it hurts, so much!

the next day.

"Hannah, wakker worden het is 7 uur. Je moet zo naar werk!" Zei mijn vader, die niet door had dat ik nog wakker was. ik heb geen één minuut geslapen vanacht, alleen maar met de gedachtes; hoe gaat het nu verder, wordt het nu awkward tussen ons. met moeite stap ik uit bed. Ik heb altijd wel een ochtend humeur, maar dit keer is die echt erg. Ik loop naar de keuken om te kijken of ik wat kan eten, maar bij alles wat ik zie wordt ik alleen maar misselijker. "Dan maar geen eten voor vandaag." ik loop naar de badkamer om me klaar te maken voor werk. Ik trek een spijkerbroek aan en een los zittende blouse. Het is ondertussen al half 9 en ik moet nu wel echt weg. Ik pak de fiets uit de kelder en fiets naar me werk. Het is ongeveer 20 minuten fietsen, niet ver dus. "Gaat het wel, je ziet er zo sip uit." Vraagt een collega aan mij die met mij de winkel opent. Ik heb nu geen zin om iets uit te leggen dus ik zeg maar dat ik me niet lekker voel, ze knikt en we gaan naar binnen. Ik heb vandaag maar besloten om achter de kassa te staan, dan is het makkelijker om mijn tranen onder controle te houden. Rond 3 uur komt mijn moeder heel bezorgd de winkel in lopen.

"wat is er mama!" met nog net geen tranen in haar ogen kijkt ze me aan. "Het gaat niet goed met oma, ik ga er nu naartoe." Allerlei vragen gaan er door mijn hoofd. Ze is al een tijdje ziek maar nog nooit heel erg tot nu toe. "Wat is er dan, en hoe weet je dat." Vraag ik mijn moeder bezorgd. " De doctors zijn langs geweest bij haar thuis, ze kunnen niks vinden maar haar lichaam haalt het niet lang meer. Ze is heel zwak en we weten niet hoelang ze nog heeft." krijg ik als antwoord terug met betraande ogen van mijn moeder. Ik voel me machteloos nu, en de vraag gaat door me heen waarom dit nu opeens allemaal voor de feestdagen? "Ga je mee, desnoods om afscheid te nemen?" Worden mijn gedachtes onderbroken. " Maar ik kan hier niet zomaar weg, ik wil heel graag mee maar het kan gewoon niet anders staan ze niet met genoeg mensen op de verkoopvloer." Zeg ik met de gedachte dat ik heel graag mee wil maar het gewoon niet kan. "Oke, is goed schat. Ik hou je op de hoogte over alles." " Is goed, als ik heel lief kijk mag ik wel mijn telefoon bij me houden. Doe je wel voorzichtig?" zeg ik tegen mijn moeder die lichamelijk gehandicapt is en met krukken loopt. " Ja hoor schat." Krijg ik als antwoord terug terwel mijn moeder al bijna de winkel uit is. Met tranen in mijn ogen loop ik naar mijn baas toe. Ze stond niet ver weg en had al het een en ander gehoord. " Mag ik mijn telefoon bij me houden? Het gaat niet goed met me oma en ik wil wel op de hoogte gehouden worden?" Vraag ik met een trillende stem. Ik heb bijna me emoties niet meer onder controle. Maar ik moet sterk blijven. " Ja is goed zolang de klanten het niet zien!" ondertussen heb ik moeite met alle emotie in te houden, een klein lachje gaat ook bijna niet meer. Mijn telefoon staat op stil zodat klanten er geen last van hebben. Ik kijk op mijn telefoon of ik een berichtje heb ontvangen.

Mama: het gaat echt niet goed met je oma!

Hannah: wat is er dan met haar?

Mama: weten we niet, ze is buiten westen en heel zwak.

Hannah: ik kom zo als ik vrij ben daar naartoe, oke!

Mama: Ga maar naar huis het niet verstandig om haar te zien ze is niet meer aanspreekbaar en heel erg mager.

Het is niet te omschrijven wat ik nu voel, het voelt alsof ik iedereen om me heen kwijt raak. En toch denk ik dat het verstandiger is om naar haar te luisteren.

Hannah: Oke weet je het zeker?

Mama: Ja ik weet het zeker, maar het is wat jij wilt!

Hannah: als jij zegt dat het zo erg is dan wil ik oma onthouden wie ze vroeger was.

Mama: Is goed schat. Hou je je rustig. Papa is nu bij me, je zal voor een tijdje alleen zitten thuis.

Hannah: is goed. Ja hoor ik red me wel.

Het is ondertussen al 17 uur en ik ben vrij. " Gaat het wel met je, heb je het al verteld aan Zoey?" word ik onderbroken uit mijn gedachtes door Zina die aan komt lopen voor de avond dienst.

Aan haar kan ik alles vertellen alleen nog zonder dat de tranen komen. " Nee, het gaat niet. Ja ik heb het verteld, zoals ik al had voorspeld voelt zij niet het zelfde voor mij. Maar hoe het verder gaat, weet ik nog niet." Zeg ik met een paar tranen die over me wangen lopen. " En me moeder kwam net binnen lopen, zeggen dat het niet goed gaat met me oma en dat ze heel zwak is. We denken dat ze het niet gaat redden." Zeg ik er achteraan met wat meer tranen die ik probeer weg te krijgen. " Oohh" zegt ze en trekt me in een knuffel, ik ben niet van de knuffels maar nu kan ik ze wel gebruiken. Als ze klaar is met mij knuffelen zeg ze; " Hou je sterk, en hou me op de hoogte. Als je me nodig hebt, ben ik er voor je." "Heel lief, dankje." En ik loop weg, met de vraag wat ga ik doen. ga ik naar huis of naar me oma?

Uiteindelijk besluit ik om maar naar huis te gaan. zoals me moeder al zij ik wil me oma graag herinneren hoe ze vroeger was en ik kan toch niks tegen haar zeggen.

alweer het derde hoofdstuk. vertel me wat jullie er van vinden. als jullie dit lezen. iets meer woorden in dit hoofdstuk dit keer omdat er zoveel is gebeurd die dag.

veel leesplezier nog.  :)

groetjes; just a girl