it hurts, so much!

That night

Eindelijk thuis, nu liet ik alle tranen komen. En alle emotie er uit. Ik ga op me bed zitten, en besluit om Zoey een berichtje te sturen met wat er ondertussen was gebeurt. De steun kan ik wel gebruiken, ze blijft nog steeds me beste vriendin. toch?

Hannah: heey, het gaat niet goed met de oma. Het is serieus dit keer. We denken dat ze de nacht niet overleeft.

Zoey: ooohhh, wat erg. Sterkte.

Hannah: dankje die heb ik echt nodig, op dit moment.

Zoey: np, ik blijf altijd met je praten ondanks wat er gister is gebeurt.

Hannah: good to know, thanks.

Ondertussen blijven de tranen maar komen, en ik kan het niet stoppen. Ik wil het ook niet stoppen, anders komt het er nooit uit. Ik ben nu alleen thuis. Ik vraag me af hoe het gaat met me oma en wanneer ze terug komen.

Hannah: hoe gaat het met oma, en wanneer komen jullie naar huis.

Mama: het gaat niet goed, ze krijgt nu morfine voor de pijn die ze heeft. En ze heeft niet lang meer. Je vader en ik komen zo naar huis toe oke.

Hannah: oke laat me verder weten hoe het gaat als jullie weg gaan. en stuur me een berichtje als jullie onderweg terug zijn.

Mama: zal ik doen schat. Gaat het wel met jou dan.

Hannah: ja het gaat wel. Komt wel goed

Mama: oke ik zie je straks.

Oke en nu. Wat als ze het niet overleeft? De gedachte dat ik der nooit meer zal zien. De gedachte dat ik haar stem nooit meer kan horen. het is raar om over na te denken, en dat wil ik ook niet. Dan heb ik ook nog de gedachte er door heen dat ik Zoey's hand nooit kan vastpakken. De gedachte dat ik haar wil vastpakken en nooit meer los wil laten. De gedachte dat ik nooit de kans zal krijgen om haar te kussen. Het word me nu allemaal te veel emoties. Ik ben nooit goed geweest in emoties, maar dit word te veel. Ik zit nog steeds op me bed, achterovergeleund tegen de muur en met de tranen die nog steeds over me hele gezicht heen lopen. Hoe wil ik hier ooit mee omgaan? even gaat de gedachte door me heen, ik wil deze pijn niet meer. Ik wil deze verdriet niet meer. Ik wil niet meer! "NEE HANNAH! Dat kan ik iedereen niet om me heen niet aandoen!" schreeuw ik uit. Ik weet even niet meer wat ik moet doen, hoe ik met deze verdriet en pijn om moet gaan. de laatste keer dat ik iemand verloor, was een half jaar terug. Dat was me oude baas zij was een 2de moeder voor mij. Ze is overgeplaatst naar de andere kant van Nederland.

Ik heb het daar heel moeilijk bij gehad, en kon voor een maand mijn tranen niet onder controle houden, ik was ook bijna ontslagen door me nieuwe baas. Ik weet dat dit heel anders is, maar ik wil niet weer door hetzelfde gaan. ik heb zo hard gevochten en nu ik weer een beetje mezelf begin te worden, gebeurt er dit. Waarom ik?

"TRING TRING TRING!!!" gaat mijn telefoon opeens. Ik kijk naar het scherm van mijn telefoon, "oohhh het is me moeder!!" wat gaat ze zeggen, ik ben bang. Maar toch besluit ik op te nemen. "Hallo, met Hannah. Heey met mama je vader en ik zijn onderweg terug naar huis." "oke, en hoe gaat het met oma en opa? Het gaat nog steeds niet goed, en het is nog hetzelfde als daarnet. Met opa, die huilt alleen maar zoals verwacht." " Ja dat had ik wel gedacht. Oke ik zie jullie zo. Is goed schat." Oke, nu moet ik mezelf wel rustiger krijgen voor me moeder.

Het is ondertussen al iets over 20:00 uur, me ouders zijn al een uur terug. Dan gaat opeens mijn moeders telefoon. Ze neemt op en kijkt geschokt. Ze hangt op na de worden "ik kom er aan!"

