Tangled/Rapunzel 2 NL

-hoofdstuk 13-

Ik gooi mijn afwas borstel in het water en ren de hal in. Ik wil Theo en Olivia volgen maar iemand houd me tegen. Als ik op kijk zie ik dat de jongen vol brandwonden mijn arm vast houd. 'Laat me los !' roep ik boos terwijl ik me los probeer te krijgen uit zijn greep.

'Luister, als Theo boos wordt is er een kans dat Olivia alleen nog maar vaker wordt geslagen en daar ga jij niet voor zorgen !' De toon is zijn stem is dwingend. Langzaam wordt de greep om mijn arm losser. 'Doe je oren dicht.' zegt hij. Ik kijk hem verbaast aan en dan hoor ik de gil van Olivia. Daarna volgt nog een aantal keren een schreeuw van vreselijke pijn die steeds zachter wordt en omgaat in een zacht gejammer.

'Breng haar naar haar kamer, ik maak de afwas wel af.' Ik knik en loop naar buiten.

Olivia ligt op de grond. De knoopjes op haar rug zijn los gemaakt en een aantal diepe sneeën zijn in haar rug gekerfd. Ik hoor haar zachtjes snikken.

'Stil maar, ik ben bij je en het is voorbij.' zeg ik terwijl ik een over haar hoofd aai.

Ik til haar op aan haar armen en leg haar met haar buik om mijn rug. 'Goed vasthouden.' fluister ik terwijl ik weer naar binnen loop. Eenmaal binnen ga ik snel met Olivia de trap op onze cel in. Ik leg haar op een kleed in onze kamer. Dan schiet me opeens iets te binnen. Ik raap mijn haren van de vloer en wikkel het om Olivia heen.

'Wat doe je ?'

'Ik zorg ervoor de je rug geneest.'

Ik ga naast haar zitten en haal diep adem.

Bloem van glans en gloed

Laat je krachten vrij

Draai de klok terug

Geef wat ooit was aan mij

Haal de pijn nu weg

Wijs het lot hierbij

Redt wat is vergaan

Geef wat ooit was aan mij

Ooit was aan mij

Langzaam komt er een lichtgevende gloed van mij haren af. Het begint bij de wortels en loopt langzaam door tot de puntjes. Dat duurt ongeveer een minuut en dan verdwijnt het licht weer.

'Hoe.. hoe deed je dat ?' zegt Olivia verbaasd.

'Ik heb geen idee, ik weet zelf ook nog maar net dat ik dat kan.'

'Dat moet je niet aan Theo laten zien.' Zegt Olivia als ze me bedachtzaam aankijkt.

'Nee dan laat hij me helemaal niet meer vrij.'

'Als je hier zo graag weg wil knip je toch gewoon je haar af ?' Vraagt Olivia dan.

'Ik zou willen dat dat kan. Maar mijn haar is euhmm... een soort van magisch.'

'Vertel !'

'Ik ben er mee geboren, haar dat je niet kan afknippen. En nu blijkt mijn haar ook nog een genezende werking te hebben.

'Mijn ogen zijn alleen maar vreemd.' Zegt Olivia met een zucht.

'Nee, ze zijn speciaal, bijzonder.' Vertel ik haar met een lach.

'Dat zei mijn papa ook altijd.' zegt Olivia met een glimlachje.

Ik wil haar nog meer vragen over haar vader maar dan roept een vrouw dat ik me moet gaan klaarmaken voor vanavond.

'Wat is we vanavond ?'

'Je eerste show.'

Na niet helemaal vrijwillig meegewerkt te hebben word ik door twee bewakers geboeid en al door een grijs geschilderde deur gedrukt. Het is er broeierig warm en ik hoor allemaal gefluister van andere freaks die zo ook op moeten. Er klinkt een luid applaus als ik een koffer van het podium zie rollen. Een vrouw met zwart gekrulde haren en een rode jurk ritst de koffer open en er komt een meisje uit. Ik word al claustrofobisch in mijn inloopkast en zij paste gewoon in die koffer !

Mijn jurk zit strak om me heen. Het is een ouderwets model. Een paarse jurk met roze accentjes, hoe konden ze het verzinnen ?!

'Het is jou beurt.' Roept de vrouw naar mij. Ik knik en loop met tegenzin door de rode gordijnen het podium op.

'Dames en Heren mag ik u voorstellen aan onze nieuwste aanwinst ? Dit mooie meisje heeft haar van 10 meter lang ! Dit is Stephaniee.'

Goh dat is nou ook de eerste keer dat Theo enthousiast klinkt. Acht meter van mijn haar ligt nog achter het podium. Daarom loop ik eerst een rondje over het podium zodat de mensen al mijn haar kunnen zien. Dan start de muziek. Ik pak mijn haar van de grond en haal het door twee ringen aan het plafond. Ik moet mijn haar als schommel gebruiken. Vanuit het publiek gebaart Theo dat ik moet lachen. Dus ik zet de grootste, en lelijkste glimlach ooit op mijn gezicht. Het publiek bestaat precies uit de mensen die ik verwachte te zien. Een dronken man, een vrouw met een veel te korte jurk waar het beroep waarschijnlijk niet netjes van is, mijn vader, een man met een ooglapje, en een man met een baard die eruit ziet alsof een bad nog niet is uitgevonden en...

MIJN VADER ?!?! Ik zou hem eerst bijna niet herkennen maar hij is het echt ! Hij draagt een witte shirt met lange mouwen met daarover heen een spijker gillet. Hij draagt ook een oude versleten beige broek met laarzen eronder. En hij heeft zelfs een baardje laten staan ! Opeens gebaard mijn vader dat ik moet doorgaan met schommelen. Ik was hem zo erg aan het observeren dat ik mijn act vergat. Gelukkig is de muziek snel afgelopen en kan ik van het podium af. Achter het podium staat Theo. Hij trekt me mee naar een kleine zaal met een tweepersoons bed.. Een riling glijdt over mijn rug. 'En owee als je het verknald ! Iemand heeft voor je betaald !' En met die woorden verdwijnt hij weer.