it hurts, so much!

The Funeral. Part 1

Daar is het dan, de dag van de begrafenis. Ik weet dat ik nog een leven voor me heb maar ik had nooit gedacht dat ik al zo snel een begrafenis zou meemaken.

"Hanna wakker worden we moeten zo weg" ik geef een geluidje dat ik het hoor en denk, eindelijk heb ik een beetje kunnen slapen! En dan komt de besef wat er allemaal aan de hand is op dit moment. Maar een vreemd gevoel komt te boven en geschokkend schiet ik rechtop in mijn bed "IK BEN UIT DE KAST GEKOMEN" schreeuw ik iets te hard door me kamer heen. Me vader komt binnen en zegt "Dus je bent wakker" ik antwoord niks terug vervolgens loopt hij weg en zegt nog even "Ga je aankleden je moet zo weg"

Ik kijk in me kast en denk wat ga ik aandoen. Leyla komt me kamer binnen met mijn kante zwarte jurk met goud roze als onderjurk, ik zie dat zij hem ook aan heeft. Zonder iets te zeggen pak ik de jurk aan en trek hem aan.

Denkend met muziek zit ik in de tram onderweg naar de uitvaartcentrum en voel mijn telefoon trillen. Ik open mijn telefoon en zie een bericht van Zoey. Mijn hart gaat tekeer, zou ze toch nog afzeggen? Ik zou haar in de tram ontmoeten onderweg naar het uitvaartcentrum.

Zoey: ik ga de tram niet halen, ik ontmoet je daar.

Hannah: oke, is goed ik zie je daar.

Ik ga haar voor het eerst zien sinds mijn liefdesverklaring. Mijn lichaam gaat spontaan trillen bij de gedachte dat ik haar weer ga zien. Zou het niet heel ongemakkelijk worden tussen ons of zit dat alleen maar in mijn hoofd?

De tram staat stil en ik schrik een beetje dat dit mijn halte is. ik stap uit en kijk om me heen waar ik heen moet. Een half uur later ben ik eindelijk aangekomen. Dan hoor ik opeens "Dat duurde lang" zegt mijn moeder achter me. Ik kijk om en zeg "Je kent me toch, ik ben heel slecht in navigeren. Zelfs google maps helpt niet" "Ja dat weet ik schat! Waar is Zoey?" vraagt mijn moeder. Ik geef als antwoord dat ze de tram niet haalde en ons hier zal ontmoeten. Mijn moeder knikt en zegt dat ze binnen zal wachten, het is zo koud buiten dat mijn knieen knikken van de kou. van een verte zie ik Zoey aanlopen voor even lijkt alles vergeten, vergeten dat ik mijn beste vriendin hebt verteld dat ik haar leuk vind, vergeten dat mijn oma overleden is, vergeten over alle pijn dat ik op dit moment door mij heen gaat. Maar dat is snel voorbij als ik mijn telefoon hoor trillen. Ik ga kijken en zie een berichtje op mijn telefoon van Zoey.

Zoey: waar ben je? Ik sta er al.

Ik kijk op en ik zie haar aan de andere kant staan en ik stuur terug:

Hannah: kijk omhoog!!

En ik zie dat ze mij nu ook ziet.

Ze komt op me af lopen met open armen en meteen zonder wat te zeggen neem ik de knuffel aan.

Voor niet langer dan een minuut zeggen we niks en sta ik nog steeds in haar armen.

Voor mij leek het een eeuwigheid en wou deep van binnen niet dat het stopte. Ik trek me terug van haar armen en zeg simpel " Dankje voor komen"

Ze geeft me een kaart met er op 'mijn oprechte deelneming'

"Dankje" antwoord ik terug.

We lopen naar binnen en ik zie de helft van mij familie al binnen. Mijn tante komt naar me toe die ik al jaren niet meer gezien hebt en zegt " gaat het, schat?" ik antwoord met "ja hoor" en geven elkaar een kleine knuffel.

Veel familieleden komen naar mij toe om gecondoleerd te wensen. Ik voel me zo emotieloos als er mensen om mij heen zijn, dat ik zelf bijna niks doe dan 'Dankjewel' zeggen naar iedereen. Iedereen is zo van de kaart af dat Zoey niet veel opgemerkt word.

Tijdens het wachten staan Zoey en ik tegenover elkaar, er worden bijna geen worden uitgewisseld. Ik wil zo veel zeggen maar er komt niks uit mijn mond.

Na zo een 10 minuten zie ik mijn moeder en mijn opa ergens naar achter lopen. Ondertussen hoor ik mijn moeder en opa heel hard huilen, en ik heb meteen door dat daar mijn oma's kist staat. Ik weet dat hij open is, maar ik wil eigenlijk niet kijken. Dan is het te echt. 1 voor 1 gaan mensen naar binnen om in de kist te kijken. Zoey kijkt me aan en heeft al meteen door dat ik niet wil kijken. En ik loop naar buiten om even lucht te krijgen. Zoey komt niet achter me aan en daar ben ik blij mee, waarom weet ik niet. Alles is voor mij heel erg vaag en onrealistisch op dit moment.

Ik loop weer naar binnen en zie dat iedereen zich zelf klaar aan het maken is om naar de begraafplaats te rijden.

Ik stap samen met Zoey in de auto van mijn tante in en rijden samen met mijn tante en mijn nicht achter de rouwauto aan. De hele weg heeft mijn tante het er maar over dat ik uit de kast ben gekomen. Natuurlijk heeft mijn moeder haar mond niet gehouden. Ik vind het niet erg maar dingen worden steeds meer ongemakkelijk naast Zoey.ondertussen heb ik niet meer dan 10 zinnen gezegd vandaag.

Na 30 minuten kan ik eindelijk de auto uit.

OMG!!!!  Het spijt me dat ik zo lang niet meer geüpdatet hebt. Ik heb geen excuus, maar gewoon geen kracht om verder te schrijven.  al 220 lezers!!!!!  Ik had nooit verwacht dat dit verhaal ooit gelezen zou worden. Dank jullie wel iedereen. Ik wil nog wel even #wolfje16 bedanken voor de lieve berichtjes. Ik probeer zo snel mogelijk deel 2 te schrijven maar ik kan niet zeggen waneer dat zal zijn. 

vergeet niet te stemmen en comment en tot volgende hoofdstuk! Groetjes JustaGirl149