it hurts, so much!

We need to talk!

Zoey: heey, kunnen we praten?

Hannah: Hz?

Zoey: Gw, kom nou maar!

Hannah: Oke oke rustig! Ik kom na werk.

Zoey: oke, zie je dan

Waarom zou Zoey me nu opeens willen zien? We hebben de afgelopen 2 maanden geen 1 woord tegen elkaar gesproken, niet via de app en niet in het echt. Waarom we niet meer met elkaar praten, weet ik eigenlijk niet zo goed. Ik heb het feit dat Zoey mij afgelopen kerst heeft afgewezen, geprobeerd te vergeten. Alleen niet met succes.

Wat ik ook maar probeer om haar te vergeten werkt niet. Ik heb haar van sociaal media verwijdert om haar foto's niet meer te hoeven zien, ik heb haar niet meer gesproken. Alleen ik krijg het maar niet over mijn hart heen om haar te blokkeren. Mijn vinger heeft vaak genoeg boven de blokeer button gehangen, het lukt me alleen niet. En niet omdat ik boos op haar ben, maar meer om verder te gaan met mijn leven.

"Hannah, kom je. Je bent aan het wegdromen." Hoor ik Zina opeens roepen. " Ohhh, ja. Ik kom er aan. Even alles opruimen." Roep ik terug naar haar. Na 2 minuten alles hebben opgeruimd van mijn pauze, ga ik terug naar de verkoopvloer. Ik ben ondertussen ook gepromoveerd naar sleutelhouder. Dat houd in dat ik leiding mag geven als de storemanager of assistentmanager er niet kan zijn. En vandaag is zo een dag, mijn 2de dag om precies te zijn.

"Ahh, ben je er eindelijk!" zegt een andere collega tegen mij. "Ja sorry, ik had een bericht gehad van Zoey dat ze me wou spreken. En ik droomde even weg enzo." Ik zie Zina's gezicht al helemaal opkrullen. "Wat!" zeg ik net wat harder tegen haar, op een vragende toon. " Nou, ik vind het gewoon leuk dat jullie eindelijk weer praten." " Het was niet echt praten hoor, meer van 'ik wil je spreken' en een oke van mij. Ik ga zo na werk naar haar om te vragen wat ze wil." " Waarom zo negatief? Jullie zijn nog steeds vriendinnen." Zegt Zina tegen mij. " Ja weet ik, maar zo voelt het niet meer." Leg ik wat stiller uit aan Zina en mijn andere collega die ondertussen er bij is komen staan. " Kom, we gaan weer aan het werk. We staan hier al veel ste lang te praten" vertel ik tegen mijn collega's, om uit het gesprek uit te komen. Ik zie Zina kijken, en heeft me door dat ik hier niet over wil praten.

Eindelijk klaar met werk. Denk ik ondertussen dat ik en mijn collega's uit de winkel lopen. " En weet je al wat ze tegen je wil zeggen" Hoor ik Zina aan mij vragen, mijn andere collega's kijken mij ook aan. " Ik weet het niet, maar je hoort het nog wel. Doeii" zeg ik en loop de richting uit naar Zoey haar huis. Ik wil wel tegen Zina zeggen wat ik denk waar Zoey het over willen hebben, maar de rest van mijn collega's hoeven niet heel mijn leven te horen en Zina had dat blijkbaar ook door. Ze glimlacht terug naar mij en dat laat mij weten dat ze het begrijpt.

Ondertussen bijna bij Zoey, nemen mijn zenuwen over en stop ik met lopen. Begrijp mij niet verkeerd tuurlijk wil ik met Zoey praten maar normaal heb ik wel een idee wat mensen denken en hoe het gesprek gaat verlopen, maar met haar is mijn hele hoofd leeg en heb ik totaal geen idee wat er in haar hoofd om gaat. Want dat soort dingen bespreken wij nooit met elkaar.

Ik kijk op mijn telefoon en zie dat Zoey online is en stuur haar een bericht dat ik er bijna ben. Als ik bij haar voordeur aankom, zie ik haar al buiten staan. Dat laat mij weten dat haar ouders thuis zijn.

