it hurts, so much!

The Funeral. part 2

Als ik de auto uit stap zie ik heel veel auto's staan en veel mensen lopen richting de verzamelplaats.

Ruim 70% van de mensen herken ik zelf niet. We wachten tot mijn tante klaar is met haar spullen pakken en lopen daarna naar de verzamelplaats. Ondertussen om mij heen lopen mijn moeder en opa arm in arm naast elkaar, mijn vader naast mijn zusje en nog wat familieleden waar ik niks mee te maken hebt. Al mijn hele leven heb ik mijn familie niet echt gekend en wil ze ook niet leren kennen.

Naast me loopt Zoey, ik denk dat ik nog niet eens 50 woorden tegen haar gezegd hebt. Ik voel me zo leeg zonder emotie in een groep vreemde mensen, zelfs me eigen ouders voelen vreemd aan. Behalve Zoey zij blijft naast me lopen en dat zorgt er voor dat ik me niet zo alleen voel.

Eenmaal binnen bij de receptie, woord iedereen opgevangen door gast heren en gast vrouwen. Steeds meer mensen stromen binnen. mijn opa en mijn moeder zitten in het midden van de zaal, iedereen condoleert hun, ik probeer er zo veel vandaan te blijven.

Na zo een 10 minuten en hele ongemakkelijke ontmoetingen door mensen die geen idee hebben wie ik ben en andersom ook. Word iedereen naar binnen geroepen naar de rouwzaal. Ik ga aan de voorkant tegenover mijn ouders zitten. Zoey komt naast me zitten en aan de andere kant komen mijn ooms zitten. Ik ken ze wel maar ik heb niet veel contact met ze. Met nog steeds geen 1 woord gezegd sinds ik Zoey tegen kwam.

Ik ben nog steeds zo leeg van emotie dat ik niet weet wat anders te toen dan naar beneden te kijken en als iemand wat zegt te knikken.

Ik kijk om me heen en zie een grote foto van mijn oma hangen met een sigaret in haar hand en een biertje in de andere hand, zoals ze echt was. het is best een lelijke foto van haar maar toch wie ze echt was. voor de foto staat haar kist met haar lichaam er in, alleen dit keer is die dicht. Om de kist liggen heel veel mooie bloemboeketten en als laatste staat een foto van haar jonge zelf op een klein tafeltje aan de voorkant van haar kist. De gastvrouw begint een paar mooie worden over mijn oma te zeggen en ik voel me ondertussen nog steeds zo leeg zonder emotie, maar ik heb zo een gevoel dat het niet lang meer duurt voor dat alles er uit komt.

Als de vrouw haar mooie worden over hoe mijn oma was komt er het eerste nummer die mijn opa en mijn moeder bedacht hebben. Ik hoor de eerste tonen van ' The winner takes it al' van Abba. Op dit moment voelt het alsof ik hier alleen met Zoey naast me zit. Ik hou me hooft naar beneden en de eerste tranen komen ik vecht ze zo tegen want ik wil niet dat mijn familie en de mensen die ik niet ken mij zo zien.

Na het nummer vallen de tranen nog mee en heeft niemand ze opgemerkt, denk ik dan.

Ik merk niks meer om mij heen en focus mij nu nog allen op mijzelf zelf Zoey vergeet ik voor heel even.

Het is een moment stil en opeens loopt mijn tante naar de tribune bij de microfoon .

Ik hoor haar een paar mooie worden zeggen over mijn oma en denk bij mezelf, 'jij bent de afgelopen jaren niet eens langs meer geweest en nu dan zo veel over kunnen zeggen.

Het waren mooie worden, als dat klaar is valt er weer een moment stilte. Dan hoor ik het nummer 'Mijn vlieger; van Andrè hazes. En dan word het me allemaal te veel en ik kan de tranen niet meer inhouden, er komen tranen uit me ogen terwijl ik naar beneden kijkt ik voel hoe Zoey zich naar mij toe draait en mijn arm stevig vast pakt. Waardoor ik het niet meer kan tegen houden. Mijn oom naast me merkt het ook en pakt me vast. Opeens voel ik iemand van achter mijn vastpakken, het is mijn vader. Blijkbaar hebben mijn ouders het gezien. Dit is de eerste keer dat ik tranen in het openbaar laat lopen en ik vind het op dit moment ook niet erg, maar de knuffels mogen wel stoppen. Ik wurm te tussen de mensen vandaan en dat zorgt er voor dat mijn vader, mijn oom mij loslaten. Alleen Zoey houd nog steeds stevig mijn arm vast. En die laat ik ook niet los voor de komende tijd.

Ik nog steeds snikkend, en er valt weer een stilte als het nummer is afgelopen. Dit keer verbreekt mijn moeder de stilte en loopt ( zo ver ze kan lopen ) naar de tribune en begint haar worden.

Een paar dagen geleden heeft mijn moeder gevraagd aan mij of ik wat over oma wilde schrijven, omdat zij het niet kon. Dus dat heb ik ook gedaan.

mama

Ze was

Een persoon die heel koppig kon zijn.

Een persoon die altijd stiekem een slokje

irish koffie aan de kleinkinderen gaf.

Een persoon die je moest leren kennen.

Maar toch altijd vol met liefde.

Vol met kracht, ondanks wat ze allemaal heeft

meegemaakt al die jaren.

Maar uiteindelijk na een lange strijd vol met pijn en vechten,

Verloor ze die kracht.

Sneller dan iedereen had verwacht.

Lieve mama

Nu ben je heen gegaan: hopelijk naar een plek zonder dat

Je je zorgen hoeft te maken en

zonder al die pijn.

Lieve mama

We gaan je allemaal ontzettend missen.

En je herinneren zoals je vroeger was.

Slaap lekker mama en rust zacht.

Zegt mijn moeder met moeite op. Ik nog steeds snikkend en met de stevige arm om me heen van Zoey luister naar mijn eigen worden die mijn moeder aan het verworden is.

Nu komt er het laatste lied aan 'Love me tender' van Elvis presley. Dat nummer doet me echt denken aan mijn oma. Als ze met Elvis kon trouwen had ze dat gedaan, zo gek was mijn oma op Elvis.

Ik voel de tranen er alweer aan komen de grip van Zoey verstevigt nog een keer en ik merk voor de rest nog niks in mijn omgeving op. Nu is de begrafenis afgelopen en worden we naar een zaal gebracht waar we bij kunnen komen en elkaar kunnen condoleren. Zelf ga ik op een bankje zitten samen met Zoey, en ik hoor opeens heel hard iemand op de grond vallen en instorten van het huilen. Ik kijk om me heen en zie dat mijn moeder er nog niet is.

WOW!!! al meer dan 300 lezers. Dank jullie wel voor het lezen van mijn verhaal. Ik zou wel graag willen weten wie mijn verhaal lezen, dus laat even een comment achter zodat ik je persoonlijk kan bedankten. 

Toen ik aan dit verhaal begon dacht ik dat dit een kort verhaal zou worden maar er is zo veel gebeurt dat ik nog wel even door ga met schrijven.

Ik denk alleen dat het soms een beetje langdradig word. Vinden jullie dat ook?? Laat met het me dan weten in de comments.

Groetjes, Justagirl149