it hurts, so much!

Uncomfortable silences! Part 1

En zo zit ik daar dan, om 7 uur in de ochtend in het tram hokje te wachten. Het is zo koud dat mijn handen er bijna af vriezen. Maar dat voel ik bijna niet meer door de zenuwen. Vandaag zal ik Zoey weer voor het eerst zien sinds de begrafenis van mijn oma.

Dat is al 4 maanden geleden, en in de tussentijd hebben we het bijna alleen maar over Dcc ( Ducht comic con) gehad. Wat ik op zich niet erg vind, maar meer inhoud zal wel leuk zijn. "Hey" hoor ik opeens en ik schiet meteen uit mijn gedachtes. Het is Zoey die ondertussen naast me is gaan zitten in het tram hokje. Ik zie ook dat het is gaan regenen en dat Zoey een beetje nat is van de regen. "hey" zeg ik simpel terug en dan valt er een ongemakkelijke stilte. Mijn gedachtes dwalen terug naar mijn droom. Het wordt veel moeilijker om dromen en fantasie te scheiden van realiteit. Ik schud mijn hoofd om er voor te zorgen dat al die gedachtes uit mijn hoofd blijft, want dat zal de dag verpesten. "Hoe gaat het?" vraagt ze om de stilte te verbreken. "Ja het gaat wel." Lieg ik. Ze hoeft niet te weten, dat het eigenlijk helemaal niet goed gaat. Maar niemand hoeft dat dan te weten. " En met jou, gaat alles goed enzo?" Ondertussen dat ik dat vraag, probeer ik niet te veel in der ogen te staren. Wat uiteindelijk een beetje mislukt.

Voordat ze kan antwoorden komt de tram aan rijden. En we stappen zonder nog wat verder te zeggen in. Het is nog donker buiten, dus naar buiten uit het raam staren is geen optie, om niet te veel naar haar te kijken. Gelukkig is er een rare man in de tram waar in me aandacht op kan leggen als ik niet meer in haar ogen kan kijken.

"Dus hoe gaat het met jou?" Zeg ik als eerste in de tram als we allebei nog niks gezegt hebben. Ze kijkt mij diep in mijn ogen aan en ik voel me er heel ongemakkelijk bij. Na een halve minuut begint Zoey te praten. Ik zag dat ze ergens over moest nadenken, en ik vraag me ook af wat dat dan kan zijn. Zo moeilijk is die vraag niet. " Ja heel goed." Meer zegt ze niet en ik weet gewoon dat ze iets achter houd, maar ik ga er verder niet op in. Als ze het met mij wil delen dan zegt ze het vanzelf wel.

Er valt weer een ongemakkelijke stilte en we focussen ons allebei op de rare man in de tram.

Na een tijdje de ongemakkelijke stilte tussen ons verbreekt iemand de stilte, ik herken meteen de stem van mijn tante. " Heey, hoe gaat het?" "Ja gaat wel wat beter. En met jou?" vraag ik omdat ik weet dat ze ook veel moeite had met het overlijden van mijn oma. " Ja het gaat al wat beter, wel heb ik nog steeds de momenten dat ik er mis." "Ik weet wat je bedoelt, ik mis der ook nog bijna elke dag." Zeg ik terug en ik bedenk me weer dat Zoey er ook bij zit. " Dit is trouwens Zoey." Zeg ik tegen mij tante en bedoelend naar Zoey kijkend dat ze zich kan voorstellen. Ze begrijpt meteen wat ik bedoel en schud de hand van mijn tante. " Jij was ook op de begrafenis toch?" Vraagt mijn tante aan Zoey.