Ik groet haar zonder contact te maken met elkaar. " Zullen we even gaan lopen" vraagt ze me en ik knik naar haar dat het goed is. ik zeg nog niks tegen haar. Het is even stil tussen ons terwijl we nog steeds aan het lopen zijn. " Oke, waar wou je het over hebben?" verbreek ik de ongemakkelijke stilte tussen ons. " Uhhhhmmm" komt er van haar kant. En zo heb ik door dat ze het heel moeilijk vind. Maar wat? Vraag ik mezelf af. Om het makkelijk te maken voor haar, ga ik zitten op een half muurtje in de buurt van haar huis. Zoey gaat naast me zitten en we kijken elkaar nog steeds niet aan. Mijn hoofd draait haar kant op en ik kijk haar aan terwijl zij naar haar handen kijkt met hoofd naar beneden gericht. " Waar wou je het over hebben?" Vraag ik haar nog een keer op een rustere toon. "Nou.....Uhhhhhmmm......" Komt er heel vaag en stotterend uit. zo ken ik haar niet, en ik begin langzaam mijn geduld te verliezen. Mijn telefoon gaat en ik krijg een app van mijn moeder. Ik pak mijn telefoon, Zoey kijkt me even voor het eerst aan, maar ik ga verder met lezen.

Mama: Hoe laat kom je naar huis voor het eten

Hannah: Ik ben even bij Zoey ze wou me wat laten zien. Ik weet niet hoe laat ik thuis kom. Zet het maar in de koelkast

Mama: Oke is goed wees wel voorzichtig over straat

Hannah: ja doe ik zie je vanavond

Ik doe mijn telefoon weer in mijn zak en kijk Zoey weer aan. Op een geïrriteerde toon zeg ik tegen haar. " En, lukt het om het te zeggen. Want ik heb heel de dag gewerkt en begin aardig honger te heb......" Het lukt mij niet om mijn zin af te maken, want Zoey neemt mijn gezicht heel rustig vast en drukt haar lippen op die van mij. Uit schrik trek ik terug en meteen daarna blijf ik vol verbaast zo stil mogelijk zitten. Ik kan letterlijk geen spier bewegen op dit moment totdat ik Zoey hoor zeggen " Sorry" en probeert weg te lopen. Ik pak haar heel snel bij haar arm en ze gaat terug zitten. Voor ongeveer 5 minuten wat voor mij een eeuwigheid duurde, zijn we stil. Uiteindelijk durf ik wat tonen uit mijn mond te laten komen. " Ik snap het niet meer. Leg het uit aan me, want zo word ik gek." Zeg ik tegen haar terwijl ik haar weer aankijk. Ze kijk mij nog niet aan. Ik neem haar kin in mijn handen en draai haar hoofd naar mij uit en herhaal nog eens " Ik snap het niet meer. Leg het me uit, want zo word ik gek." Ondertussen dat mijn worden er nog een keer uit komen kijk ik haar in de ogen aan, om uit te vogelen wat er in haar hoofd omgaat. Missie faild, want ik heb totaal geen idee en nu al helemaal niet meer.

Er komt geen word uit haar. Het lijkt net als of ze alle woorden vergeten is. Ik kijk haar nog steeds in de ogen aan. En zie haar rustig mijn kant op bewegen met haar hoofd. Mijn hoofd gaat te keer met gedachtes. Zou ik weg trekken omdat het toch niks gaat worden, of zal ik haar laten gaan en ik weet wat ze van plan is. In die 5 seconde voordat ze helemaal met haar lippen zo dicht is besluit ik mijn hart te volgen en niet naar mijn hoofd. Ze blijft net voor mijn lippen hangen met die van haar. Ik voel haar adem om mijn lippen en voordat Zoey de kans krijgt helemaal naar mij toe te komen, ben ik haar voor en kus haar heel zacht. Onze lippen gaan synchroon langs elkaar heen. Ik voel de warmte mijn hele lichaam in stromen.

En opeens springen mijn ogen open. " Godverdomme!" schreeuw ik uit en ga rechtop in mijn bed zitten. Dat was dus allemaal een droom.

Ja Ja, weer een hoofdstuk. Dat duurde lang voordat ik dit op papier kon krijgen. en ook nog eens extra lang. Ik zal mijn best doen om het volgende hoofdstuk zo snel mogelijk te schrijven maar ik heb ook een idee voor een ander verhaal. laat me weten of jullie dat zouden willen lezen. :)

Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden en laat zeker een stem of comment achter.