Off limits? (In progress)

10.

"Zeg alsjeblieft iets", smeekte Ryan na enkele minuten stilte. Ik dacht aan alle momenten tussen ons. De momenten waarop ik dacht dat hij gewoon beschermend was, althans dat dacht ik toen, maar het was jaloezie. De momenten waarop hij mij zo sterk en veilig liet voelen, alsof ik, wij, de wereld hele wereld aankonden. Ik kon het gewoon niet geloven dat ik het nooit gemerkt had. Had ik ook gevoelens voor hem? Ik bedoel, ik hou van hem, maar ik weet niet of ik gevoelens voor hem heb. Ik dacht dat het gevoel dat hij mij gaf normaal was, zoals iedere broer en zus, maar nu ik erover nadenk weet ik het niet meer... En dan was er nog die situatie met Brian. Hoe moest ik dat nu weer aan Ry uitleggen?

"Louisa?" Ryans stem haalde me uit mijn web van gedachten.

"Je hoeft niets te zeggen als je dat niet wil. Ik wou gewoon dat je het wist..." ging hij verder.

"Ryan, ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik wil je geen valse hoop geven, maar ik wil je ook niet kwetsen door dingen te zeggen die ik niet meen. Ik weet gewoon niet hoe ik me voel. Ik voel me wel goed bij je, maar ik heb er gewoon nog nooit zo over gedacht. Ik heb werkelijk geen idee hoe ik mijn gevoelens en emoties moet verklaren. Het spijt me." legde ik aan Ryan uit.

De hele tijd hield ik mijn ogen naar beneden gericht, maar daar was Ryan niet akkoord mee. Hij legde zijn vingers onder mijn kin en duwde die omhoog. Zijn ogen doorboorden de mijne en ik slikte. Zijn blik gleed af naar mijn lippen en ik volgde iedere beweging die hij maakte.

"Laat me je nog eens kussen."

Met een vragende blik keek ik hem aan.

"Louisa, ik weet hoe je naar me kijkt en hoe je je gedraagt in mijn buurt. Ik weet gewoon zeker dat jij daarnet hetzelfde voelde als ik en Ik weet zeker dat als je me jou nog eens laat kussen, dat je opnieuw hetzelfde voelt als mij. Je hebt gevoelens voor me en ik zal je dat bewijzen. Alsjeblieft?" vroeg hij zonder weg te kijken.

"Uhm, i-ik w-"

Tijd om mijn zin af te maken had ik niet. Ik werd afgekapt door Ryan die zijn lippen zacht en teder op de mijne drukte. Automatisch sloot ik mijn ogen en ging ik er in mee. Er gebeurde iets met me, iets wat ik nog nooit eerder voelde. Ik werd helemaal warm, vanbinnen, maar ook vanbuiten. Mijn wangen werden rood en ik begon te zweten. Ik ging dichter bij hem zitten en sloeg mijn armen rondom zijn nek. Zijn handen sloeg hij om mijn middel en ik leunde tegen hem aan. Ik genoot ervan en voelde hoe mijn ademhaling, net als de zijne, onregelmatig werd. Het gebeurde allemaal automatisch. Alsof het zo hoorde te zijn en nooit anders geweest was. Mijn lippen werden losgelaten en ik openden mijn ogen, die recht in de Ryan zijn ogen eindigden. Een zucht glipte tussen mijn lippen door.

"En?" vroeg hij.

"Uhm, uhm, h-heb jij het ook zo w-warm?" zei ik terwijl ik met mijn armen wapperde in een poging om wat afkoeling te krijgen.

"Je bent schattig als je bloost," complimenteerde Ryan me.

Abrupt stopte ik met wapperen en legde mijn handen op mijn wangen.

"Je weet niet wat je met me doet, Louisa. En ik weet dat je dat net ook voelde. Geef het toe. Geef me alsjeblieft een kans", fluisterde hij in mijn oor. Zijn adem kietelde in mijn nek. Ik probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen terwijl de adrenaline nog steeds door mijn lijf stroomde. De geur van Ryans parfum vulde mijn neusgaten en ik legde mijn hoofd in zijn nek. Ik genoot van zijn warmte en snoof zijn geur nog wat meer op. Hij speelde wat met mijn haar en ik zuchtte genietend. Ik sloot mijn ogen en dacht na. Is dit way ik wil? Ik denk het wel, maar wat zullen iedereen wel niet van ons denken?

"Aaaaaahhhh omg!" hoorde ik een hoge stem roepen. Ik opende mijn ogen en keek rond. Ik zag een groep meisjes op ons afstormen met hun gsm in de aanslag.

