Off limits? (In progress)

18.

"Dat kan je niet menen!" schreeuwde ik tegen Ryan. "Dus als ik het duet niet afzeg vertel je me niet wie mijn biologische ouders zijn?!" Met een voldane grijns knikte hij. Woede begon in me op te borrelen. Mijn ademhaling was snel. Té snel. Zo snel dat ik er duizelig van werd. Ik nam de rand van het keukentafeltje vast om mijn evenwicht te bewaren. Langzaam, zodat ik niet viel, ging ik op de dichtstbijzijnde stoel zitten. Ik wist niet wat te zeggen. Met een mond vol tanden zat ik daar. Ik moest kiezen tussen mijn carrière en mijn biologische familie. Nadat het gisterenavond zo goed was gegaan wou ik Josh absoluut niet in de steek laten. Hij was de perfect danspartner. We klikten gewoon. bovendien geloofde hij in mij en daar kon ik hem niet genoeg voor bedanken. Mijn biologisch familie had me afgestaan voor adoptie met een reden. Misschien wouden ze mij helemaal niet zien of kennen. Ik kon Josh toch niet in de steek laten voor mensen die me misschien niet eens wouden kennen? Ik hoorde er zelfs niet over na te denken. Was het gemeen dat ik dat wel deed? De beste keuze was Josh. Ik kón hem gwn niet in de steek laten en bovendien was dit iets wat ervoor kon zorgen dat ik het maakte in de danswereld. Ryan dacht waarschijnlijk dat ik hem zijn zin zou geven nu, maar helemaal niet. Ik probeerde te kalmeren. Ryan was ondertussen naast me komen zitten en wreef over mijn rug in een hopeloze poging om me gerust te stellen. Ik verschoof mijn stoel een beetje zodat ik een stukje verder van hem zat. Vol afschuw keek ik hem aan. Hij had het zonet serieus verpest. Hoe durfde hij het zelfs om mij zo te chanteren?
"Weet je wat, Ryan?" Ik schoof mijn stoel achteruit en ging rechtstaan.
"Rot lekker op. Als je toch alleen maar bezig bent met mij manipuleren en bezitterig doen hoeft dit voor mij niet eens. Ik doe niet mee aan jouw spelletje. Ik dacht echt dat wij iets konden worden, maar ik had het duidelijk mis. Laat me met rust." Ik draaide me om en ging terug naar Brian. Van woede rolde er een traan over mijn wang. Snel en hardhandig veegde ik hem weg, maar hij werd vervangen door meerdere nieuwe. Ik kroop in het bed en legde mijn hoofd op Brian's borst. Meteen sloeg hij zijn armen om me heen.
"Hé, prinses. Wat is er aan de hand?" vroeg Brian bezorgd. Hij veegde mijn tranen weg en ging rechtop zitten zodat ik dat ook moest. Zijn hand forceerde mijn gezicht om naar hem te kijken. Zorgvuldig bestudeerde hij mijn gezicht. Ik trok mijn neus op en beet op mijn lip.
"Kunnen we gewoon knuffelen?" vroeg ik nadat ik enkele seconden nagedacht had over een antwoord, maar er geen deftig vond. Hij zweeg en ging terug liggen met zijn armen om mijn middel. Mijn hoofd liet ik in zijn nek rustten. Zijn geur was zo vertrouwd. Ik kende Brian al van toen ik 8 was. Ry had hem leren kennen door gitaarles. Ze werden beste vrienden en daardoor kwam hij vaak bij ons thuis over de vloer. Na een tijdje werd het een traditie om één keer per week een filmavond te houden met ons drie. Ryan werd beroemder en na enkele jaren kon hij er vaak niet meer bij zijn. Brian en ik besloten om de traditie in ere te houden met z'n twee. Mijn gsm trilde kort in mijn achterzak. Ik haalde hem tevoorschijn en een berichtje van Josh verscheen op het scherm. Ik opende het.
• Hey, jij. Alles nog steeds oké?
Snel antwoordde ik.
- Niet echt, maar ik leg het straks wel uit.
Ik vergrendelde mijn gsm en legde hem naast me op het nachtkastje. Een kus werd op mijn haar gedrukt. Mijn lippen deden een poging tot glimlachen en ik keek naar Brian. Hij legde zijn hand op mijn wang en keek in mijn ogen.
"Wil je nog steeds niet praten?" vroeg hij. Ik beet mijn lip en sloeg mijn ogen neer. Brian haalde zachtjes mijn lip van tussen mijn tanden met zijn duim.
"Het hoeft niet als je niet wil", probeerde hij me gerust te stellen.
"Ik wil het wel vertellen. Ik weet alleen niet of Ry het zal kunnen appreciëren plus ik weet niet hoeveel jij weet." Ik zei het net luid genoeg zodat enkel hij me kon horen en verstaan.
"Ik weet dat Ryan gevoelens voor je heeft en dat er iets gaande is tussen jullie. Hij vertelde het gisteren. Hij wou me om advies vragen. Ik kon gewoon aan hem zien dat de situatie met Josh hem echt dwarszit." verklaarde Brian.
Ik zuchtte.
"Ik snap volledig dat het niet leuk voor hem is dat ik zo een dans met een andere jongen doe, maar hij gaat echt te ver. Hij heeft me net laten kiezen tussen het duet doen en de gegevens van mijn biologische ouders." Een traan rolde over mijn wang terwijl ik het vertelde.
"Hij heeft wát?" Brian verhefte zijn stem. "Ik ga hem nu eens flink met hem praten." Hij maakte aanstalten om recht te staan, maar ik hield hem tegen.
"Nee, alsjeblieft, blijf. Jij moet kalmeren en ik heb je nodig." Ik snikte en veegde weer enkele tranen weg.
"Ik denk niet dat ik kan kalmeren nu ik dat weet." Hij was woedend, maar desondanks ging hij weer liggen. Zijn ogen waren donker en zijn ademhaling snel. Ik ging half rechtzitten. Mijn handen steunde op zijn borst.
"Ik weet wel iets", grijnsde ik.

Nog eens 1000 woordjes speciaal voor jullie! Ik weet niet hoe het komt, maar ik barst van de inspiratie dus heb ik opeens toch een aantal hoofdstukken voorop geschreven, bij dit en mijn andere boekje. Nemen jullie daar ook eens een kijkje? Het heet "Mister Photographer". Geniet ervan en vergeten jullie niet te stemmen? Dat zou fijn zijn, bedankt! ❤️