Off limits? (In progress)

9.

We waren net klaar met repeteren en omkleden. Ik liep de zaal uit terug naar de bus. Daar besloot ik me om te kleden en erop uit te gaan. Ik nam mijn tas, stopte daar mijn mobiel en portemonnee in en trok mijn schoenen aan. Ik zwaaide de deur open en liep bijna tegen Ryan aan.

"En waar ga jij zomaar in je eentje naartoe? In dat topje?" zei Ryan nadat hij zijn ogen even over mij had laten glijden.

"Ten eerste gaat jou dat helemaal niks aan en ten tweede draag ik wat ik zelf wil. Ik denk dat ik daar wel oud genoeg voor ben, toch? En wil je nu uit dat deurgat komen zodat ik erlangs kan?" kaatste ik terug.

"Even denken... Nee! Of ik ga met je mee, of je blijft hier."

Dit meende hij niet. Ik wou niet dat hij meeging, maar ik wou al helemaal niet de hele middag spenderen in deze bus. Hem mee laten komen dan maar? "Goed, je mag mee. Maar gedraag je niet als één of andere overbeschermende zure pruim, oké?" zei ik met een zucht.

Hij liep de deur uit en ik volgde. We besloten de stad in te gaan, die gelukkig op loopafstand van de bus was. Hopelijk waren er wat leuke dingetjes te vinden, zoals bijvoorbeeld een schattig jurkje. Jurkjes waren mijn favoriete kledingstukken. Ze zorgden er altijd voor dat ik me mooi en zelfverzekerd voel. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door een hand die de mijne vastnam en onze vingers verstrengelde. Ik zag dat het Ryan was en keek ik hem even vragend aan, maar hij keek voor zich uit. Toen hij zag hoe ik hem aankeek, glimlachte hij wat onzeker en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Een warm gevoel ging door me heen. Ik voelde me zo veilig en zeker in zijn armen. Hij liet me altijd voelen alsof ik de hele wereld aankon. Het was zo apart. Ik dacht altijd dat hij mijn broer was en ik kon het nog altijd niet goed beseffen. Eigenlijk had ik geen familie. Ik bedoelde geen echte biologisch familie. Zouden ze me willen zien, mijn biologische ouders? Waarom zouden ze me hebben afgestaan? Pfff, te veel moeilijke vragen... Ik wist niet eens of ik ze wel wilde kennen. Wou ik dat? Kon ik dat van ze vragen? Geen idee.

Mijn mobiel trilde en ik keek op het scherm. "Mama" belde me. Moest ik opnemen? Ik keek naar Ryan die van het schermpje naar mij keek. Ik moest het ooit doen... Ik haalde diep adem en nam op.

"Hoi", zei ik met een zucht en veel moeite.

"Dag meid, alles goed? Je klinkt een beetje moe. Zorgt Ryan wel goed voor je, of moet ik hem onder zijn voeten geven? Maar goed, daarvoor belde ik niet. Hoe is het daar in Barcelona?" ratelde mijn "moeder" aan de andere kant van de lijn.

"Nee hoor, Ryan zorgt goed voor me. Hij is zoals altijd zijn veel te beschermende zelf. Alles gaat goed. Maar kunnen we praten? I-ik uhm, ik moet jullie iets vertellen denk ik. Of nu ja, jullie moeten me eigenlijk iets vertellen, maar ik weet het al en ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen." zei ik in één adem en ik probeerde mijn adem onder controle te houden en niet in tranen uit te barsten. Even bleef het stil aan de lijn, tot Ryan mijn mobiel uit mijn hand griste.

"Ze weet het mam, van de adoptie. Ze vond de papieren en ik heb het haar dan maar uitgelegd. Ze is niet blij dat jullie..." hoorde ik terwijl ik mijn best deed om mijn tranen in te houden.

