Tangled/Rapunzel 2 NL

-hoofdstuk 17-

Mijn benen werden helemaal slap.

Ik zakte in elkaar op de grond, mijn moeder knielde naast me neer.

Ik trok mijn mond open om wat te zeggen... maar ik kon het niet.

Als een klein meisje sloeg ik mijn armen om mijn moeder heen en begon te huilen. De tranen liepen over mijn wangen op mijn vieze paars/roze jurk.

Daan, de jongen die mij wilde beschermen, die zoveel voor mij heeft gedaan, én de jongen op wie ik verliefd was, is dood.

Mijn moeder zei niets maar liet me uithuilen terwijl ze met haar hand over mijn rug wreef. 'Had hij veel pijn ?' Vroeg ik aan mijn moeder.

Ze knikte. 'Ja, maar hij hield zich sterk. Hij vroeg constant naar je als hij wakker was.'

Of course. Dus zelfs toen hij verschrikkelijk veel pijn heeft gehad dacht hij nog aan een ander. Daan leek wel een perfect persoon, de jongen die je alleen uit een boek kende. En dat boek was nu uit. Afgelopen.

'Wacht !'

Riep mijn vader opeens. Ik droogde een traan af en keek mijn vader vragend aan. 'Stephanie, misschien is het niet te laat, misschien kan je hem nog redden.'

Mijn moeder hield haar hand stil. 'Wat kan Stephanie doen ?' Vroeg ze niet-begrijpend.

'De gave om mensen te genezen, is doorgegeven aan onze dochter.'

Mijn moeder keek volledig overrompelt van Eugéne naar mij.

Ik stond op en rende naar de ziekenkamer. Ik wist waar ik moest zijn, op die kamer worden bediendes verzorgt als ze ziek zijn.

En toen stond ik voor de deur. Ik pakte de deurklink vast, en daar bleef het bij.

Ik durfde niet naar binnen, het idee dat Daan daar lag was beangstigend. 'Komop Steph.' Zei mijn vader die achter me was komen staan.

Ik haalde diep adem en duwde de deur voorzichtig open. Alle bedden waren leeg op één bed na. En daar lag Daan. Hij droeg geen shirt, waardoor je de blauwe plekken nog beter kon zien. In zijn hals zaten striemen, en hij had een blauw oog. Ook zat er een klein beetje bloed onder zijn neus.

Een paniekerig gevoel overviel me. Ik pakte mijn haren van de grond en wikkelde het om zijn arm. Het liedje zong ik snel, bijna zonder ademhalen.

Bloem van glans en gloed

Laat je krachten vrij

Redt wat is vergaan

Geef wat ooit was aan mij

Haal de pijn nu weg

Wijzig 't lot hierbij

Redt wat is vergaan

Geef wat ooit was aan mij

Ooit was aan mij

Ooit was aan mij...

Niets ! Er gebeurde niets. Ik probeerde het nog eens, en nog eens, en toen begon ik te huilen. Mijn haren gloeiden wel, maar de energie hielp Daan niet. Vanuit mijn ooghoek zag ik mijn ouders met een verdrietig gezicht toekijken.

'Je gave werkt alleen bij levende organismen Stephanie.' Reageerde mijn moeder zachtjes.

'Daan' Fluisterde ik.

Hij mocht niet dood zijn, de eerste jongen van wie ik echt hield, en bij wie alleen mezelf zijn genoeg was, kon niet overleden zijn.

De rugleuning van zijn bed stond iets omhoog. Dat gaf me de kans om hem een voorzichtige knuffel te geven.