"Ja, inderdaad." Zegt Zoey meteen terug. Ze raken al snel in gesprek over waar wij en mijn tante naar toe gaan en ik hou me een beetje op de achtergrond. Maar ik ben blij dat de ongemakkelijke stilte voorbij is. " Welke halte moeten jullie uitstappen?" Hoor ik mijn tante vragen. " Centraal station." Geef ik als antwoord terug. En ik zie een kleine glimlach op Zoey haar gezicht verschijnen. Waarschijnlijk omdat ik me in het gesprek aan het mengen ben en wat meer open word. "Welke halte moet jij uitstappen dan?" Vraag ik terug. Haar antwoord is dat ze bij de zelfde halte moet uitstappen. Dat komt mooi uit want dan is er een grotere kans dat er geen ongemakkelijke stilte valt tussen ons als mijn tante eerder had moeten uitstappen. " Hoe gaat het met Cheyen?" vraag ik aan mijn tante omdat ik de kleine drukte maker al lang niet meer gezien hebt. " Ja het gaat goed met haar." Zegt mijn tante heel blij en laat meteen een foto zien van hoe veel ze al gegroeid is. " Ahh, wat groeien ze zo snel toch, het is jammer dat ik haar niet vaker ziet. Je kan me altijd vragen of ik moet oppassen." Zeg ik met meer energie dan eerst. " Dat is lief van je, dankje. Maar alles gaat goed, je tante Anniek past veel op der en daar ben ik haar heel dankbaar voor." " Ja dat kan ik begrijpen met zo een drukte makker als die van jou. Alsnog staat de aanbod op tafel." Zeg ik er nog maar eens bij.

' Halte Centraal Station Wordt er omgeroepen en we staan alle 3 op van onze stoelen. Zodra we allemaal zijn uitgestapt nemen we afscheid van elkaar en gaan ik en Zoey onze eigen weg naar de trein voor nog een 2 uur tijd te vullen.

Ondertussen gaat de treinrit wel gemakkelijk, wepraten over van alles en nog wat en ongeveer een uur in de trein valt er weereen stilte. Maar dit keer is het geen ongemakkelijke stilte, meer een rustigestilte. Ik zet mijn muziek aan en sluit mijn ogen voor een paar minuten, om ervoor te zorgen dat de misselijke gevoel uit mijn maag verdwijnt. Wat voor mijngevoel een 10 minuten was open ik mijn ogen en kijk op mijn telefoon. En ziehet het al 30 minuten is geweest.

Blijkbaar verloor ik me in mijn muziek vooreven. Mijn ogen kijken tegenover mij en ik zie Zoey ook met haar ogen gesloten.Ik besluit om haar te laten liggen tot het tijd is op uit te stappen. Ik weetdat het fout is en ik het eigenlijk niet hoor te kijken, maar ik kan het niethelpen hoe rustig ze daar licht in de stoel met haar hooft tegen het raam aannaar achter. Waardoor de mooi uitlijning van haar gezicht goed te zien is. haararmen liggen half in mekaar op haar schoot en aan haar rustige ademhalen tezien, bevestigt dat voor mij dat ze licht te slapen. Het is wel jammer dat iknooit de kans krijg om in haar ogen te kijken zonder enige schaamte.

Mijn gedachtesvoel ik weer afdwalen en ik stop mezelf er meteen voor, dit mag niet. Ze heeftme afgewezen en op deze manier kom ik nooit over haar heen. Mijn ogen kijkennaar het bord welke haltes er aan komen en ik zie onze halte verschijnen op hetbord, nog 10 minuten geeft het bord aan. Dus ik besluit maar om Zoey wakker temaken. " Zoey, we zijn er bijna." Zeg ik op een normale toon. Er komt geenreactie van haar. Ik probeer het nog een keer maar dan met een wat hardere stemen ik Zie nog geen reactie afkomen van Zoey. Ook al wil ik het niet maar ikbesluit toch om haar een beetje wakker te schudden. Mijn hand gaat naar haararm en ik herhaal de zelfde worden met een beetje beweging. Zoey schiet wakkeren gaat rechtop zitten. Wat mijn reactie meteen weer doet laten zitten. " wezijn er bijna, nog 1 halte." Zeg ik tegen Zoey om mijn rode hoofd te vermijden.Ze is nog een beetje wakker aan het worden als ik de trein de halte zie naderen." Kom we gaan." Zijn mijn enige worden voor nu en we stappen allebei uit wanneerde trein gestopt is.

Yeah, weer een hoofdstuk. Dit keer weer een wat langere hoofdstuk en er zal zeker nog een 2de deel van komen. misschien zelfs nog een 3de deel als de 2de te lang wordt.

Vergeet zeker niet te stemmen en laat een comment achter als jullie het leuk vonden, ze niet hoeft het niet hoor :)