Off limits? (In progress)

17.

Het was zover. Binnen 5 minuten moesten Josh en ik op om het duet te doen. Ondanks dat ik er mentaal helemaal niet klaar voor was, was al de rest dat wel. Mijn make-up was gedaan door een professionele artiest en het jurkje dat ik aanhad was werkelijk waar prachtig. Josh stond naast me backstage te wachten. Zijn voet tikte zenuwachtig op de houten grond. Een medewerker met een oortje in wenkte ons en vertelde dat we mochten gaan klaarstaan. Ik ging in de coulissen staan en wachtte zenuwachtig af.
"Succes, ik geloof in je." Fluisterend zei Brian de bemoedigende woorden in mijn oor. Ik draaide me om en gaf hem nog snel een knuffel. Josh stak een duim naar me op. Ik schonk hem een glimlach terug. Meer klaar dan dit zou ik nooit worden.

Met zelfvertrouwen liep ik het podium op en ging ik op mijn plek staan. Ryan keek afkeurend en schudde zijn hoofd. Ik negeerde hem en focuste op Josh en de muziek. Ik liet me leiden door Josh en bewoog mijn lichaam op de muziek. De passen die we uitvoerden waren vlekkeloos en we voelden elkaar nog beter aan dan tijdens de repetitie. Het was echt geweldig. Een choreografie die in werkelijkheid bijna 5 minuten duurde leek in enkele seconden over te zijn. Hijgend en beiden breed glimlachend namen we de eindpose aan. We werden overdonderd door een oorverdovend applaus. Eenmaal terug in de coulissen stond een apetrotse danscoach ons op te wachten. Mila was laaiend enthousiast. Ze kon maar niet ophouden over hoe geweldig we het gedaan hadden. Ook Josh was onder de indruk.
"Het was nog beter dan tijdens de repetities!" zei hij tevreden met een lach van oor tot oor.
Ik grinnikte. Opeens viel me iets te binnen.
"Hoe lang moet ik Lisa vervangen?" vroeg ik nieuwsgierig aan Mila.
"Geen idee. De komende dagen staan sowieso al vast, maar verder moeten we afwachten." Ik was blij dat Ryan niks had uitgespookt. Vlak voor de show had ik nog allerlei scenario's bedacht waarin hij bijvoorbeeld de lichten uitliet gaan of iets in die richting. Ryan was iets van plan. Zeker nadat ik hem misschien iets te grof gecorrigeerd had, maar wat?

De show was afgelopen en ik had snel mijn spullen genomen uit de kleedkamer. Mijn plan was om nog snel te douchen in het hotel voor ik voor de laatste keer ging slapen in dat heerlijke bed. Onderweg naar buiten kwam ik Jared, de bodyguard, tegen. Hij vertelde dat er fans stonden en dat ik dus van Ryan niet alleen naar buiten mocht gaan nu. Jared kon helaas ook niet mee want die moest wachten op Ry. Conclusie: ik moest wachten op Ryan. Na wat een eeuwigheid leek kwam hij eindelijk uit zijn kleedkamer te voorschijn. Ik was al lichtjes ingedommeld op een bankje.
"Kijk eens wie we hier hebben! Je leeft nog. Ik dacht dat je gevallen was of zoiets..." zei ik sarcastisch. Ryan apprecieerde het niet en negeerde mijn opmerking. Ik deed er nog een schepje bovenop.
"Wat een zonnestraaltje hebben we hier weer!" Als antwoord kreeg ik een scheve blik terwijl we terug wandelden naar het busje dat ons naar het hotel zou brengen.

De avond was kalm. Ik had gedoucht en niet veel later was ik in het heerlijk zachte bed in slaap gevallen. Ryan had niks meer tegen me gezegd, maar terwijl ik indommelde voelde ik toch een kus op mijn voorhoofd.

De volgende dag verliep rustig. we moesten vroeg uit de veren om weer verder te reizen. We waren onderweg naar de volgende stad en konden even rustig aandoen doorheen de dag. 'S avonds moesten we weer optreden en ook dus weer het duet. Ik zat tussen Brian's benen Netflix te kijken en leunde tegen hem aan. De aflevering was gedaan en ik wou net een nieuwe aanklikken toen ik voetstappen dichterbij hoorde komen. Naast mijn bed stond Ryan.
"Kan ik met je praten?" vroeg hij. Ik knikte en gaf mijn iPad aan Brian. Ryan leidde me naar de keuken. Afwachtend keek ik hem aan. Zou hij kwaad zijn? Wou hij het uitmaken terwijl we niet eens officieel zijn? Damn, ik wou hem echt niet kwijt. Dat zou ik niet aankunnen. Zijn stem zorgde ervoor dat ik terug op planeet aarde landde.
"Ik heb een voorstel voor je."
"Ry, ik heb al gezegd dat ik Josh niet zomaar in de steek ga laten omdat jij jaloers bent." Een grijns kwam op zijn gezicht.
"Ook niet in ruil voor de namen en het adres van je biologische ouders?" vroeg hij terwijl hij met een dichtgevouwen papiertje zwaaide.
"Je hoeft er niet veel voor te doen. Enkel maar je telefoon nemen en nu, waar ik bij ben, bellen naar Mila en alles afzeggen." Ik kon mijn oren niet geloven. Met open mond staarde ik naar hem. Dit meende hij niet.