it hurts, so much!

Uncomfortable silences! Part 3

Na ongeveer 5 minuten lopen zijn we eindelijk buiten aangekomen. Ik kijk om me heen en zie zo veel mensen dat ik geen idee hebt naar wie ik moet zoeken. Ik zie een meisje op ons aflopen dat verkleed is als Loki. Oja denk ik bij mijzelf, Zoey zij al dat ze verkleed is als Loki. " Hey, hoe gaat het?" Vraagt Zoey aan haar en ik sta er zo een beetje bij, wachtend totdat ze mij opmerkt. "Ja het gaat wel goed, alleen dit ding is zo warm." Zegt ze lachend en haar pak vastpakkend. Ik lag een beetje mee en haar ogen schieten naar mij. " Hey, ik ben Lexi." Zegt ze met haar hand uitgestoken. " Hey, leuk je te ontmoeten Lexi. Ik ben Hannah." Is mijn antwoord terug en schud haar hand.

Zoey en Lexi praten nog iets meer en ik kijk achter haar naar de grote groep jongens waar zij het enige meisje van is. " zijn dat je vrienden? Lijkt me vermoeiend om de hele dag met jongens opgescheept te zitten." Zeg ik door hun gesprek heen. Zoey kijkt me met een rare blik in haar ogen aan, maar ik negeer het en Lexi heeft antwoord op mijn vraag. " Ja, ze zijn wel aardig. Maar inderdaad soms is het vermoeiend." Ik krijg een lachend antwoord van haar terug. Zoey lacht ook mee, maar volgensmij vond ze dat niet leuk.

Lexi stelt ons voor aan haar vrienden groep, en als we dat gedaan hebben, vind ik het wel fijn. Ze zijn heel aardig en Zoey en ik gaan langzaam met andere mensen praten. het voelt alsof we uit elkaar aan het groeien zijn. Ik zal het me vast wel verbeelden. Voor nu laat ik het gaan. ongeveer een uur later, willen de jongens en Lexi weer naar het hotel, ze zijn allemaal moe en hebben morgen ook nog. Zoey en ik nemen afscheid van iedereen, want voor mij zal dit de enige keer zijn dat ik hun ga zien. Nu ze weg zijn, zijn Zoey en ik weer alleen samen. "Dus, wat gaan wij nu doen?" vraag ik aan Zoey. Ik zie haar denken en ze wil wat zeggen maar ze besluit dat ze het toch niet doe. Ze blijft stil en dan besluit ik om even te gaan zitten. Zonder wat te zeggen loop ik naar een bankje toe verderop. Ik merk dat Zoey me volg en ik voel dat ze naast me gaat zitten. Dit voelt raar, het voelt raar tussen ons, ik kan haar niet inschatten. Mijn hart wil er naar vragen, maar mijn hoofd vind dat geen goed plan. Ik wil dit uitje niet verpesten. Ik moet het laten gaan, ik moet hier geen drama van gaan maken. Maar ik kan het maar niet, alles laten gaan. het duurt nu al maanden en ik krijg het maar niet weg. Die gedachte zet ik snel uit mijn hoofd, en besluit om het boekje met activiteiten te pakken die er vandaag te doen zijn nog. Ik kijk er in en zie dat er straks nog iemand op het podium moet komen. " Hey, kijk hier even na." En ik laat haar het boekje zien. "we kunnen nog naar haar gaan kijken?" vraag ik aan Zoey en ze knikt een ja. "Oke, het begint over een half uur, wat gaan we ondertussen doen?" Blijf ik haar met vragen bevallen. Ik moet wel weten wat ze wilt doen. "Ik begin best wel honger te krijgen, Zullen we broodje halen?" Vraagt Zoey terug aan mij. "Is goed." Zeg ik terug en we staan allebei op om naar binnen te gaan zodat we een broodje kunnen halen. Als we der zijn aangekomen, vraagt Zoey aan mij wat ik wil. Ik kijk aandachtig naar het menu en ik zie poffertjes staan. " Dat." Zeg ik en ik wijs naar het bord waar een afbeelding van poffertjes staan. "Oke, maar ik hou het bij een broodje kip." Zegt ze terug. "Dat mag toch, ik heb daar gewoon trek in opeens." Is mijn antwoord naar Zoey en zij bestelt voor ons beiden, ik betaal mijn eten zelf en als we klaar ziijn, beginnen we te lopen naar het podium ondertussen dat we aan het eten zijn. De laatste 2 uur hebben we het nog leuk gehad een beetje lopen dollen over de mensen op het podium die grappig waren en naar de laatste persoon geluisterd over haar verhaal.

"Het sluit bijna, gaan we alvast naar de tram?" vraag ik aan Zoey, ik begin nu wel moe te worden en we hebben nog een reis terug. Deze dag, was vermoeiend. Steeds alle gedachtes weg stoppen is vermoeiend. "Ja is goed." Krijg ik als antwoord terug en we lopen samen naar het station om de trein terug naar huis te nemen. Eenmaal op het perron, wachten we samen op de trein en na nog geen 5 minuten komt die er al aan. En stappen we allebei in. Eerst kijk ik nog even uit het raam, maar uiteindelijk ben ik zo moe dat ik even mijn ogen dicht wil doen met muziek op. En dat doe ik ook, ik ga met mijn hoofd tegen het raam liggen, zet mijn muziek aan en ik doe mijn ogen dicht. " Hey, word wakker. We zijn er bijna." Hoor ik iemand heel ver zeggen. Ik hoor het weer, maar nu dichterbij en ik doe mijn ogen open. Ik zie Zoey nog steeds voor me zitten en haar twijfelend of ze moest wakker schudden. Dat was niet nodig geweest, want ik slaap ligt. " Hey, waar zijn we nu?" vraag ik met een vermoeide stem aan Zoey. "Nog 1 halte en dan zijn we er." Zegt Zoey en ik ga recht zitten om mezelf klaar te maken om uit te trein te stappen. De halte wordt omgeroepen en ik sta op. Zoey komt achter mij aan en we stappen uit de trein. We lopen het perron af en Zoey draait zichzelf naar mij om. " Welke tram pak jij?" vraagt Zoey aan mij. Ik denk even na. "is het goed als ik tram 34 pak. Die stopt veel dichterbij mij huis?" vraag ik aan Zoey omdat ik weet dat zij een andere tram moet hebben. "Ja is goed, we zijn mekaar dan nog wel." Zegt Zoey en ik zeg haar gedag. Moe loop ik naar mijn tram toe en Zoey naar die van haar. Ik stap in en ben zo moe van vandaag, dat ik bijna niet meer kan nadenken. Dus ik besluit om dat niet te gaan doen. Zodra ik thuis ben, stap ik meteen mijn bed in. Bedenk ik bij mezelf. Al mijn moeite gaat naar het niet is slaap vallen in de tram en na ongeveer 20 minuten ben ik thuis. Ik zeg gedag tegen mijn ouders en loop naar mijn bed toe. ik doe eerst mijn schoenen en jas uit en ik laat me vallen op mijn bed. En zo val ik in een droomloze en zorgzame slaap.

Blijkbaar geen deel 4 van deze dag :) 

Als jullie dit hoofdstuk leuk vonden, laat zeker een reactie en/of een stem achter.