Off limits? (In progress)

3.

Ik werd de volgende dag wakker en het eerste wat ik voelde was mijn bonkende hoofd. Ik opende mijn ogen en zag dat ik in mijn eigen kamer was, hoe dat ik er was geraakt wist ik niet meer, maar ik was er en dat was het belangrijkste... Een vlaag van misselijkheid overmande mij en ik liep zo snel als ik kon naar de wc. Ik was er maar net op tijd en hupsakee, daar kwam het... Ik draaide me om toen ik de deur hoorde opengaan en zag Ryan. Ik weet niet precies of het teleurstelling, woede of bezorgdheid was dat ik in zijn blik opmerkte, maar wat het ook was, het zag er niet goed uit voor mij...

En of ik gelijk had, alleen was het niet of, maar en: en woede en teleurstelling en bezorgdheid... Na een preek die wel uren leek te duren werd ik naar mijn kamer gestuurd. Als ik geen bonkende hoofdpijn gehad zou hebben zou ik zeker hebben tegengesproken, maar nee... Ik plofte neer op mijn bed met een grote zucht. Ja, ik wist dat het niet gezond was. Ja, ik wist dat ik niet zoveel mocht drinken. Ja, ik wist dat drugs niet oké waren, maar ik bedoel, ik kreeg het wel van 1 van zíjn beste vrienden, klein detail! Ja, ik wist dat het gevaarlijk was. Ja, ja, ja... Ik schrok op uit mijn gedachten toen ik een "ping" hoorde. Ik zag dat het een berichtje was van Brian: 'Alles oké, babygirl? Is hij erg kwaad?' 'Ja, alles is oké, gewoon hoofdpijn... Uhm, ja hij heeft officieel de langste preek ooit gegeven over hoeveel ik wel niet gedronken had en hoe gevaarlijk ik bezig was en toen hij eindelijk klaar was kreeg ik huisarrest en werd ik naar mijn kamer gestuurd...' stuurde ik terug. Toen ik het berichtje verstuurd had liep ik de trap af om een glas water en een pijnstiller te nemen. Onderweg naar de keuken kwam ik Ryan tegen die zei dat hij even weg moest maar hij zeker na een uurtje terug zou zijn. Hij ging het huis uit en ik ging op zoek naar een pijnstiller. In het kastje waar ze normaal lagen, vond ik er geen dus keek ik ook eens in de andere kasten. Zakdoeken, kaarsen, dekentjes, post-its, nee geen pijnstillers, volgende kast dan maar... Een kast vol papieren, oninteress-, wacht, wat was dat? Een papier met een babyfoto van mij? Ik nam het papier en las het. Er stond:
Naam: Louisa Rose Johnson
Datum van adoptie: 4 apr-
Wacht, wat?! ADOPTIE? Ik kreeg echt een kleine hartstilstand op dit moment. Ik nam de map waar het papier in zat en spurtte naar boven. Ik nam een tas en vulde die met spullen. Snel trok ik kleren en schoenen aan. Ik nam de tas en liep de trap af. Ik trok mijn jas aan en deed de deur open. Ik stapte de deur uit en deed de deur op slot die ik na me had dichtgetrokken. Een traan liep over mijn wang terwijl ik in mijn tas naar mijn mobiel grabbelde. Ik zocht het nummer van Brian en belde hem terwijl ik stapte. Naar waar ik ging wist ik niet, maar ik wou niet langer in dit huis zijn. Ik was 16, ik kon het heus wel aan om te weten dat ik geadopteerd was. Meer zelfs, ik had het recht om dat te weten... Toen hij eindelijk opnam vroeg ik met een trillende stem en een brok in mijn keel of hij me misschien kon komen halen. Na amper 5 minuten zag ik zijn auto al aan komen rijden. Ik stapte in toen de auto stopte en liet hem het papier zien toen hij vroeg wat er was. 'Dus je weet het?' vroeg Brian voorzichtig. 'Jij wist het?' antwoordde ik. 'De hele groep wist het, maar niemand durfde het te vertellen. Ook Ryan niet, wees niet boos op hem, maar hij vond dat je ouders dat moesten doen...' 'Ouders? Aaaah, je bedoelt die achterbakse, hypocriete leugenaars die zichzelf "ouders" laten noemen!" schreeuwde ik. Bedankt, Ryan, nu denkt iedereen dat ik een zielig kind ben... Ik moest me echt inhouden om niet in tranen uit te barsten en ik bleef maar denken: 'Waarom konden ze me het niet gewoon vertellen?' Ik kon het niet langer inhouden, het moest er gewoon uit... En daar kwamen de tranen, de ene na de andere rolde over mijn wang, tot plots mijn telefoon ging. Ik nam hem uit mijn jaszak en keek: Ryan. No way dat ik nu opneem! Ik zag Brian kijken, maar nee, echt niet! Ik drukte af en stak mijn gsm terug in mijn jaszak. Ik voelde hoe zijn hand over mijn been gleed en ik kreeg er kippenvel van. Door de schok van zijn aanraking leg ik mijn hand op de zijne. Terwijl ik probeerde om mijn ademhaling onder controle te krijgen, staarde ik naar buiten, zonder ook maar een klein beetje te beseffen wat ik zie.