De rest kon ik niet meer horen doordat ik wat van Ryan af was gaan staan. Ik zag een bankje, liep er naar toe en besloot om er op te gaan zitten. Na enkele minuten liep Ryan naar me toen en overhandigde mijn mijn mobiel die ik terug in mijn tas propte.

"Ze willen er met je over praten als ze terug zijn van zakenreis." liet Ryan weten terwijl hij naast me op het bankje kwam zitten.

Ik zuchtte en sloot mijn ogen. Ik liet mijn hoofd op zijn schouder vallen. Even zaten we daar. Ik voelde dat Ryan zijn gezicht naar me toe draaide en ik keek op, recht in zijn ogen. Het is me eigenlijk nog nooit opgevallen hoe mooi ze waren tot nu. Wacht, zei ik dat echt? Was het vreemd om je "broer" z'n ogen mooi te vinden en er misschien een heel klein beetje in te verdrinken? Zijn warme hand raakt mijn wang en nek. Een schok ging door me heen en mijn buik vulde zich met een warm gevoel. What the hell was er toch mis met mij? Dit was allesbehalve normaal. Nog nooit had ik dit gevoeld. Het oogcontact werd verbroken doordat Ryan zijn blik afgleed naar mijn lippen. Ik wist wat hij wou en ik verlangde naar hetzelfde. Kon ik dit maken tegenover Brian? Nee, toch? Alhoewel, we hebben niks. Maar toch, het is gewoon respectloos en grof. Doordat ik zo gedachten verzonken zat, had ik bijna niet door dat Ryan zijn lippen nog maar enkele centimeters van de mijne verwijderd waren. Ik werd gered door mijn mobiel die 'ping' deed. Ryan zuchtte en trok terug. Ik nam mijn mobiel en zag een berichtje van Brian: "Alles oké daar? X"

Had Ryan het gelezen? Ik keek naar Ryan en zag hoe zijn blik op mijn mobiel gericht was. "Sinds wanneer sturen jullie Xjes? Sinds wanneer sturen jullie überhaupt? Heb ik iets gemist? Hebben jullie iets? Zeg alsjeblieft nee. " ratelde Ryan aan één stuk door. Ik zag dat hij lichtelijk geïrriteerd was en misschien ook wel een tikje jaloezie.

"I-i-ik, uhm ik en Br-brian, uhm" stotterde ik. Ik kon niet veel meer uitbrengen. Zou ik het hem uitleggen? Nee, hij zou het vast toch niet snappen en kwaad worden op Ryan en ik wil niet nog meer bullshit op de bus.

Nog voor ik iets kon zeggen, probeerde Ryan mij gerust te stellen: "Het is oké, je kan het me wel vertellen. Ik wil gewoon dat je gelukkig bent. Rustig maar..."

"Het is allemaal nogal ingewikkeld. Brian en ik hebben niks en we voelen ook niks voor elkaar, maar toen we kusten voelde het gewoon alsof het iets was dat moest gebeuren. Het was alsof alle spanning tussen hem en mij in één klap verdween. Het voelde gewoon vertrouwd. Sorry..." legde ik uit.

"Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik moet dat doen. Ik ben een echte klootzak geweest en ik had me nooit met jullie moeten bemoeien. Het spijt me. Wil je me alsjeblieft vergeven, Louisa Rose Johnson?"

Ik keek hem aan. "Maar natuurlijk, je bent mijn broer." glimlachte ik. Weer gebeurde hetzelfde als daarnet. Ik verdronk in zijn ogen en zag hoe zijn blik afgleed naar mijn lippen.

"Dus het is oké als ik dit doe?" vroeg Ryan vlak voor hij zijn lippen op de mijn drukte. Ik wou wegtrekken, maar daar voelde het veel te goed voor. Het voelde zo veilig en vertrouwd. Ik ging er in mee en liet na enkele momenten los. Ik keek hem aan.

"Louisa, ik denk dat ik gevoelens voor je heb..."