'Wat mag het zijn prinses ?' Vraagt een vrouw.

'Mijn haren uitkammen alsjeblieft.'

De vrouwen knikken en halen alle drie een borstel op. Ik ga op een krukje zitten met mijn schetsboek in mijn hand. Druk ga ik bezig een vogeltje te tekenen terwijl de vrouwen mijn haar in drie stukken verdelen om het door te kammen. Zo'n vogeltje is helemaal vrij, en hoeft zich geen zorgen te maken over dingen zoals een toespraak houden voor een griezelig publiek.

'Mooi hoor' zegt Rosanne die plotseling naast me staat.

'Sorry ze liep zo door naar uw kamer' zegt een man met een gefronst gezicht.

'Het is oké' antwoord ik lachend.

Rosanne laat zich op mijn bed vallen en gooit haar tas weg.

'Ik heb echt zin om het bos in te gaan vandaag !' roept ze opgewekt.

'Anders ik wel ! Ik moet alleen onherkenbaar weg kunnen zonder dat iedereen weet wie ik ben..'

'Tja met je oude jurk en schoenen wil dat wel lukken, maar je haar..'

'Al aan gedacht'

De bediendes staan op, knikken en lopen daarna mijn kamer uit.

Onder mijn bed haal ik een blauwe rugtas vandaan.

'Wat wil je daar mee gaan doen ? Ik heb het eten toch al bij me ?' zegt Rosanne verbaast.

'Let maar is op' antwoord ik.

Ik pak mijn haaren op en laat het in de rugtas zakken.

'Roos zou je een keer kunnen helpen ?'

Rosanne knikt en laat de laatste meters haar in de tas zakken.

'Valt het erg op ?' vraag ik haar.

'Nee het is echt een geniale oplossing. Het lijkt net of je haar tot aan je schouders hebt.'Super !' zeg ik enthousiast.

Met mijn oude kleren val ik niet op. Het is een jurk die mensen in het dorp zouden kunnen dragen. Ik kan niet in een van mijn op maat gemaakte, en vooral peperdure jurken aan komen zetten. Dat trekt veel te veel aandacht.

Samen met Rosanne zadelen we twee paarden op. Mijn eigen paard Breez en voor Rosanne Storm. Toen we klein waren jatten we altijd wortels en appels uit de keuken om aan de paarden te geven, een gewoonte die we nooit hebben afgeleerd. Langzaam lopen we met de paarden naar de poorten van het paleis. 'Ik ben vanavond weer terug' zeg ik tegen de wachters.

'Wie het laatste bij waterval is is een muffin !' Zegt Rosanne.

'Roos, serieus ? een muffin ?' Vraag ik met opgetrokken wenkbrauw.

'Ja.. ik had weinig inspiratie Oke ?' zegt ze schouderophalend.

Dan stap ik op Breez en gallopeer over een lang pad dat naar Corona lijdt. Achter me zit Rosanne, en ik krijg door dat dit meer een wedstrijd wordt naar de waterval dan een rustige buitenrit. In Corona is een hele markt opgebouwd waar Rosanne en ik niet al te rustig langs rijden. Bij het bos zijn twee paden, ik ga links. Het pad lijdt weer naar een pad. Voor me zit Rosanne, die van rechts kwam. 'Muffin !' roept ze slap van de lach.

Ik dacht het niet. Ik sla met breez dwars door de bomen. In de verte zie ik een omgevallen boom. Ik ga gebogen voorover zitten en hou de teugels stevig vast. 3.. 2.. 1.. En met een grote boog springt Breez over de stronk heen. 'Goed werk maatje' zeg ik terwijl ik mijn paard een klopje geef. Door mijn binnen door weg ben ik sneller dan Rosanne, die net aan komt rijden. Haar zwarte haren zitten in een staart met een strikje erom heen. Haar groene ogen passen prima bij haar donkergroene sjaal. Rosanne is niet heel rijk en ze woont in een huis met nog 3 andere broertjes. Haar vader is overleden en nu zorgen Rosanne en haar moeder voor het geld. De sjaal is van haar vader en ze draagt die sjaal ook graag. Ze heeft maar twee paar kleren. Een lichtgroene jurk voor nette gelegenheden en een grijze korte rok met een groen vestje erboven.

'Wie is hier nou de muffin ?'

'Jaja wrijf het er maar in. He steph, je kunt je haar nu uit die tas halen' zegt Rosanne.

Ze heeft gelijk, niemand is hier nu. Het zijn alleen Storm, Breez, Rosanne en ik. Alle ingrediënten voor veel lol !

Die avond brengen Rosanne en ik de paarden terug naar hun stallen. Roos heeft geen tijd op te helpen met afzadelen omdat ze nog eten moet maken voor haar broertjes.

Met veel geweld probeer ik het zadel van Storm kos te krijgen maar dat ding lijkt wel vastgelijmd ofziets.

'Hulp nodig ?' Vraagt een bekende stem.

Als ik achter me kijk zie ik de jongen weer !

'Nee hoor, gaat helemaal goed.' zeg ik eigenwijs.

Opnieuw poog ik de het zadel los te maken.

'Haha komop doe niet zo eigenwijs, laat mij maar even.' Hij duwt me opzij en haalt het zadel er zo af alsof het er los op lag. 'Wat doe jij eigenlijk hier ?' vraagt hij.

'Wat gaat jou dat eigenlijk aan?' zeg ik op precies dezelfe manier als hem.

'Hoe heet je eigenlijk ?' vraag ik daarna.

'mijn naam is Daan, aangenaam. En jij bent ?'

'Stephanie'

Dan klinken de bellen van de kok voor de bedienden.

'Etenstijd !' zegt Daan als een klein kind.

'Ik zie je morgen misschien nog wek tijdens het feest.' zegt hij daarna.

Welk feest ? Wacht is even.. Morgen ben ik jarig !