Off limits? (In progress)

4.

Ik stapte uit en sloeg mijn tas om mijn schouder. De rest van de rit hadden we gezwegen en ik had gewoon depressief naar buiten zitten kijken. Ik had wel 19 gemiste oproepen van Ryan, maar ik was niet van plan om hem terug te bellen, niet in de verste verte! Ik liep door de voordeur, die Brian net had geopend, naar binnen en liet met mijn mond vol tanden mijn tas op de grond vallen. Dit was wat ze noemen "een kast van een huis"... Even dacht ik niet aan mijn problemen en keek ik gewoon rond, maar toen ging mijn telefoon weer... 'Neem toch op babe! Ryan kennende is hij nu zó overbezorgd dat hij je al als vermist heeft opgegeven...' hoorde ik Brian zeggen die achter me stond en z'n armen rond mijn middel sloeg. Weeral rolde een traan over mijn wang. Ik draaide me om en sloeg mijn ogen neer. Wat moest ik doen? Volgende week zou ik normaal meegaan met Ryan op tour, want dat had hij me gevraagd omdat ze nog een danseres nodig hadden en aangezien ik dans studeerde wou Ryan mij meenemen... 'Misschien moet ik maar gewoon thuisblijven en niet meegaan op tour', snikte ik. 'Dat kan je toch niet menen? Dit is een enorme kans voor jou als danser, want ik denk niet dat veel 16-jarige meisjes een kans als deze krijgen...' antwoordde Brian. 'Ik weet het niet...', zei ik en nogmaals rolde er een traan over mijn wang. Ik voelde hoe zijn hand mijn gezicht streelde en keek in zijn ogen. Enkele seconden leek de wereld stil te staan en leek ik mijn zorgen te vergeten. Ik deed mijn armen om zijn nek en onze gezichten kwamen dichter en dichter en... we kust- NEE, bijna, maar zo kon het gegaan zijn als Brian zijn telefoon niet afging omdat Ryan hem belde. Zelfs als hij er niet echt was, stond hij tussen mij en Brian in... Ik vloekte binnensmonds en liet hem los. Met mijn tas in mijn hand liep ik de trap op en zette mijn tas in de badkamer. Ik liep terug naar beneden, deed mijn schoenen uit en zette ze in de hal. Ik liep langs nog steeds bellende Brian naar het grote schuifraam in de woonkamer en keek naar buiten. Ik zuchtte diep en sloot mijn ogen. Enkele seconden bleef ik zo staan en hoopte dat dit allemaal een gewoon een nachtmerrie was geweest, maar alles was nog precies hetzelfde toen ik mijn ogen opende. Ik nam mijn mobiel uit mijn zak, ontgrendelde hem en opende mijn galerij. Er verscheen een foto van Ryan en mij op het scherm. Hij kietelde mij, waardoor ik in een deuk lag, en trok de foto. Gewoon een broer en een zus die goed met elkaar op kunnen schieten. Toen was het allemaal nog zo simpel...