Off limits? (In progress)

12.

Een eind voor op de groep kwam ik bij de tourbus aan. Ik greep zo snel als ik kon mijn tas en grabbelde snel nog wat nodig spullen bij elkaar want we gingen namelijk de nacht doorbrengen in een hotel. Ook dat nog. Ryan en ik zouden op één kamer slapen, in één bed. Vroeger deden we dat ook wel en toen was er niks vreemds aan, maar nu we iets hadden was het anders. Alles was anders. Als Ryan me vroeger aansprak met 'prinsesje' of één van zijn andere tientallen bijnamen voor mij was het niks speciaals, maar nu gaf het me een warm gevoel. Het maakte me zenuwachtig. Hetzelfde gebeurde als hij me aanraakte of ja, eigenlijk bij alles. Het was anders, maar niet dat ik het niet leuk vond. Integendeel, ik genoot ervan. De band tussen mij en hem was iets dat waarschijnlijk nooit iemand anders dan wij tweeën zou begrijpen. De stem van Ryan zorgde ervoor dat ik terug in de realiteit kwam.

"Louisa? Ben je hier?"

"Ja", was het enige wat ik antwoordde. Ik draaide mijn hoofd naar de deuropening toe waar hij net doorheen kwam lopen met de rest.

"Heb je je spullen al?" vroeg hij terwijl ook hij zijn spullen nam en de rest zijn voorbeeld volgde.

"Uhu", mompelde ik. Ondertussen haalde ik mijn mobiel uit mijn tas en antwoordde op wat berichtjes.

"Dan kunnen we gaan?" zei Ry eerder vragend. Ik knikte, stak mijn mobiel terug op de plek waar ik hem had gehaald en liep de bus uit na Ryan. We wandelden naar het hotel en checkten in. We kregen de sleutel van de kamer en mochten gaan. We stapten allemaal in de lift en gingen dan elk onze eigen weg op zoek naar de juiste kamer. Na enige tijd kwamen we aan bij de juiste kamer. Ik hield het kaartje voor de scanner, die een groen lichtje liet zien en piepte, en ging binnen. Mijn mond viel open. In het midden van de kamer, of eerder suite, stond een groot bed met rode satijnen lakens. Op een van de nachttafeltjes stond een fles champagne met daarbij twee glazen. Rechts stond een grote kledingkast en links bestond de muur uit een groot schuifraam dat uitkwam op een balkon. In de hoek, tussen het nachttafeltje en het schuifraam, was een deur. Een ongelofelijk mooie badkamer was erachter te vinden. Er stond een gigantisch bad en een douche. Daarnaast ook nog een dubbele wasbak en een tv voor het bad. Ik was alles aan het bewonderen toen er twee sterke, gespierde armen om mijn middel gleden. De warme adem in mijn nek deed me huiveren. Moeilijk slikte ik. Ondertussen probeerde ik mijn ademhaling onder controle te houden, wat lastiger leek dan ik dacht.

"Waarom ben je zo zenuwachtig?" vroeg Ryan zich af. Was het zo duidelijk? Ik wou niet dat hij het doorhad. Hij zou zeker denken dat hij iets fout gedaan had en dat het aan hem lag, maar dat was helemaal niet het geval. Onzeker schudde ik mijn hoofd.

"Ik ben niet zenuwachtig." Nu ik het zei klonk het zelfs niet eens half zo overtuigend als toen ik het twee seconden geleden in mijn hoofd zei. Nog steeds kietelde zijn warme adem mijn nek. Het zorgde ervoor dat ik nog meer nerveus werd dan ik al was.

"Louisa, lieg niet tegen me. Ik ken je nu al langer dan vandaag. Zeg nu gewoon wat er is." Zijn woorden kwamen er meer uit als een bevel dan als een vraag. Misschien was het beter als ik het hem gewoon zei. Zou hij dan niet afstandelijk gaan doen? Want dat was totaal niet mijn bedoeling. Ik wou hem wel dicht bij me, het liefst zo dicht mogelijk, maar ik was gewoon bang. Bang dat ik iets verkeerd zou doen of dat ik niet genoeg voor hem was bijvoorbeeld. Dit was allemaal zo nieuw voor mij. Mijn vorige "relaties" hadden eigenlijk niet zo veel voorgesteld. Het was eerder zo dat ik die jongens niet wou kwetsen door geen relatie met ze aan te gaan en dat ik dan uiteindelijk gekwetst achterbleef.

"Louisa?" herhaalde Ryan.

"Het is niks belangrijk."

"En toch wil ik het weten. Nu." De dreigende toon waarop hij sprak intimideerde me lichtjes. Nogmaals slikte ik. Mijn keel en mond waren droog. Mijn ademhaling was snel, net zoals mijn hartslag. Ik wurmde me uit zijn armen en ging voor hem staan met mijn blik naar beneden gericht. Gooi het er uit, Louisa. Je kan dit.

"Ik ben gewoon bang. " Mijn woorden waren bijna niet hoorbaar, maar ik was er bijna zeker van dat hij me begrepen had.

"Waarvoor?" zei hij terwijl hij dichterbij kwam en zijn armen rond mij sloeg. Met zijn hand duwde hij mijn gezicht zachtjes naar boven.

"Dat ik niet genoeg voor je ben of dat ik iets verkeerd ga doen. Dat ik je ga kwetsen of dat ik gekwetst word." Het kwam er fluisterend uit. Mijn ogen ontmoetten de zijne. Hij grinnikte. Vond hij het nu grappig? Lichtjes geïrriteerd keek ik hem aan.

"Liefje, je bent de enige voor mij. Dat zal altijd zo blijven. Natuurlijk ben je genoeg voor me. Meer dan genoeg zelfs." Hij glimlachte en liet zijn hand mijn wang strelen. Zacht en teder. Een tinteling ging door me heen. Zijn lach was zo mooi.

"Ik zal je niet kwetsen Lou, nooit. Geloof je me?"

Bijna onzichtbaar knikte ik. Een zware last viel van mijn schouders. Mijn hoofd plaatste ik in zijn nek en snoof ik snoof zijn geur op. Langzaam kalmeerde ik. Dit is wat ik wil en niemand kan dat veranderen. Hij is van mij en dat zal hij altijd blijven.