it hurts, so much!

Staying Strong

"HEY, KIJK EENS UIT!!!" Werd er opeens naar me toe geschreeuwd, door een man op straat. "Oh, sorry." Zij ik tegen de man die ik bijna had aangereden op straat, onderweg naar mijn werk. "Ik ben er echt niet bij met mijn hoofd vandaag". Uiteindelijk veilig op werk aangekomen, probeer ik niet over zoveel dingen na te denken en mijn hooft op automatische piloot te zetten. "Gaat het wel met je?" vraagt mijn baas mij opeens. "Uuhhmm, ja en nee. Mijn oma heeft de nacht niet overleeft." Het voelde zo raar om dat hard op te zeggen. Het voelde nog niet echt, alsof ze gewoon thuis zat met haar sigaret in haar handen en een blikje bier in de andere hand. Maar dat was niet meer. "Nee Hannah, adem in en adem uit. Tranen niet op het werk."

Eindelijk pauze. Ik heb nog steeds amper gegeten de afgelopen dagen. Ik vond het daarom ook niet nodig om iets mee te nemen. "TRING TRING!!" ging mijn telefoon af. Het was mijn moeder. Even kijken wat er is. Ik open het berichtje en daar was het dan hoor. Haar overlijdensakte en het rouw kaartje. Ik voel de tranen in mijn ogen springen, liet mijn telefoon vallen en legde mijn hoofd in mijn handen. Toevallig was mijn baas ook met pauze gekomen, ze pakte mijn telefoon op en las de overlijdensakte. "Heel mooi gemaakt. Gaat het wel een beetje met je?" nog steeds zat ik met mijn hoofd in mijn handen om mijn tranen te verbergen maar dat ging niet zo soepel dan ik had gehoopt. "Ja, het is nu allemaal zo officieel. Ik heb gewoon even tijd nodig en dan kom ik weer aan het werk. Als je het niet erg vind?" zeg ik tegen haar. " Nee, vind ik helemaal goed. Ik laat je even alleen." Krijg ik als antwoord. "Dankje, ik kom er zo aan." Gaf ik als antwoord terug.

Hannah: foto van de rouwkaart. Het is nu officieel.

Zoey: Oohhh, het komt allemaal wel goed. Ik ben er voor je.

Ik hoor dat nu al van zoveel mensen, dat ik gewoon even niet weet wat ik moet antwoorden. Het liefst had ik willen zien dat ze onderweg naar me toe was om me een knuffel te geven. Die heb ik zo hard nodig nu. Maar jammer genoeg was dat niet zo, en ik moest er mee leren leven dat dat niet ging gebeuren.

Hannah: Dankje, dat betekend veel voor me.

Zoey: Geen probleem.

De rest van de dag verliep zoals normaal. Toen ik thuis kwam, ging ik meteen naar mijn kamer. Het was al zo depressief thuis, en dat kon ik er even niet bij hebben. Mijn ouders hebben mij namelijk nog geen traan zien laten. Dat kunnen ze niet aan. Leyla en mijn moeder huilen als voor ons alle 4.

De dagen gingen heel langzaam voorbij. Ik heb zo veel mogelijk geprobeerd te werken en mijn gedachtes zo veel mogelijk geprobeerd te stoppen, niet gelukt. Het is al bijna een week geleden dat mijn oma is overleden en er is nu al een begrafenis. Ik had niet gedacht dat he zo snel geregeld kon worden omdat het nog kerstvakantie is. de afgelopen dagen heb ik nog geprobeerd met Zoey te praten. Maar ze doet zo afstandelijk, geen idee waarom. Ze verteld mij niks, dus kan ik ook niet weten wat zij denkt of voelt. De gedachte, "had ik het haar maar nooit verteld." Blijven me naar achtervolgen. Alleen daar is nu niks meer aan te doen helaas.

Alweer 47 lezers, YEAHH!!  Ik wist wel dat jullie daar er waren. Dit hoofdstuk iets saaier dit keer. Maar ik beloof jullie dat volgend hoofdstuk veeell beter wordt.