"mam, wat is er?" zeg ik met een trillende stem. "Je oma heeft aanvallen, ik moet er nu naartoe!" Voordat ik wat kon zeggen stonden mijn moeder en vader al bijna buiten. "ik hou je op de hoogte." Zegt mijn vader en loopt daarna de deur uit. met een harde klap sluit hij de deur. En daar zit ik weer in mijn eentje, met mijn gedachtes. We hadden nog niet de tijd gehad om iets te eten, en ik heb al sinds gister niks gegeten. Ik ben nog steeds misselijk, door wat er allemaal gebeurt. Maar mijn lichaam zegt nu wel dat ik wat moet eten. Even kijken wat we in huis hebben. Ik open de voorraadkast, en... niks. "Dan niet." Zeg ik met ophalende schouders.

Het is ondertussen alweer 2 uur verder. Ik heb me tijd gevuld met naar muziek luisteren en huilen, voor zover ik nog de tranen heb. Met de gedachtes die maar door mijn hooft blijven spelen. waarom ik? Hoe moet ik met die pijn en verdriet om? Word het ooit nog normaal tussen ons? kan ik Zoey los laten, wil ik haar wel los laten? Maar de worden die ik nooit van haar zal horen doen mij het meest pijn. I love you!

Papa: ik ga eerst je zusje van de groep ophalen en dan kom ik naar huis.

Oja ik was mijn zusje helemaal vergeten. Ze woont op een internaat voor speciale kinderen. Ze gaat het nog moeilijk krijgen. Daarom moeten mijn tranen nu stoppen. Dat kan ze niet aan.

Hannah: oke ik neem aan dat ze voor de aankomende dagen blijft slapen. En hoe is het met iedereen.

Papa: ja, denk het wel. Zoals je al verwacht de hele familie is er bij. En je moeder en opa hebben veel steun aan hun.

Hannah: dat is fijn om te horen. Ik zie je zo.

Het is een uur verder. Dan komen mijn vader en zusje binnen. Mijn moeder is nog steeds bij mijn opa. Ik wil er niet heen, ik wil mijn oma herinneren hoe ze was. "Wat willen jullie eten?" vraagt mijn vader. "Nou we hebben niks in huis en alle winkel zijn al dicht, dan blijft er maar 1 ding over." "en dat is?" vraagt Leyla Mijn zusje. Mijn vader geeft antwoord, die heeft al door wat ik bedoel. "Macdonalds." Ondanks ik nog steeds misselijk ben moet ik het toch proberen. "Ja!" zeg ik als antwoord. Een halve uur later. Komt mijn vader terug binnen met eten. Ik pak een paar patatjes, en stop ze in mijn mond. Oohh dat valt nog wel mee, nu ik het zo eet. Ongeveer een halve uur later ben ik bijna klaar met eten. Ik heb heel rustig gegeten omdat ik niet weer zo misselijk wil worden dat ik niet eens meer naar eten kan kijken. En dan gaat de telefoon van mijn vader. "Ja ik begrijp het, ik haal je morgen op en doe je een beetje rustig?" Zegt mijn vader door de telefoon. Diep van binnen wist ik al wat dat betekende maar het leek nog niet binnen te komen bij mij. Ik nam net de laatste hap van mijn hamburger, hij zat nog niet eens in mijn mond en mijn vader zegt, " meiden, jullie oma is overleden.". Ik kan zijn gezicht maar niet lezen. Hij zij het op zo een coole manier. Ik kijk naar de klok, het is iets over 12 uur, dat betekent dat ze om 12 uur is overleden. 2 dagen voor kerst. Ik zie mijn zusje trillen, en ik sta op en geef haar een knuffel. Dan komen haar tranen, ik kan nog net de mijne inhouden.

Een halve uur later besluit ik om naar bed te gaan, omdat ik morgen weer vroeg naar mijn werk moet. Iedereen zegt dat ik vrij moet nemen, maar dat doe ik niet want wat moet de hele dag thuis gaan doen. Na heel lang nadenkend over alles val ik huilend in slaap.

Heel lang hoofdstuk, als je het tot het einde hebt gered. Dat komt door dat er zoveel gebeurt is die dag. ik heb het al in 2en gesplitst.

Tips, spelfouten en mening is altijd welkom. Laat me weten wat jullie er van vinden.

tot het volgende hoofdstuk. ik heb geen vaste update dagen.