"Fuck", ontsnapte er uit mijn mond. "Hier heb ik dus geen zin in." Ik liet hem los en stond op. Dit was mijn uitgelezen kans om te kunnen ontsnappen aan Ryan. "Hee, Ry, ik ga shoppen. Ik zie je wel terug in de bus. Doei!" zei ik voel enthousiasme en ik wurmde me door de mensenmassa heen.

Twee uur later liep ik met een aantal zakken in mijn handen terug naar de tourbus. Het had me goed gedaan om eventjes alleen te zijn. Ik wist wat ik wou en ik zou het krijgen ook. Eenmaal bij de bus trok ik de deur open en huppelde de trapjes op. Mijn tas hing ik aan de kapstok en haalde er nog mijn gsm uit. Ik liep naar de rest en begroette hen. Mijn blik bleef hangen bij Ryan. Toen ik besefte dat hij ook naar mij keek liep ik met mijn zakjes door naar mijn koffer waar ik ze in stak. Ik keek even op mijn mobiel hoe laat het was en concludeerde dat ik nog een half uurtje had tot we naar de concertzaal moesten. Ik besloot nog wat Netflix te kijken en ging daarvoor op zoek naar mijn oortjes die ik in mijn koffer had gegooid. Ik had ze net gevonden toen ik twee armen om mijn middel voelde glijden. Ik keek naar de armen en besloot dat het Brian was. Twee zachte lippen streelden en kusten mijn nek. Moest ik wegtrekken? Het voelde absoluut niet goed meer na vanmiddag. Ik draaide me om en keek hem aan.

"Ik moet met je praten, Brian."

"Kan dat later? Ik heb meer zin in jou dan in een gesprek", fluisterde de hij in mijn oor.

"Het is belangrijk. Alsjeblieft?"

"Oké, goed. Wat is er?" zei hij duidelijk met tegenzin.

"We moeten hiermee stoppen", zei ik terwijl mijn blik op de grond richtte.

"Waarom? Oh nee, ik heb toch niks fout gedaan he?" De bezorgdheid in zijn stem was duidelijk te horen.

"Nee helemaal niet", probeerde ik hem gerust te stellen.

"Wat is er dan? Is Ryan erachter gekomen?"

"Nee, maar ik heb het hem verteld.  Hij zag onze berichtjes en ik moest iets zeggen. Ik kon niet liegen, daar kent hij me te goed voor." legde ik uit.

"Hij heeft zeker gezegd dat hij het niet wil en dat we ermee moeten stoppen?" speculeerde Brian.

"Hij was eigenlijk best kalm, maar daar gaat het eigenlijk niet over. Ik voel me er gewoon niet meer goed bij. Het spijt me."

"Ik snap het, maar hoe zit het dan tussen ons?" vroeg hij zich af.

"Ik wil niet dat het ongemakkelijk wordt. Ik wil gwn mijn goeie vriend Brian terug."

"Ik snap het, maar Louisa?" zei hij terwijl hij met zijn hand mijn kin naar omhoog duwde zodat ik hem moest aankijken.

"Hmh?" mompelde ik.

"Vergeet niet dat ik er altijd voor je zal zijn als je me nodig hebt."

Ik glimlachte en knuffelde hem dan stevig. Na enkele seconden liet ik los, pakte zijn hand en wandelde naar de rest. Het was inmiddels bijna tijd om naar de concertzaal te gaan. Iedereen zat nog in de zetel en Brian plofte naast Ryan neer op de bank. Ik keek even rond en zag al snel dat er geen plaats meer was voor mij. Ryan zag het ook en klopte op zijn schoot als teken dat ik daar moest gaan zitten. Ik twijfelde even en ging dan toch maar op zijn schoot zitten. Zijn sterke armen sloeg hij rond mij en ik leunde tegen zijn borst.

"Ik zou hier wel uren zo kunnen zitten", fluisterde Ryan in mijn oor. Net luid genoeg zodat alleen ik het kon horen.

"Spijtig genoeg zal dat niet lukken aangezien we binnen 5 minuutjes weg moeten", antwoordde ik.

"Wrijf het er maar in, ja", zei hij vol sarcasme.

Ik lachte en wierp weer een blik op de klok. Tijd om te gaan. Ik stond op en zei dat het tijd was om te gaan. Stiekem was ik nu al zenuwachtig. We wandelden allemaal samen naar de concertzaal en onze kleedkamers. De dansers waren verdeeld over twee kleedkamers. De meisjes en jongens. Ryans vrienden hadden geen kleedkamer nodig want die regelden alleen dingen backstage en Ryan had natuurlijk een kleedkamer voor zichzelf. We maakten ons klaar en gaven alles wat we hadden op het podium.